Εν εκατάλαβες παλε α; Να σου εξηγήσω με λίγα και πάνω απ’ όλα απλά λόγια… Ε, θέλω να καταλάβεις, να επικοινωνούμε, να συνεννοούμαστε…
Με το να μεν έχεις αρκετά αποθέματα υπομονής στο σύστημα, στον εγκέφαλο, στο DNA ή στο whatever σου, αγαπητό μου Στρουμφ, μπορεί να αποδεικτεί και καλό στο τέλος της ημέρας. Πολλά καλό μάλιστα.
- Για παράδειγμα, της κοπέλλας σου αρέσκει της να βάφεται και να στρολιάζεται για να φκείτε έξω, right;
Εσένα σπάζουν τα νεύρα σου να περιμένεις, right;
Τί κάμνεις λοιπόν ως ανυπόμονος που είσαι; Ακυρώνεις την έξοδο για τιμωρία ή απλά φεύκεις και αφήνεις την ή ακόμα καλύτερα (για τζείνη που εννα φκει να ξεσκάσει και για σενα που εννα έβρεις την ησυχία σου ενόσω λείπει) αφήνεις την να παει μόνη της.
Τούτο έχει ως αποτέλεσμα να περιορίζει το βάψιμο της (στην καλύτερη) ή να γίνει πιο γρήγορη στην … όχι και τόσο καλύτερη! Υπάρχει και άλλη πιθανή κατάληξη, βεβαίως βεβαίως… Αν είναι αρκετά κομπλεξάρα (ΧΩΡΙΖΟΥΜΕΝ ΤΗΝ) θα ξεκινά να βάφεται που το χάραμα για να εν έτοιμη στην ώρα σας.
- Άλλη περίπτωση που η έλλειψη υπομονής αποδεικνύεται χρήσιμη είναι όταν είσαι στο supermarket. Ενώ εγώ τωρά έχω ένα τόνο βιβλία να διαβάσω και χίλιες εκθέσεις να τελειώσω (μα για ποιον με επεράσαν καλέ μου; Για την Επίτροπο Διοικήσεως;) έρκεται ξαφνικά η αναλαμπή να πάω supermarket επειδή έλειψε μου το χαβιάρι. Άκου μου τζι ο Κυπραίος… Άμαν είχα αρκετή υπομονή εννα επήαιννα και να έρκουμουν πίσω μετά που δέκα ώρες και αφότου έφαα κλοτσιά στον κώλο που τους securities. Το supermarket εν μεγάλο, τα πράματα φτηνά, έχεις πολλά να θκιαλέξεις… Ενώ κύριε μου εγω που είμαι ανυπόμονος, που έν μπορώ να περιμένω και να καθυστερώ θα μπώ και όπως θα μπώ θα φκώ. Θκιό ππαλλιές… Άρα εξοικονόμησα αρκετό πολίτιμο χρόνο για να διαβάσω, για να ανασυγκροτήσω τις δυνάμεις μου, για να ποκνιαστώ ξανά και ξανά και ξανά και πάει λέγοντας.
Είδες; Εκατάλαβες; Κάτι που μπορεί να φαίνεται μαύρο, πίσω του μπορεί αν είναι άσπρο, φτάνει να μπόρεις να το δεις.
