Επιστροφή

Είχα το απωθημένο που το προηγούμενο ταξίδι μου να γράψω μια ανάρτηση σαν πετώ. Here I am λοιπόν, κάπου στα μισά της διαδρομής Λάρνακα – Μπέρμιγκχαμ. Ήδη επεράσαν οι πρώτες τρεις ώρες. Αφού έφαα τα τσίπς μου με γεύση μπάρμπεκιου και τα μίνι κρουασάν σοκολάτας μου, αφού ήπια το σπάρκλιν γουότερ μου και την πορτοκαλάδα μου, εθκιάβασα και λλίο το βιβλίο μου (όη ένεν εγώ που το έγραψα) άνοιξα το laptop μου (ΜΟΥΛΕΣ… ΠΟΛΛΗ ΟΙΚΕΙΟΠΟΙΗΣΗ ΕΠΠΕΣΕ ΜΕΣΤΟΥΝΤΟ ΜΠΛΟΚ) και εδιάβασα τες αναρτήσεις της Cake που έγραψε που τον Μάιο ώς τον Δεκέμβρη του 2009 – πηγαίνοντας ανάποδα, από τον Δεκέμβρη στην Μάιο. Φοβερό χιούμορ μπορώ να πω! *

Το κακό γαμώτο εν ότι επόνησα την τζοιλιά μου που το ρούφα ρούφα… Αφού εν φορεί άλλοσπως το laptop δαμέσα δα. Έστω και ένα τετραγωνικό εκατοστόμετρο χώρου βοηθά με να γράφω καλύτερα. Είμαι ευσυνείδητος blogger, λαλώ σου το! Άμαν γράφω άνετα γράφω καλύτερα, με ποιότητα, στυλ και φινέτσα. Εν εσένα που σκέφτουμαι που με θκιεβάζεις, έντζιεν εμένα που δυσπυρκώ δαμέσα δα… Ούφφφφ ΑΕΡΑ…

Ευτυχώς κάθουμαι παράθυρο και το μεσαίο κάθισμα εν free. Άνοιξα το παφτό, πως το λαλείς, το τραπεζάκι που εν πάνω στην καρέκλα του μπροστινού… τζίνο, έκατσα πάνω το laptop και γράφω, ενώ ακούω ξεκάθαρα την πλάτη μου να μου τραγουδά σε σοπράνο κλίμακα “Παραλύω, νιώθω τα κόκκαλα στο κάτω μέρος μου να χάννονται, σάννα εκοστόθηκα και λλίο…”! Έτσι για να σου δώκω μια πλήρη και ρεαλιστική εικόνα δηλαδή…

Θέλω να συνεχίσω που ένα σημείο της προηγούμενης ανάρτησης μου που έγραφα κάτι για στόχους, προσδοκίες και μικρούς πρίγκιπες (όπως λέμε πράσινα άλογα) που μας έρχονται κάθε φορά που ταξιδεύουμε…

Τωρά που ξέρω ότι βρίσκομαι μέσα σε μια πλαστικο-μεταλλική σωλήνα η οποία κινείται με ιλιγγιώδη ταχύτητα, τόσες χιλιάδες πόδια πάνω στον ουρανό (μεν με ρωτήσεις πόσα, εν εμπόρεσα να καταλάβω τον αριθμό που ανακοινώθηκε στα μεγάφωνα… Οι Εγγλέζοι κάμνουν οικονομία στα γράμματα που προφέρουν σε μια λέξη, έτσι πολλά συχνά εν πιάννω εύκολα ότι λαλούν) και πετώ, νιώθω κάπως… like a hero…

Οk, εν έκαμα κάτι για να δικαιολογώ τούτο το feeling… Απλά αγόρασα ένα εισιτήριο και εμπήκα μέσα σε ένα αεροπλάνο. Ούτε ο κατασκευαστής του είμαι, ούτε ο πιλότος του. Όμως εν πολλά exciting να ξέρεις ότι ΠΕΤΑΣ ρε παιδί μου. Π Ε Τ Α Σ. Ας εν και με τα φτερά του αεροπλάνου και όη με τα δικά σου. Άμα αναλογιστείς πόσο μαγικό εν τούτο το πράμα που συμβαίνει με τα αεροπλάνα, τις μεταφορές και γενικά με το technology (Αγγλία σπουδάζουμε, αγγλικούρα δεν θα ρίξουμε;) νομίζω βοηθά σε να πλάσεις δικά σου φτερά και να πετάξεις.

Τούτα τα φτερά βεβαίως εν οι στόχοι και οι πόθοι μας μας μαζί με την εσωτερική μας δύναμη που διά η επιθυμία για να τους κάνουμε πραγματικότητα.

Για το άμεσα άμεσο μέλλον έν έχω κάποιο συγκεκριμένο στόχο να πω την αλήθκεια. Ξέρω απλά ότι από Δευτέρα ξεκινούν πάλε τα μαθήματα και σε 3 εβδομάδες περίπου θα έχω εξετάσεις. Τις εξετάσεις δεν τις χρειάζομαι καθόλου γιατί είμαι ξεφτ… εεε, γιατί… γιατί ΕΤΣΙ. Ο μόνος λόγος που ήρτα ποδά τούντο διάστημα εν απλά για να ζήσω το english dream. Που τον Οκτώβρη πάω σε άλλο πανεπιστήμιο και ξεκινώ πτυχίο.

