Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

Materialism


Τωρά το συνειδητοποιώ πως κάτι που μου αρέσκει πολλά στην Αγγλία είναι που σπανίζει τούτη η τάση προς το υπερβάλλειν, σε αντίθεση με την κυπριακή κουλτούρα και πραγματικότητα γενικότερα…  

Εσκεφτήκαμε ποτέ γιατί τζιαμέ που μπορούμε να ζήσουμε σε ένα μικρό, βολικό και όμορφο σπιτούι, προτιμούμε ένα σπίτι τοοοοόσο (με το συμπάθκιο) για να ζήσουμε μέσα – γνωρίζοντας κιολας ότι θα ζούμε μια ζωή μέσα στα χρέη και το άγχος το οποίο αυτά επιφέρουν; Γιατί να το θέλω τούντο πράμα; Πόσο μάλλον άμα θκιό ψυχιές είμαστε… Καλά, τρείς με τον Rocky τον σκύλο μας και τρισίμησι με τον σκύλο (Rocky είπαμε) και τον Κόκο το παπαγαλούι!

Βλέπω πως σαν λαός είμαστε πολλά φαντασμένοι, ψωροπερήφανοι, ψηλομούττιες και μανταμ-σουσουνίζουμε και εν μου αρέσκει η ιδέα! 
Νιώθω ότι έχουμε ένα αίσθημα ματαιοδοξίας μέσα μας, ένα ανυπέρβλητο complex και μιαν βασανιστική έλλειψη αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης. Διότι παιδίν μου, το σπίτι το μεγάλο με τες τεράστιες τες κατζιελλόπορτες αλά παλάτι του Μπάκινκχαμ, την επιβλητική εξώπορτα αλά “Οικία της οικογένειας Ντε Λα Βένγκα, παρακαλώ”, τα μπαλκόνια αλά κάστρο του Κολοσσιού, το πέτρινο περιτείχισμα αλά τείχος του Βερολίνου και πάνω την ταπελλούα που γράφει ‘‘Οικογένεια Κολοκάσι’’, εν το θέλεις για να έχεις την άνεση σου και τον προσωπικό σου χώρο, ούτε για να ζήσεις και να στεγάσεις μέσα όμορφες στιγμές φιλικής παρέας, οικογενειακής θαλπωρής και αγάπης…

- Το σπίτι το επιβλητικότατο θέλεις το για να ελαττώνουν ταχύτητα οι περαστικοί όποτε περνούν πόξω και να καρφώνουν το βλέμμα τους πάνω του…
- Θέλεις το για να φκάλλει τσούννες η γειτόνισσα που έχει πιο μιτσί σου. Βλέπεις, παρόλο που τζιε τζίνη εν ξυππασμένη σαν εσένα (ελπίζω να μεν το επήρες προσωπικά), ωστόσο εν λλίο πιο έξυπνη σου (ΕΙΠΑ ΣΟΥ… ΜΕΝ ΤΟ ΠΕΡΝΕΙΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ) και δεν έκαμε δάνειο – όχι ακόμα τουλάχιστον.
- Θέλεις το για να εν το λάντμαρκ της περιοχής σου και άμαν θέλει ο Κωστάκης να εξηγήσει του Γιαννή πώς να πάει στον καφενέ του Χαμπή, να συναφέρει το σπίτι σου μέσα στα νταηρέξιονς.
- Θέλεις το για να πείσεις τον εαυτό σου και τους γύρω σου ότι εσωτερικά είσαι τόσο … μεγάλος και πλούσιος όσο εν και το σπίτι σου!
Καλά ρε μαυρογέρημε… Έθελες μεγάλο σπίτι, ok. Με γειά σου με χαρά σου… Άμα εσυ πιστεύκεις ότι κάμνει σε χαρούμενο και ότι εννα καταφέρεις να ξοφλήσεις την τράπεζα πριν σου το πουλήσει, do it! ΟΜΩΣ… Μέσα στους κοτσινοχώραφους της Πλατανιστάσας γιατί το έκατσες; Για να έχεις για θέα τες μολόσσιες που βλαστούν στο χωράφι απέναντι; Εκτός τούτου… Την Φιλιππινέζα που σου το ξισκατίζει κάθε εφτομάδα εσκέφτηκες την;
ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΕ ΒΛΑΚΑ…

Βεβαίως τα παραδείγματα ποικίλουν. Αλίμονο εαν επεριοριζούμασταν στα σπίθκια. Που τα σπίθκια μας και τα αυτοκίνητα μας ως τα τσίπς, στην Κύπρο μπορείς να αντιληφθείς ότι κουβαλούμε στο πετσί μας μιαν κουλτούρα υπερβολική…
 