Το ίδιο με την άσχημη μνήμη…
- Ποιος εν τούτος που λαλεί ότι εν πρόβλημα να ξεχάννω τους δρόμους; Γιατί κύριε μου, huh; Huh; Πόθεν ως τα πόθεν έφκαλες εσύ τούντο επιστημονικό το πόρ(τ)ισμα; Και γιατί κρίνεις το γεγονός ως τέθκοιο; Είσαι τίποτε κρίνος; Ξεχάννεις πόθεν πάεις σπίτι σου μάνα μου; Σημείωστην διεύθυνση και κατέβα σε ένα περίπτερο, σε ένα κατάστημα, σταμάτα ένα περαστικό και ρώτα τον… Κοινωνοικοποιήθου, γνώρισε κόσμο, κάμε νέους φίλους, δημόσιες σχέσεις, ασφαλιστικά συμβόλαια, καταθέσεις και αναλήψεις… Έτσι εν το κόλπο. Άτε να δω ά…
Και για όσους εν πιο προχωρημένο το πρόβλημα τους…
- Είσαι φαλλαρισμένος και να ξεχάννεις το όνομα του αμόρε σου παιδί μου; Και πάλι… Who cares; Who gives a fucking damn… Σκέφτου πόσο χιουμορίστικο θα είναι κάθε πρωί όταν θα ξυπνάς και να της λαλείς με γλυκό υφάκι χιλίων καρυδακίων (γλυκό καριδάκι τάχα)
- Καλημέρα Ευτερπάρα μου
και κάθε μέρα θα σου υπενθυμίζει το όνομα της (call me Λάμπια – που το Ευλαμπία, ξέρεις) αλλά εσύ πάλε θα ξεχάννεις… Εν θα καταλήξεις ποττέ προβλέψιμος και γραφικός και τούτο εν πολλά σημαντικό σε μια σχέση στην μοντερνοποιημένη κοινωνία του 2010, κατά την οποία κατά κοινή ομολογία-ΟΚ-εξέφυγα-ξέρω-το-πρέπει-να-σκάσω… Πάντα θα ανυπομονεί να ακούσει τι όνομα θα της πεις και εάν ποτέ θα θυμηθείς το δικό τις. Εκτός τούτου… Κάθε μέρα θα γίνεσαι τατάς. Έτσι, αυτόματα. Και πάνω απ’ όλα μούχτιν… Με το που ξυπνάς θα βαφτίζεις… Ευτέρπη, Καλλιόπη, Πόπη, Παναγιώτα, Μελανή… Ώσπου να σου τες άψει και να δεις την γλύκα. Άσε που και τούτο ενναν ένας γλυκός συζυγικός καβγάς. Άσε επίσης που θα το βρίσκει πολλά χαριτωμένο που ο φίλος της ένεν σαν τους άλλους και έχει αυτή την ιδιαιτερότητα…
Με τα πάραπάνω είμαι πεπεισμένος, βέβαιος και certain ότι εμπεδώσαμε έτσι παρεούλλα ότι κάτι το οποίο ενώ από ένα πρώτο άκουσμα φαντάζει τραγικό (Ού μάνα μου ξιάννει που παν τα τέσσερα του… Ού κκιάορκαν εν μπορεί έναν αφκό να περιμένει να ψηθεί), άμαν προσπαθήσεις έστω και λλίο βλέπεις ότι μπορεί το καλό που σου κάμνει στο τέλος ναν πιο σημαντικό και μεγάλο παρά το κακό που προκαλεί την ίδια ώρα.