Παρόλα αυτά πιστεύκω πως πρέπει να θέσω σαν ένα από τους στόχους μου, με αφορμή το ταξίδι μου τούτο, την επιτυχία και τα όσο το δυνατόν καλύτερα αποτελέσματα στο τέλος του semester. Ασχέτως αν δεν θα μου χρειαστούν. Πιστεύκω ότι εννα τα πάω αρκετά καλά. Besides, εν fοundation που κάμνω τα γέριμα, έντζιεν διατριβή στην πυρινική ιατρική. Besides #2 πάντα επήαιννα τα καλά στον ακαδημαικό τομέα. Τέλοσπάντων!
Eeeehm, μεινήσκει μου ακόμα ένας μήνας στο UK πριν την επιστροφή μου για τις καλοκαιρινές διακοπές. Τρεισήμισι περίπου μήνες μακριά που την Όμορφη Χώρα, ελπίζω να το αντέξει ο οργανισμός μου. Τούτο το μικρό διάστημα λοιπόν που έχω να ζήσω στην Αγγλία θα προσπαθήσω να καλλυτερέψω κιάλλο την σχέση μου με τον συγκάτοικο μου τον ένα, ο οποίος θα φύει τέλος του μήνα και φοούμαι ότι με το που θα μας χωρίσουν οι συγκυρίες, δηλαδή το Πανεπιστήμιο και έρτουμε Κύπρο, θα χαθούμε. Συνήθως έτσι παθαίνω με τους ανθρώπους γύρω μου, έθιξα το και στο προηγούμενο post. Αλλά ας μεν προκαταλαμβάνω τα πράματα. Εγώ απλά θα προσπαθήσω να περνώ χρόνο μαζί του, να αστιευκούμαστε, να τρώμε ούλλοι μαζί (εν είμαστε μόνο οι θκιό) και να κάμνουμε την κουζίνα μετά το φαί, ΠΡΑΜΑ ΠΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΣΥΓΧΑΙΝΟΜΑΙ ΤΑ ΜΑΛΑ.

Στόχος τρίτος… Θα τελειώσω την κουβέντα που άρκεψα με τον φίλο μου που σου είπα στην προηγούμενη ανάρτηση. Επειδή θα επήαιννε τζιαι τζίνος ταξίδι και επειδή ήταν άγρια μεσάνυχτα και λλίες ώρες πριν πετάσει, είπαμε να διακόψουμε την κουβέντα και μόλις έρτει πίσω με το καλό να συνεχίσουμε τη συζήτηση μας. Θέλω να πιστέψω ότι και τζίνου έδωκεν του κάτι.

Το laptop θέλει να φάει ρεύμα, λείφκει η μπαταρία. Τριών μηνών laptop (να μας ζήσει) και εγάμησα του την μπαταρία του… Αλλά εν η αγαμία που φταίει έντζιεν κανένας άλλος. Άμαν εν έχεις μια σχέση, ένα αμόρε, ένα φλέρτ, ένα κάτι, γαμάς μπαταρίες του laptop, εκατάλαβες; Εκατάλαβα να λαλείς!

Λοιπόν, κλείω την ανάρτηση κάπου δαμέ. Σε λιγότερο που μια ώρα εννα προσγειωθούμε. Θα πιάσω το τρενούι μου, θα πάω σπίτι, θα βάλω την κυπριακή κουλτούρα (φλαούνες, χαλλούμια, σιεφταλιές) στο ψυγείο, θα βάλω το laptop στην πρίζα, θα πάω supermarket να αγοράσω τα προιτζιά μου και μόλις τελειώσω θα κάμω publish την ανάρτηση. Ε και μετά μάλλον θα πάω να σβήσω γιατί νυστάζω απεγνωσμένα και ανελέητα. Η Cake φταίει που γράφει μαλακίες και έμεινα με τα σπίρτα πάνω στα μάτια ούλλη νύχτα για να την θκιαβάσω. Βεβαίως θα επιτρέψω στους συγκατοίκους μου να με χαρούν λλίο. Επεράσαν ανάμιση εφιαλτική εβδομάδα μακριά μου, δικαιούνται το. Ειδικά αν κάμουν και καμιά καλοφαήα (σόρρυ, εν ηξέρω να βάλλω διαλυτικά)… Μάνα μου… ΗΝΤΑ ΚΑΛΑ…

____________________

* Άνοιξα σε ξεχωριστά παράθυρα του chrome τις αναρτήσεις που ήμουν σπίτι και έβαλα το laptop στο hibernate. Μα τί ενόμισες, ότι εννα ταξιδεύκω πέντε ώρες και να με αφήκω χωρίς ψυχαγωγία; ΠΟΤΕ.

.