Self alone

Έχει περίπου ένα μήνα που το έχω φυλαγμένο στα Drafts του Writer. Νομίζω να το μοιραστώ να φεύγει… Έτσι εννα αναγκαστώ να γράψω κάτι νέο σιγά σιγά!

Το ρολόι δείχνει 2:15 το πρωι. Κάθομαι στο πάνω κρεβάτι μέσα σε ένα δωμάτιο με άλλα τέσσερα πάνω-κάτω (εν έτσι που εν βαφτισμένα;) κρεβάτια. Εν μπορώ να ανάψω το φως. Ευτυχώς το φεγγάρι εν απέναντι που το οβάλ παράθυρο (εν σάν να είμαι μέσα σε καμπίνα πλοίου) και φέγγει κάπως, έτσι βλέπω τι πληκτρολογώ πάνω στο laptop.  

Έν έχει πολλή ώρα που εξάπλωσα. Μπορεί μόνο δύο ώρες. Ωστόσο έφυε σε μεγάλο βαθμό η κούραση που πάνω μου. Τωρά ποια κούραση, διερωτούμαι και εγώ. Ούτε χτίστης είμαι, ούτε καλουπσσιής, ούτε ετσάππιζα…Απλά αρέσκει μας να κάμνουμε τους all-day-busy νομίζω!

Εν κατασκηνωτικός χώρος δαμέ, μόνο που καμιά 20αρκά πλάσματα είμαστε και είμαστε για διήμερο. Εν η πρώτη φορά που πάω σε “κατασκήνωση”! Έν ηξέρω γιατί. Ίσως γιατί πάντα απέφευγα την συναναστροφή με άτομα τα οποία έν ήξερα, αν και καταβάθος νομίζω πως θα επροτιμούσα να ένιωθα πιό ελεύθερος να το κάμω.

Που τα 20 (περίπου) άτομα, οι μισοί εν εικοσικάτι χρονών ενώ οι άλλοι μισοί εν 16-17. Εν ωραίος συνδιασμός ηλικιών… Μπορούμε να συνεννοηθούμε νομίζω και οι μεν με τους δε και το αντίθετο. Αρέσκει μου που οι μιτσιοί (σκασμός, τωρά μιλούν όι μεγάλοι) θωρούν μας κάπως σαν τους παντογνώστες και περιμένουν πολλά που μας. Μια μιτσιά το πρωί επαράγγειλε μου θκιό ζεστές σοκολάτες… Και μεν της δώκεις τον πάτσο να την φείρεις!

Λαλούν ότι άμα κοιμάσαι στο βουνό ξεκουράζεσαι! Όπως είπα και πριν, μόνο δύο ώρες εκοιμήθηκα και νιώθω ξεκούραστος. Το ίδιο είπαν και τα παιθκιά που κοιμούνται δαμέ.

Τέλοσπάντων… Πιστεύκω ότι παντού υπάρχει ένας άνθρωπος με τον οποίο μπορείς να συνεννοηθείς και να περάσεις καλά, όπου και να είσαι, με όποιους και να είσαι. Ακόμα και αν δεν νιώθεις ok με την πλειοψηφία του κόσμου γυρώ σου. Ένιωσα το έντονα σε τούντην κατασκήνωση. Αντιλήφθηκα το και στον στρατό τούτο το πράμα.

Παρόλα αυτά, τις πρώτες ώρες της γνωριμίας μου με κάποιο, εν είμαι ο εαυτός μου. Έν είμαι ο ελεύθερος, ο χαρούμενος, ο εξωστρεφής και ο διασκεδαστικός Βελερεφώντης (ουυυπς, απεκάλυψα το εξωτικό μου όνομα ) που είμαι κανονικά. Τούτο κάμνει με να είμαι σιωπηλός, να κρατώ το laptop ή το κινητό και να προσκολιούμαι παρά να συναναστρέφουμαι και να μιλώ με τον κόσμο. Εν ένα excuss βασικά το laptop και το κινητό για να απομακρυνθώ. Δικαιολογία και για τον εαυτό μου, για να μεν μου πω κατάματα ότι έχω την συγκεκριμένη δυσκολία και δικαιολογία ή κάλυψη για τους άλλους, για να μεν με καταλάβουν και να νομίσουν πως απλά είμαι busy και εν μιλώ.