Εκτός τού… του… του… του… του… ΤΙ ΕΙΠΑ; ΕΙΠΑ ΑΦΚΟ;
Ναι, αφκό… Να καταλήξω τζιαμέ που έθελα… Δεν έχω καθόλου υπομονή που να πάρει και τούτο κάποτε ΟΝΤΩΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. Όσο και αν προσπαθώ να το δώ θετικά, ωραία, ντυμένο μέσα σε άσπρο συννεφάκι να τρέχει μέσα σε καταπράσινα λιβάδια και παρδαλές παραλίες…
Έβαλα το αφκό πάνω να βράσει και επήα στο δωμάτιο μου για ΜΙΣΟ ΛΕΠΤΟ. Θα επέστρεφα σε λλίο να το σβήσω. Παω λοιπόν στο δωμάτιο μου με το αφκό στον νου… Τί είπα πάλε; ΝΟΥ; Πουντον; Που που; Πιάστε τον να μεν φύει… Σε κανένα μισάωρο περίπου και αφότου εξέχασα τελείως το αφκό, άρκεψε να μου βρωμά κάτι… Τί βρωμά, τί βρωμά; Τέλοσπάντων, ότι και να ένει εννα ξεβρομίσει… Περνούν πέντε περνούν δέκα λεπτά… Τίποτε… Εν γίνεται, πρέπει ναν που κάτι δαμέσα που φκαίνει η μπόχα, σίουρα! Έχεσα πάνω μου; Έκαμα θκιό μαλάξεις του κώλου μου να δω αν όντως έχεσα πάνω μου αλλά όχι, ήμουν καθαρός. Εν τα παπούτσια μου; Πιάννω τα μυρίζουμε τα αλλά και πάλε τίποτε… Εμυρίζαν σοκολάτες (εσηκώσαν μόδα τωρά τελευταία να μυρίζουν ωραία τα πόθκια μου). Τα ρουχα τα άπλυτα, ο κάλαθος του γραφείου, της τουαλέτας; Κανένα ξεχασμένο σώβρακο μέστο κρεβάτι, καμιά μουχλιασμένη κλάτσα μέστο κομοδίνο; Καμιά ψοφισμένη αλιζάβρα μέσ’ τα σεντόνια; ΤΙΠΟΤΕ ΤΙΠΟΤΕ…΄
Πιάννω λοιπόν τα πόθκια μου (ε, να μεν τα αφήκω μόνα τους μέστους ξένους τόπους) και παω στην κουζίνα. ΟΥΥΥΥΥΦΦΦΦΦ…. Πανικός… Η κουζίνα στην καλύτερη της στιγμή… Μέσα στο design και τα χρώματα. Το γκάζι γεμάτο με αφκότσουλλα (εν ηξέρω πως εσπάσαν και αππηδίσαν και πόξω), μια απίστευτη βρωμομυρωθκία, μια αναγούλα έναν κακό… Το top όμως έντζιε είπα σου το… Πάνω ακριβώς που το τραπέζι και μερικά μόνο εκατοστά κάτω που το smoke detector, ένα πλαδαρό, μακρόστενο και χαριτωμένο γκριζοπό συννεφάκι καπνού…
WHAT THE FUCK?
BOOOOYM βούρος πάνω στο συρτάρι να πιάσω χαρτί να τυλίξω το detector να μεν συναχτούν οι πυροσβεστικές, τα Ηνωμένα Έθνη και η Διεθνής Αμνηστία κάτω που το φλάτ μου… Αλλά παρετώ… Αν εδούλευκε το detector και εν μας εδουλεύκαν κανονικά οι Εγγλέζοι, ως τωρά εννα επλυμήριζε το flat που το σύστημα απόσβεσης (έτσι το εβάφτισα, μεν ρωτάς)… Πολλής βρώμος λέμε… Άσε που ο κώλος του εμπρικκιού έγινε κυριολεκτικά ολόσκατος και εφύαν τα δάκτυλα μου που το τρίψε τρίψε ώσπου να καθαρίσει. Η μπόχα κρουσμένου αφκού έκαμε καμιά ώρα να φύει. Άσε που είχαμε ανοικτά και τα τρία παράθυρα για καμιά ώρα… Εψοφήσαμε τζιμέσα.
Τελικά δεν έφαα αφκό, όη… Ελπίζω τούτη τη φορά το πάθημα να μου γίνει μάθημα και να παλέψω με την υπομονή μου και να τα καταφέρω. Επάθαινα το και με το γάλα. Όσο ήμουν Κύπρο το γάλα μου έβραζα το στο γκάζι. Η ίδια κουβέντα. Πάω στο δωμάτιο μου και στρέφουμαι πίσω… Ώσπου να στραφώ ξέρεις τι… το γκάζι ολοπούρπουλλο… Τωρά εννοείται ότι βάλλω το στο microwave το γάλα… Μακάρι να ήταν τρόπος να έβαλλα και το αφκό και τα πάντα… WE LOVE MICROWAVE…
Τελικά το κάθετι όντως έχει και την μαύρη έχει και την άσπρη πλευρά του. Έχει και την όμορφη και την άσχημη… Την αρνητική και την θετική.
