Αισθήσεις. . .

Πολλά εν τα πράματα που κάμνουμε εμείς οι ανθρώποι τζιε στο τέλος μετανιώνουμεν τα. Βέβαια το καθετί δια σου έναν μάθημα, έναν δίδαγμα τζιε τούτον εν πολλά θετικό. Πως νιώθεις όμως τζιε πως αντιδράς όταν τούτο το λάθος που έκαμες μια φορά, έκαμες το αλλη μια τζιε αλλη μια τζιε παει λέγοντας;

Με άλλα λόγια, πως νιώθεις όταν τούτο το κάτι που έκαμες τότε τζιε εκατάλαβες πως εν σε ωφέλεσε σε τίποτε, πως ήταν μια χαρά της στιγμής, παρόλο που είπες ότι εν θα το ξανακάμεις, εντούτις κάμνεις το επαναλαμβανόμενα, δηλώνοντας κάθε φορά στον εαυτό σου ότι τούτη ήταν η τελευταία φορά, αλλά φυσικά ποττέ δεν έρκεται τούτη η μαυρογέριμη η τελευταία η φορά;

Το να μοιράζεσαι τον εαυτό σου - σώμα και ψυχή και πνεύμα και αστρικό πλάνο και πράσινα άλογα - με έναν άλλο άνθρωπο για να νιώσεις την ηδονή ενεν παράξενο. Κάμνουν το πολλοί ανθρώποι. Σχεδόν ούλλοι δηλαδή. Κάποιοι μέσω της σαρκικής επαφής, κάποιοι μέσω του αυνανισμού, κάποιοι μέσω της ηλεκτρονικής επαφής και ξέρω γω πως αλλιώς μπορεί κανείς να νιώσει ηδονή. Και φυσικά ενεν κατακριταίο. Εν ανάγκη και τις ανάγκες μας πρέπει να τις ικανοποιούμε. Φτάνει πάντα να έχουμε μέτρο στο καθετί που κάμνουμε.

Περνούμε όμως ξανά στην ερώτηση που έθιξα πάραπανω... Πως νιώθεις όταν οι αισθήσεις σου σε εθίζουν και θέλεις να τις δοκιμάσεις ξανά και ξανά; Να νιώθεις καλά όση ώρα τις δοκιμάζεις - και δοκιμάζεσαι και εσύ μαζί τους - αλλά άμα τούτο ούλλο τελειώσει, να μινήσκεις με τζίνο το κενό μέσα στο στομάχι και με την απορία ''Μα τί έκαμα τωρά'';

.