Την επόμενη φορά που εννα αγοράσεις τσίπς, πριν το ανοίξεις … αφουγκράστου λλίο τη σκέψη σου. Εν σου δια την εντύπωση το κουτί ότι εννα το αννοίξεις και εννα πεταχτούν τα τσίπς πόξω να σε μουντάρουν; Εννοώ… Εν πολλά πομπαρισμένο, δείχνει ότι έχει πολλά μέσα, ότι εννα φάεις και να χορτάσεις.Το θέμα ένεν ότι εν πομπαρισμένο το κουτί. Ούτε ότι τα τσίπς που εν μέσα εν λλία. Η ερώτηση μου είναι αγαπητά Lays, Cheetos κτλ, γιατί έχετε ένα κουτί τοοοοόσο για κάτι τόσο λλίο; Μόλις το αντιλήφθηκα εκατάλαβα ακόμα πιο καλά τις υπερβολικές μας τάσεις…
ΚΟΙΤΑ:

100_0441Τούτη την φωτογραφία έφκαλα την μόλις άνοιξα το κουτί. Δεν επήραξα ούτε μισό τσίπς που μέσα… Τα τσιπς εν πιό κάτω που το ένα τρίτο του κουτιού.
Στην Αγγλία που ελέαμε, για την ίδια ποσότητα τσιπς, το κουτί δείχνει πιο μικρό που το μισό. Ναι μεν ξινίζεις που εν μικρό αλλά που την άλλη συνειδητοποιείς και ξέρεις πόσο θα φάεις πριν να το ανοίξεις. Σε αντίθεση με τα κουθκιά της Κύπρου που πριν τα ανοίξεις νομίζεις ότι εννα έχεις να τρώεις ώσπου να πει ο παπάς το Χριστός Ανέστη. Ασχέτως εαν σε τρία λεπτά λαλείς “Μα ελείιιιιψαααααν”…;
Αλλού; Σε ποιες άλλες φάσεις είμαστε υπερβολικοί ως λαός; Σε πολλές άλλες, σίουρα…

.

Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010

ΤΡΑΥΜΑΤΑ – Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Η ανάρτηση εν εμπνευσμένη που ένα βιβλίο Ψυχολογίας που εδιάβασα για τα ΤΡΑΥΜΑΤΑ. Μια Ψυχολόγος λοιπόν, μετά από πολλά χρόνια πείρας και εμπειρίας με ‘’ασθενείς’’ της αποφάσισε να εκδώσει το… πόρισμα της πάνω στο εν λόγω θέμα.

Σύμφωνα λοιπόν με τούτο το βιβλίο, τα πέντε κύρια τραύματα που εκδηλώνονται στη ζωή μας είναι:
  ΑΠΟΡΡΙΨΗ – ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ – ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ – ΠΡΟΔΟΣΙΑ - ΑΔΙΚΙΑ
Το κάθε τραύμα δημιουργεί και ένα προσωπείο το οποίο και φορούμε για να μεν πληγωθούμε περισσότερο ή για να προστατευτούμε κάθε φορά που νιώθουμε ότι απειλούμαστε ή ότι το τραύμα πονεί μας…  Τα προσωπεία αυτά είναι τα εξής:  ΑΠΟΤΡΑΒΗΓΜΕΝΟΥ – ΕΞΑΡΤΩΜΕΝΟΥ – ΜΑΖΟΧΙΣΤΗ – ΑΔΙΑΛΛΑΚΤΟΥ - ΕΛΕΓΧΟΝΤΑ

Το κάθε προσωπείο έχει τα δικά του χαρακτηριστικά, χρησιμοποιεί συγκεκριμένο λεξιλόγιο, έχει συγκεκριμένο φόβο, συγκεκριμένο τρόπο που τρώει, που χορεύει, που αγαπά, που κάμνει σεξ, που εκδηλώνεται γενικότερα…

Που τούτα τα πέντε τραύματα που παρουσιάζει η συγγραφέας, κάποιοι από εμάς έχουμε μόνο το ένα, κάποιοι έχουμε το ένα ενώ παρουσιάζουμε και στοιχεία από τα άλλα, κάποιοι έχουμε πιο πολλά και πάει λέγοντας.