Το θέμα ένει πόσο ικανός είναι ο καθένας από μας να ισορροπήσει μεταξύ τούτων των μικρών ή μεγάλων, καθημερινών δυσκολιών, αδυναμιών ή προβλημάτων.
Και βεβαίως το πως τα αντιλαμβάνεσαι και αντιμετωπίζεις παίζει καταλυτικό ρόλο στο αν θα τα βλέπεις ώς τέτοια (τεράστια και αξεπέραστα προβλήματα) ή αν απλά θα τα σκέφτεσαι και θα χαμογελάς. Προσωπικά, στην πραγματικότητα δεν με απασχολεί σχεδόν καθόλου! Χαλαρά! That’s the living…Το ίδιο προτείνω και σε σας.
------------------------------------------------------------
Καμιά άλλη φορά να σας πω και καμιά ιστορία με την μνήμη μου, να έχετε να γελάτε. Στο μεταξύ μοιραστείτε με μας όοοολους (είμαστε και πολλοί μεστούντο blog μη χέσω) δικά σας αστεία προβλήματα και παθήματα. Να γελάσουμε, όη τίποτε άλλο…
Με τα πάραπάνω είμαι πεπεισμένος, βέβαιος και certain ότι εμπεδώσαμε έτσι παρεούλλα ότι κάτι το οποίο ενώ από ένα πρώτο άκουσμα φαντάζει τραγικό (Ού μάνα μου ξιάννει που παν τα τέσσερα του… Ού κκιάορκαν εν μπορεί έναν αφκό να περιμένει να ψηθεί), άμαν προσπαθήσεις έστω και λλίο βλέπεις ότι μπορεί το καλό που σου κάμνει στο τέλος ναν πιο σημαντικό και μεγάλο παρά το κακό που προκαλεί την ίδια ώρα.
Εκτός τού… του… του… του… του… ΤΙ ΕΙΠΑ; ΕΙΠΑ ΑΦΚΟ;
Ναι, αφκό… Να καταλήξω τζιαμέ που έθελα… Δεν έχω καθόλου υπομονή που να πάρει και τούτο κάποτε ΟΝΤΩΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. Όσο και αν προσπαθώ να το δώ θετικά, ωραία, ντυμένο μέσα σε άσπρο συννεφάκι να τρέχει μέσα σε καταπράσινα λιβάδια και παρδαλές παραλίες…
Έβαλα το αφκό πάνω να βράσει και επήα στο δωμάτιο μου για ΜΙΣΟ ΛΕΠΤΟ. Θα επέστρεφα σε λλίο να το σβήσω. Παω λοιπόν στο δωμάτιο μου με το αφκό στον νου… Τί είπα πάλε; ΝΟΥ; Πουντον; Που που; Πιάστε τον να μεν φύει… Σε κανένα μισάωρο περίπου και αφότου εξέχασα τελείως το αφκό, άρκεψε να μου βρωμά κάτι… Τί βρωμά, τί βρωμά; Τέλοσπάντων, ότι και να ένει εννα ξεβρομίσει… Περνούν πέντε περνούν δέκα λεπτά… Τίποτε… Εν γίνεται, πρέπει ναν που κάτι δαμέσα που φκαίνει η μπόχα, σίουρα! Έχεσα πάνω μου; Έκαμα θκιό μαλάξεις του κώλου μου να δω αν όντως έχεσα πάνω μου αλλά όχι, ήμουν καθαρός. Εν τα παπούτσια μου; Πιάννω τα μυρίζουμε τα αλλά και πάλε τίποτε… Εμυρίζαν σοκολάτες (εσηκώσαν μόδα τωρά τελευταία να μυρίζουν ωραία τα πόθκια μου). Τα ρουχα τα άπλυτα, ο κάλαθος του γραφείου, της τουαλέτας; Κανένα ξεχασμένο σώβρακο μέστο κρεβάτι, καμιά μουχλιασμένη κλάτσα μέστο κομοδίνο; Καμιά ψοφισμένη αλιζάβρα μέσ’ τα σεντόνια; ΤΙΠΟΤΕ ΤΙΠΟΤΕ…΄
