Όταν αυτά που αγαπάς σε προδόνουν

Επαρακολούθησα συγκινημένος σήμερα την εκπομπή ''Με την Ελίτα''. Αν και η γνώμη μου για την εκπομπή, την παρουσιάστρια, τα θέματα και τον τρόπο με τον οποίο αυτά προβάλλονται ενεν και τόσο θετική, ωστόσο αντλώ πολλά μηνύματα!

Για όσους δεν είναι κατατοπισμένοι… Σήμερα στην εκπομπή ήταν φιλοξενούμενη η κ. Ανδρονίκη. Μια μεσήλικη γυναίκα που ήταν μετανάστης στην Αυστραλία μέχρι πριν 4 χρόνια. Στην Αυστραλία εγέννησε, εμεγάλωσε και εσπούδασε τα παιδιά της, μαζί και τον Θανάση που σήμερα θα ήταν ένας 30χρονος αρχιτέκτονας ΑΝ ΖΟΥΣΕ…

Όνειρο του τότε 26χρονου απόφοιτου αρχιτεκτονικής σχολής ήταν να επιστρέψει στα πάτρια εδάφη. Στην Κύπρο που αγαπούσε.
- Γιε μου, αν φύουμε και πάμε στην Κύπρο εννα πρέπει να εκτίσεις 6μηνη στρατιωτική θητεία, του έλεγε η τραγική μάνα.
- Να πάμε στην Κύπρο mum (έτσι την εφώναζε) και ας κάμω και 50 χρόνια στρατό!

Αγαπούσε την Κύπρο. Ήθελε να έρθει εδώ και μετά θα έσχιζε και το διαβατήριο για να μην ξαναφύγει.

Ήσυχο παιδί, μορφωμένο, καλλιεργημένο, που να ήξερε τι θα αντιμετώπιζε στο στρατό… Έκανε την αρχική εκπαίδευση στο ΚΕΝ και έφυγε από εκεί με καλές εντυπώσεις και αρκετά ικανοποιημένος. Η πρώτη του μετάθεση ήταν σε γειτονικό χωριό.

Εν συντομία, όντας γνώστης όχι και τόσο καλών ελληνικών, με καλούς τρόπους, ώριμος και σοβαρός ήταν εκ διαμέτρου αντίθετος με την μεγάλη μερίδα των κύπριων συνομηλίκων του. Δεν ήταν δηλαδή ούτε ττόππουζος, ούτε ζόππος, ούτε κκιλίντζιρος και βεβαίως ούτε και βαποράκι. Αυτή του η αντίθεση ήταν προκλητική στα μάτια μερίδας των ''άλλων''.

Πριν βρεθεί σκοτωμένος κάτω από μια γέφυρα 35 μέτρων κοντά στο στρατόπεδο, είχε αναφέρει στην οικογένεια του τις ανησυχίες του σχετικά με τα όσα αντιμετώπιζε στο στρατό. Τα πειράγματα, το καψόνι, το σπάσιμο νεύρων… Τελευταίο (;) περιστατικό που τον έκανε να πάει κλαμένος σε αξιωματικό του στρατοπέδου ήταν που του έριξαν συνάδελφοι του (οι ττόππουζοι, ζόπποι και κκιλίντζιροι που ελέαμε) κόλλες στα μούτρα…

Ο Θανάσης είδε πράματα που έν έπρεπε να δει (σύμφωνα με τις δηλώσεις της μάνας) και εθέσαν τη ζωή του σε κίνδυνο. ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ…

Χωρίς να τα πολυλογώ, το πρωί που θα επέστρεφε ο Θανάσης στο στρατόπεδο, κάποιοι τον επιάσαν, τον εσκοτώσαν και τον εγκατέλειψαν νεκρό κάτω από τη γέφυρα. Δεν επρόλαβε να παρουσιαστεί στο στρατόπεδο και ο Διοικητής ετηλεφώνησε στην μάνα του για να ρωτήσει για τον γιο της. Ακολούθησαν πολλά μέχρι που η μάνα μη έχοντας άλλη λύση κατέφυγε στην Αστυνομία. Κάποια άλλα γεγονότα την οδήγησαν στον χώρο όπου κειτόταν ο γιος της νεκρός.

Το πρώτο πόρισμα του ιατροδικαστή ανέφερε αυτοκτονία αλλά η ζωή και ο χαρακτήρας του φίλου μας δεν επέτρεπαν σε κανένα οικείο του να πιστέψει. Δεύτερο πόρισμα αναφέρει πτώση (από την γέφυρα 35 μέτρων). Στο στόμα του πτώματος βρέθηκε άμμος ενώ καμία εξωτερική κάκωση δεν υπήρχε. Είναι ολοφάνερο πως τα πορίσματα είναι ύποπτα. Κάτι κρύβουν.

Με τα όσα είπε η κ. Ανδρονίκη στην εκπομπή, άφησε να νοηθεί πως και αξιωματικοί φέρονται να είναι ύποπτοι ή τουλάχιστον να έχουν σχέση με τον τραγικό θάνατο του Θανάση.

Τέσσερα χρόνια μετά, το έγκλημα συγκαλύπτεται και η τραγική φιγούρα της μάνας προσπαθεί ακόμα να βρει δικαιοσύνη. Αν και συγκινημένος, δεν κατάφερα να μην μορφάσω όταν το άκουσα από το στόμα της.

Ζούμε στην Κύπρο του μέσου και του κουμπαριλλικκιού κυρία Ανδρονίκη. Στην Κύπρο που αν δεν είσαι ''ΚΑΠΟΙΟΣ'' δεν έχεις φωνή. Στην Κύπρο που απο τα περίπτερα μέχρι τα δικαστήρια είναι διαβρωμένα. Στην Κύπρο που ποτέ δεν βρίσκεις το δίκιο σου. Στην Κύπρο που ενώ προσπαθεί να διώξει τον εχθρό, γίνεται η ίδια εχθρός του εαυτού της.

Σήμερα η κυρία Ανδρονίκη προσπαθεί εκτός από το να βρει δικαιοσύνη, να ξεπεράσει τον καρκίνο της. Ο καρκίνος δεν προκλήθηκε χωρίς αιτία. Τον καρκίνο εν τούτη η Κύπρος που της τον έδωκε σαν δώρο, σαν ευχαριστώ για την αγάπη της και τους αγώνες που έκαμε για τούντον άχρηστο τον τόπο. Η κυρία Ανδρονίκη θα μείνει στην Κύπρο μέχρι να πεθάνει γιατί στα χώματα της Κύπρου είναι θαμμένος ο γιός της. Ο γιός που η Κύπρος της τον εσκότωσε και δεν της λέει συγνώμη. Ο γιός που πριν 4 χρόνια της είπε "Mum, θέλω να πάμε στην Κύπρο και θα σχίσω το διαβατήριο για να μεν ξαναγυρίσω πίσω. Και ας κάμω και 50 χρόνια στρατό".

Εύχομαι η κ. Ανδρονίκη να βρει τη δύναμη να νικήσει τον καρκίνο και μετά την αντοχή να πείσει τον εαυτό της ότι δεν θα δικαιωθεί ποτέ. Ούτε εκείνη, ούτε το μωρό της που της το εσκοτώσαν, ούτε τα παιδιά, τα αδέρφια και οι γονείς της που την βλέπουν να βασανίζεται κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό…


Με απέραντη αγάπη σε όλες τις ''Mum'' που πονούν. Και σε όλους εμάς που τούτο το Σάηπρους έκαμε μας να πούμε ένα μεγάλο "Γιατί".

Mum, εγώ θέλω να φυω…

.