Ιστορίες με τρένα

.
Αρέσκουν μου τα τρένα… Αρέσκουν μου πάρα πολλά… Όταν αντιλήφθηκα ότι το Hall μου στην Αγγλία ήταν καρτζίν καρτζίν του σταθμού του τρένου, ουυυυύ, πολλύς ενθουσιασμός!

Πριν πάω Αγγλία είχα μπει ξανά σε τρένο και μετρό θκιο άλλων ευρωπαικών χωρών αλλά άλλο να το έχεις περιστασιακά και άλλο να το έχεις επί μονίμου βάσεως και να το καμαρώννεις.

Το παράθυρο του δωματίου μου έβλεπεν ολόισσια πάνω στον σταθμό. Ο σταθμός μπροστά και στα δεξιά και αριστερά του οι ράγες. Η θέα των ραγών ήταν περιορισμένη που τζιαμέ αλλά που την κουζίνα έβλεπες πολλύ σιδηρόδρομο να χάνεται στον ορίζοντα. Μαζί του και τα τρένα βέβαια.

Φυσικά, όσο όμορφο είναι να έχεις απέναντι σου τα τρένα να πηαίνουν και να έρκονται ασταμάτητα, άλλο τόσο σπαστικό μπορεί να καταντήσει το όλο πράμα με τον θόρυβο που υπάρχει. Ok, ένεν τοοοόσο εκνευριστικός αλλά άμαν εν τα φρένα του νάκκον για να 'ναι, μπορεί να γίνει ενοχλητικό. Αλλά από τους 4 μήνες που ήμουν στον συγκεκριμένο τόπο, μόνο 3 ή 4 ήταν οι φορές που με έπιασε το τάχτιριτι με τον θόρυβο και μάλλον ήταν γιατί ήμουν… αδιάθετος… Καταλαβαίνεις!

Είχε φορές που ένιωθα την ανάγκη να κατεβώ στον σταθμό, να μπώ μέσα και να πηαίννω να πηαίννω και να μεν κατεβαίνω. Έχει κάτι το μαγικό η ιδέα του ταξιδιού με τρένο. Και η ίδια η εμφάνιση τους επίσης!

Το να μπεις μέσα και να ξεκινήσει το ταξίδι για τον προορισμό σου εν κάπως… παράξενο. Δεν έχεις καθόλου έλεγχο της κατάστασης. Κάθεσαι μέσα σε ένα μακρόστενο βαγόνι, το οποίο είναι ενωμένο με πολλά άλλα, μαζί με άλλους, πολλούς άλλους ανθρώπους. Άγγλους, Ινδούς, Κινέζους, Ολλανδούς και κάθε λογής εθνικότητα, γέρους και νέους, χριστιανούς, βουδιστές, άγνωστος μεταξύ αγνώστων και παεις. Εν σαν να σταματά ο χρόνος την ώρα της διαδρομής. Έτσι το νιώθω. Μένεις μακριά που το κάθετι, μόνος σου μαζί με τις σκέψεις σου. Βοηθά με να ηρεμίσω το ταξίδι με το τρένο.


Αρέσκει μου να κάθομαι σε θέση με τραπεζάκι, δίπλα που το παράθυρο και ναν απόγευμα προς βράδι. Κατά προτίμηση να είναι Virgin και να έχει
αρκετά βαγόνια. 

Εσυνήθιζα άμαν εβαρκούμουν να σηκώνομαι και να περνώ που ούλλα τα βαγόνια. ΕΙΔΙΚΑ ΣΤΑ ΒΑΓΟΝΙΑ ΠΡΩΤΗΣ ΤΑΞΕΩΣ. Σε τζίνα οι πλούσιοι ξιππασμένοι (τούτοι που προτιμούν να πληρώσουν 50 και 70 λίρες παραπάνω απλά και μόνο για να έχουν ένα τραπεζάκι και κανένα ψωροποτό ή φαΐ) αφήνναν κουθκιά ανάνοικτα με τσιπς, ή με ποτά ή μπισκόττα. Όποτε έβρισκα κάτι ανάνοικτο εσίναα το, απλά για να το συνάξω. Πάντως έχουν άλλο αέρα τα βαγόνια της Α΄ τάξης…




Η διαδρομή εν πανέμορφη, χαλαρωτική … ειρηνική. Κατά την διάρκεια του ταξιδιού περνάς δίπλα που

μιτσιά χωρκούθκια…

 




…γέφυρες






κανάλια…





…εγκαταλελειμμένα κτήρια



 


και χιονισμένους κάμπους…




Και οι ίδιοι οι σταθμοί εν υπέροχοι… Ο καθένας έχει την δική του ομορφιά. Ξεχωριστή στον καθένα, αλλά υπάρχει! Νιώθεις ότι κάτι γίνεται δαμέ, κάτι αλλάσσει…



 

Και τα τρένα της Virgin επίσης : )



.