Αν σου στερεί κάτι η ζωή σήμερα είναι γιατί σου επιφυλάσσει κάτι καλύτερο για το αύριο

Βασικά… Εν ξέρω γιατί ενώ η ώρα εν 3:00 το πρωι, αντί να κοιμούμαι και να ξεκουράζω την κορμάρα μου, κάθουμαι στο hall με το laptop πάστα πόθκια και γράφω δαμέ. Αγαπώ το blogging οφείλω να ομολογήσω… 

Έφερα μαζί μου κάτι κωλοφυλλάδια του κωλοπανεπιστημίου για να κάμω κάτι κωλοασκήσεις, αλλά ποιος τις κωλοχέζει… ΝΑΙ, ΕΧΩ ΜΙΑ ΚΩΛΟΑΔYΝΑΜΙΑ ΜΕ ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΑΜΕΙ ΜΕ ΤΟ FOUNDATION ΠΟΥ ΚΑΜΝΩ ΦΕΤΟΣ…

Σε μερικές ώρες παω αεροδρόμιο, πιάννω το αεροπλανάκι μου και πάω πίσω στη μελαγχολική μου Αγγλία που τόσο αγαπώ. Ακόμα η βαλίτσα εν τζιαμέ που την έσυρα μόλις ήρτα σπίτι πριν καναθκιό εφτομάδες αλλά και πάλε… ΕΝ ΜΕ ΚΟΦΤΕΙ.

Έβαλα στο youtube το τραγούδι που εννα μας εκπροσωπίσει στην eurovision. Εν το εξανάκουσα ολόκληρο και ας έχει και τόσο καιρό που εφκήκε. Έτσι για να το παίξω και καλά Άση Μπίλιου (πως λαλούν την αστρολόγο που ήταν στην Μενεγάκη και τωρά νομίζω εν κάπου αλλού;), πιστεύκω ενναν μια αξιοπρεπέστατη, γλυκιά παρουσίαση η οποία αν και δεν θα μας εξασφαλίσει και το τέλειο αποτέλεσμα, θα κλέψει εντυπώσεις… ΑΤΣ, ΕΧΕΙ CHANCE NA MEN EΠΙΒΕΒΑΙΩΘΟΥΝ ΟΙ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ ΜΟΥ;

Λοιπόν.. Είμαι καλά. Έτσι νιώθω. Μπορεί σε λλίο να μεν είμαι αλλά ας ελπίσουμε ότι η ψυχολογία μου εννα μείνει ως έχει. Τούτες τες λλίες μέρες που ήρτα Κύπρο, ok εν μπορώ να πω ότι έκαμα πολλααααά πράματα.
Έκαμα όμως κάτι που δεν εξανάκαμα, πρώτον, ανακάλυψα ότι εκαλλυττέρεψα σε τεράστιο βαθμό ένα μου πρόβλημα (ψυχολογικής φύσεως), δεύτερον, όχι μόνο επήα εκκλησία αλλά εμπήκα και στο Ιερό (βεβαίως, βεβαίως), τρίτον και τέταρτον έκαμα μια κουβέντα με ένα φίλο μου η οποία έδωκε μου πολλή χαρά, πολλή συγκίνηση και επίσης έκαμε με να δακρίσω, πράμα που εμένα προσωπικά λυτρώνει με. Μήπως έκαμα πολλααααά πράματα τελικά;

Τούτες οι μικρές αλλαγές που έρκουνται στη ζωή μας ή που εμείς προκαλούμε, π.χ. ένα ταξίδι άρα και αλλαγή χώρας ή περιβάλλοντος, αλλαγή σε κάτι στην καθημερινότητα μας, μια νέα αγορά, μια νέα χρονιά, γενέθλια, γιορτές, ότιδήποτε, πάντα βρίσκουν με με νέες ελπίδες, νέους στόχους και προσδοκίες… Εκτός τούτου, παρατηρώ ότι όποτε έρκουνται τούτες οι αλλαγές στη ζωή μου, όπως καλή ώρα τούτο το ταξίδι μου στην Κύπρο τωρά που εν οι διακοπές του Πάσχα, πάντα σημαδεύονται που κάτι… Κάτι το οποίο κάμνει με να καταλαβαίνω ότι ρε παιδί μου… είμαι συναισθηματικό άτομο, πως να το κάμουμε… Που τα τέσσερα πράματα που αρίθμησα πιο πάνω, το τελευταίο ήταν το πιο σημαντικό για μένα.