Για κάποιους το να είσαι free, happy etc εν πανεύκολο, για κάποιους άλλους εν λλίο πιο δύσκολο και απαιτεί μια διαδικασία … προσαρμογής (να το πω;) με τον κόσμο γυρώ τους. Ε, εγώ ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. Θέλω ναν μια μεταβατική φάση η οποία εννα περάσει ανεπιστρεπτή μια μέρα. Και ελπίζω τούτη η μέρα να εν καθοδόν και να πλησιάζει. Βασικά ένει, νιώθω το. 

Όμως οι μοναχικοί άνθρωποι εν λλίο πιο φιλοσοφημένοι νομίζω… Άμαν αφιερώννεις χρόνο να μεινήσκεις μόνος σου με τον εαυτό σου εν άλλοσπως… Αφήννεις τον νου σου να περιπλανηθεί σε τόπους που εν θα επήεννε άμαν ήσουν με παρέα. Γιατί μέσα σε μια παρέα πετάσσεις γενικές κουβέντες, λόγια του αέρα και κάμνεις κούβέντα απλά για να την κάμεις, για να γεμώσεις τον χρόνο που είσαι με τούντην παρέα, για να μεν γίνει η κατάσταση πληκτική. Ένεν απαραίτητα λάθος τούτο άμαν το κάμνεις κάποτε. Αλλά όη όμως όποτε φκένεις έξω να το κάμνεις. Καταντά σπαστικό και useless, έννε;

Εν πολλά λλίες οι φορές που εφκήκα έξω με μεγάλη παρέα.   Αν και πάντα ήμουν εγώ τζίνος που εκανόνιζε τα out μας με το συμμαθητολόι (με τα χίλια ζόρκα να πείσεις τα υπόλοιπα κοπελλούθκια να φκουν έξω ΚΑΙ με τες συμμαθήτριες τους, με την τάξη τους), ωστόσο εν με εξέφραζε και ιδιαίτερα το event. Ίσως έκαμνα το απλά για να έχουμε να λαλούμε ότι η τάξη μας εφκήκε έξω μαζί. Πέρα που τους συμμαθητές μου, ως παρέα έτυχε να φκώ και με παρέα ούλλο κοπελλούθκια, μαζί με συμμαθητές μου και με τους παρέες τους, τους οποίους εγνώρισα κάπως…

Ποττέ όμως εν ένιωσα μέρος μιας παρέας. Ίσως να το επεδίωξα και να μεν εκατάφερα να ενταχθώ κάπου, ίσως και να μεν το επροσπάθησα αρκετά. Δύσκολα βρίσκω ανθρώπους που να μου κάμνουν… (Μr XXL)…

Χαίρομαι κατά κάποιο τρόπο που τζιαμέ που οι πιο πολλοί λαλούν “Έτην παρέα μου” ή “Πόψε εννα φκώ με τους παρέες”, εγώ έν εχω καμιά παρέα στην οποία να αναφέρομαι… Ξέρεις τι εν τούτο που με κάμνει να τραβώ πίσω; Οι μεγάλες παρέες νομίζω απαρτίζονται από άτομα που ψάχνουν απλά άλλους για να ακούσουν και να ακουστούν και οι ίδιοι. Άλλους απλά για ναν με άλλους, για να σκοτώσουν τον χρόνο τους. Εγώ έν ψαχνω για τους οποιουσδήποτε άλλους… Ψάχνω για το κάτι μοναδικό. Για το κάτι που εν πλασμένο για μένα… Και άλλα πολλά.  Λαλώ σου άλλη φορά.

Νομίζω ότι το τελευταίο διάστημα τα πράματα αλλασσουν λλίο μέσα μου. Καλλυτερέφκουν. Νιώθω ότι το καλοκαίρι που έρκεται ενναν ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ. Εύχομαι το δηλαδή. Εύχομαι να περιμένω με ανυπομονησία κάθε χειμώνα το καλοκαίρι να έρτει.