Πιάννω λοιπόν τα πόθκια μου (ε, να μεν τα αφήκω μόνα τους μέστους ξένους τόπους) και παω στην κουζίνα. ΟΥΥΥΥΥΦΦΦΦΦ…. Πανικός… Η κουζίνα στην καλύτερη της στιγμή… Μέσα στο design και τα χρώματα. Το γκάζι γεμάτο με αφκότσουλλα (εν ηξέρω πως εσπάσαν και αππηδίσαν και πόξω), μια απίστευτη βρωμομυρωθκία, μια αναγούλα έναν κακό… Το top όμως έντζιε είπα σου το… Πάνω ακριβώς που το τραπέζι και μερικά μόνο εκατοστά κάτω που το smoke detector, ένα πλαδαρό, μακρόστενο και χαριτωμένο γκριζοπό συννεφάκι καπνού…
WHAT THE FUCK?
BOOOOYM βούρος πάνω στο συρτάρι να πιάσω χαρτί να τυλίξω το detector να μεν συναχτούν οι πυροσβεστικές, τα Ηνωμένα Έθνη και η Διεθνής Αμνηστία κάτω που το φλάτ μου… Αλλά παρετώ… Αν εδούλευκε το detector και εν μας εδουλεύκαν κανονικά οι Εγγλέζοι, ως τωρά εννα επλυμήριζε το flat που το σύστημα απόσβεσης (έτσι το εβάφτισα, μεν ρωτάς)… Πολλής βρώμος λέμε… Άσε που ο κώλος του εμπρικκιού έγινε κυριολεκτικά ολόσκατος και εφύαν τα δάκτυλα μου που το τρίψε τρίψε ώσπου να καθαρίσει. Η μπόχα κρουσμένου αφκού έκαμε καμιά ώρα να φύει. Άσε που είχαμε ανοικτά και τα τρία παράθυρα για καμιά ώρα… Εψοφήσαμε τζιμέσα.
Τελικά δεν έφαα αφκό, όη… Ελπίζω τούτη τη φορά το πάθημα να μου γίνει μάθημα και να παλέψω με την υπομονή μου και να τα καταφέρω. Επάθαινα το και με το γάλα. Όσο ήμουν Κύπρο το γάλα μου έβραζα το στο γκάζι. Η ίδια κουβέντα. Πάω στο δωμάτιο μου και στρέφουμαι πίσω… Ώσπου να στραφώ ξέρεις τι… το γκάζι ολοπούρπουλλο… Τωρά εννοείται ότι βάλλω το στο microwave το γάλα… Μακάρι να ήταν τρόπος να έβαλλα και το αφκό και τα πάντα… WE LOVE MICROWAVE…
Τελικά το κάθετι όντως έχει και την μαύρη έχει και την άσπρη πλευρά του. Έχει και την όμορφη και την άσχημη… Την αρνητική και την θετική.
Το θέμα ένει πόσο ικανός είναι ο καθένας από μας να ισορροπήσει μεταξύ τούτων των μικρών ή μεγάλων, καθημερινών δυσκολιών, αδυναμιών ή προβλημάτων.
Και βεβαίως το πως τα αντιλαμβάνεσαι και αντιμετωπίζεις παίζει καταλυτικό ρόλο στο αν θα τα βλέπεις ώς τέτοια (τεράστια και αξεπέραστα προβλήματα) ή αν απλά θα τα σκέφτεσαι και θα χαμογελάς. Προσωπικά, στην πραγματικότητα δεν με απασχολεί σχεδόν καθόλου! Χαλαρά! That’s the living…Το ίδιο προτείνω και σε σας.