Ήταν με το ζόρι που ήρτα Κύπρο. Έν έχει πολλή καιρό που επήα Αγγλία, άρεσε μου πάρα πολλά, ήβρα και καλούς συγκατοίκους, εγλυκάθηκα και έτσι εσκέφτουμουν σοβαρά να μείνω ποτζί. 

Ο συγκεκριμένος φίλος μου με τον οποίο έκαμα την κουβέντα που είπαμε, ήταν ένας που τους σημαντικούς παράγοντες που με έκαμαν να έρτω. Ήθελα να βρεθούμε, να μιλήσουμε, να αστιευτούμε… Έν ήθελα να χάσουμε επαφή, να μας χωρίσει η απόσταση. Και επειδή έχω το το αήπι να χάννουμαι με τους ανθρώπους άμαν μας χωρίζει η απόσταση ή κάποια άλλη συγκυρία, έν ήθελα να αφήσω να συμβεί τούντο πράμα με το συγκεκριμένο άτομο. Ένεν ότι είμαστε κολλητοί - κολλητό ποττέ δεν είχα που το Γυμνάσιο και μετά, ούτε φίλους καλούς, γιατί ήμουν πολλά απομονωμένο άτομο - αλλά τον συγκεκριμένο άνθρωπο εξεχώρησα τον. Καμαρώννω τον και αγαπώ τον πολλά γιατί εν πολλά ιδιαίτερο άτομο και θυμίζει μου τον εαυτό μου. Και αν εν κάτι που θέλω πολλά, ένει να έρτουμε πιο κοντά.

Ούλλοι έχουμε ανάγκη που την πραγματική φιλία και πολλοί που μας εδιαπιστώσαμε και δηλώνουμε ότι δεν υπάρχει. Εκουράστηκα να περνώ που κόσσινο τους ανθρώπους. Ελπίζω ο συγκεκριμένος να εν ο τύπος του ανθρώπου που θα άξιζε να ονόμαζα με περηφάνια “φίλο”! Εν ιερή λέξη και πραγματικά είμαι πολλά επιφυλακτικός. Επάτησα την πολλές φορές και εννα πληγωθώ πάρα πολλά εαν ανακαλύψω πως “ότι λάμπει δεν είναι χρυσός” once again.

Να επιστρέψουμε πίσω στην λαχανί παράγραφο για να κλείσουμε…Εάν δεν έρκουμουν Κύπρο εννα εμείνησκα πίσω στη γλύκα της Αγγλίας, του δικού μου διαμερίσματος με το ήσυχο περιβάλλον, τον μελαγχολικό καιρό που μου αρέσκει, το παραδεισένιο πάρκο, το ατελείωτο πράσινο και τις χαμηλές τιμές… Θα έχαννα όμως την επίγνωση του πως είναι να είσαι σε κατασκήνωση (το πράμα που είπα πως δεν εξανάκαμα), δεν θα εσυνειδητοποιούσα ότι εξεπέρασα σχεδόν ολοκληρωτικά το πρόβλημα που με βασάνιζε χρόνια, δεν θα είχα επίγνωση του ότι εξακολουθώ να βρίσκω ανούσια την υπερβολική πίστη στα της Εκκλησίας αλλά προτιμώ να πιστεύκω πως ο Θεός βρίσκεται μέσα μας ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΩΣ δεν θα είχα την ευλογία των δακρύων που ετρέξαν που τα μάθκια μου άμα εκατάλαβα ακόμα πιο καλά τον συγκεκριμένο μου φίλο και άμα εκατάλαβα πως άξιζε τελικά που τόσα χρόνια εστερήθηκα συνειδητά τους φίλους γιατί “αν σου στερεί κάτι η ζωή σήμερα είναι γιατί σου επιφυλάσσει κάτι καλύτερο για το αύριο”.


Το ταξίδι μου πίσω στην Κύπρο ήταν ευλογημένο. Σε 10 ώρες μπαίνω στο αεροπλάνο με αποσκευές εκτός που τα ρούχα και τα βιβλία, τούτες τις μικρές, απλές αλλά πανέμορφες εμπειρίες, στιγμές και αναμνήσεις… Και χαίρομαι που η ζωή μου έχει τούντην μορφή που έχει. Εν κάποιες φορές που νιώθω ότι εν καθοδηγημένη που έναν φύλακα, ένα οδηγό, έναν άγγελο, ή όπως ο καθένας προτιμά να ονομάζει τούντην αόρατη δύναμη που μπορεί να είναι και μέσα μας και να μην την συνειδητοποιούμε.

.