------------------------------------------------------------
Καμιά άλλη φορά να σας πω και καμιά ιστορία με την μνήμη μου, να έχετε να γελάτε. Στο μεταξύ μοιραστείτε με μας όοοολους (είμαστε και πολλοί μεστούντο blog μη χέσω) δικά σας αστεία προβλήματα και παθήματα. Να γελάσουμε, όη τίποτε άλλο…
λολ
ΑπάντησηΔιαγραφήαπολαυστικότατο!
τούτο με το γάλα πάντα επάθαινα το τζι εγώ τζαι τωρά αγαπώ microwave!
με το αυγό, πάντα στέκουμαι που πάνω του για να γίνει μελάτο!
Για να δεις ότι δεν είσαι η μοναδική φαλλαρισμένη του πλανήτη. Από τούδε και στο εξής θα αντλούμε θάρρος ο ένας από τον άλλο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεταξύ μας... Το αυγό καταφέρνεις το μελάτο ή κάμνεις το και εσύ ρότσο;
Εγώ πάντως οφείλω να πω ότι εβελτιώθηκα. Που τζίνη την ημέρα έκαμα ακόμα τρία αυγά. Μπορεί το ένα να ήταν σαν την μίξα και το άλλο σαν τον ρότσο που ελέαμε, ΑΛΛΑ το παράλλο, το δεύτερο συγκεκριμένα ήταν μέλι. Μμμμ... Έφαα το στην υγειά της κότας που το έχεσε!
Μεταξύ μας ΠΑΛΕ... Σε ποιο γιατρό πρέπει να πάμε;
αχαχαχα, "στην υγεία της κότας που το έχεσε"
ΑπάντησηΔιαγραφήκοίτα, με εμένα είναι καθαρά θέμα πιθανοτήτων... αν θα αφαιρεθώ ή όι την ώρα που βράζει το αυγό
βασικά αν δεν στέκουμαι που πάνω του με το ρολόι, εν το πετυχαίνω μελάτο! το μόνο που ξέρω είναι ότι για να γίνει μελάτο θέλει 3-4 λεπτά μετά που το νερό αρκέψει να γύρνει κούκκουλλους (έτσι μου είπεν η μάμμα μου)
άρα αν ξεχαστώ στην τηλεόραση ή στην κουβέντα... τότε πάει το αυγό...
(έτυχε σου να κάμει έκρηξη αυγό μες το μπρίκι?)
γιατρό τζαι πελλάρες... οι γιατροί εν πιο πελλοί που μας!!
;)
keep boiling!
Έκρηξη το αυγό στο μπρίκι; Ένηξέρω για σένα αλλά εγώ εν συνηθίζω να συγχύζω τα αυγά με τις κροτίδες! Εχμ... Έτυχε μου όμως να αφήκω τόση πολλή ώρα το χάμπουργκερ πάνω στο τηγάνι που αμαν επήα να το σβήσω, ήταν on fire! Μεν σου πω τι έγινε που για να σβήσω την φωτιά έσυρα νερό μες το τηγάνι... ΜΕΓΑΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ. (είπα να μεν γράψω ''ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ'' πάλε). Μπορώ να το ρυθμίσω να μου στέλνει ειδοποίηση όποτε έρκεται νέο σχόλιο μέστο μπλοκ μου ή όποτε κάποιος απαντά σε προηγούμενο σχόλιο ή πρέπει να μπαίννω συνέχεια να ελέγχω;
μπορείς, στις "ρυθμίσεις" (settings), στα "σχόλια" να βάλεις να σου έρκεται ειδοποίηση στο email σου, εκεί που λέει
ΑπάντησηΔιαγραφή"Μήνυμα ειδοποίησης λήψης σχολίων"
υ.γ. ακόμα να βάλω φωθκιάν σε τηγάνι, αλλά ποτέ μη λες ποτέ!
;)