Η συγγραφέας συσχετίζει την ύπαρξη των τραυμάτων μας με εμπειρίες που είχαμε βρέφη ή και έμβρυα ακόμα με τους γονείς μας καθώς και με … τις προηγούμενες μας ζωές. Αν και το τελευταίο ξινίζει με λλίο, επειδή δεν έχω τεκμηριωμένη άποψη για το αν τίθεται θέμα προηγούμενων ζωών η όχι, άφησα το στην άκρη και εσυνέχισα το διάβασμα!
Προσωπικά εκαταστάλαξα εύκολα στο τραύμα μου αν και ανακάλυψα και μερικά στοιχεία του χαρακτήρα μου στα υπόλοιπα τραύματα. Έτσι έκαμα σημειώσεις σε 10 σελίδες Α4 (ΝΑΙ, ΕΙΜΑΙ ΠΡΙΧΤΗΣ) για τα βασικά χαρακτηριστικά του τραύματος μου – τα οποία βλέπω στον χαρακτήρα μου.

ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ από τις …Ψ-ημειώσεις μου

Εσυγκεκριμενοποίησα το βασικό λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί ο καθένας με το δικό μου τραύμα, τον φόβο μου, τον τρόπο που τρώω, την … τοποθέτηση μου πάνω στα υλικά αγαθά, το χρήμα… Το βιβλίο συγκεκριμενοποιεί επίσης τον σωματότυπο του κάθε τραύματος (εμάς των … κουβαλητών του δηλαδή), στοιχεία για την φωνή μας, τον τρόπο που χορεύουμε, τον τύπο του αυτοκινήτου που μας αρέσκει καθώς επίσης το πως είμασταν ως παιδιά…


ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΕΛΙΔΑ

Τα τραύματα μας, μας εμποδίζουν να είμαστε ο εαυτός μας. Αυτό μας μπλοκάρει και μπορεί να οδηγήσει σε ασθένεια. Κάθε τραύμα προκαλεί ιδιαίτερες παθήσεις και ασθένειες που εξαρτώνται από την εσωτερική μας αντιμετώπιση .
Εκτός τούτου, γράφω διάφορα στοιχεία γενικευμένα για τα τραύματα ως τραύματα…


ΤΡΙΤΗ ΣΕΛΙΔΑ
Γράφω για το προσωπείο (πάλε γενικά) και την επίδραση του στον εαυτό μας…

ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΕΛΙΔΑ
ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟΥ
Βασικά στοιχεία του ανθρώπου που είναι δηλαδή αποτραβηγμένος, εξαρτώμενος, μαζοχιστής, ελέγχοντας…

ΠΕΜΠΤΗ ΣΕΛΙΔΑ
Οι συνήθειες που έχουμε με το εκάστοτε τραύμα…
Συγκεκριμένοι τρόποι με τους οποίους σκεφτόμαστε ή αντιδρούμε επάνω σε διάφορες καταστάσεις και θέματα.

ΕΚΤΗ ΣΕΛΙΔΑ
Η σχέση με τον γονέα ο οποίος ευθύνεται για το τραύμα.
Όπως ανέφερα, η συγγραφέας πιστεύκει ότι για το κάθε τραύμα ευθύνεται ο ένας από τους δύο γονείς. Για παράδειγμα, οι μαζοχιστές πρέπει στο τέλος της ημέρας να αναζητήσουν θεραπεία στο τραύμα τους μαζί με τον γονέα του ίδιου φύλου ή του αντίθετου  με αυτούς φύλου (συγκεκριμενοποιεί) γιατί εν τούτος που το ενεργοποίησε.

ΣΕΛΙΔΑ 7 – 10
 
Αφορούν στη Θεραπεία των τραυμάτων την οποία εχώρισα σε πέντε στάδια:
1. Αναγνώριση τραύματος
2. Αποδοχή
3. Αποφασίζω ότι ΘΕΛΩ ΝΑ ΘΕΡΑΠΕΥΤΩ


Για τα επόμενα δύο εσημείωσα τα εξής:


4. Για την εξαφάνιση ενός προβλήματος πρώτα θα πρέπει να το αποδεκτούμε και έπειτα να το περιβάλουμε με αγάπη (ακόμα και εαν δεν συμφωνούμε ή κατανοούμε την αιτία).

5. Σήμερα το προσωπείο περισσότερο μας πληγώνει παρά μας βοηθάει. Πρέπει να αποφασίσουμε ότι μπορούμε να επιβιώσουμε ακόμη και εάν νιώθουμε πόνο. Δεν είμαστε πια μικρά παιδιά. Μπορούμε πλέον να ασχοληθούμε με το τραύμα μας, ως ενήλικοι, με περισσότερη πείρα, ωριμότητα και διαφορετική θεώρηση της ζωής. 

Ακόμα να αφιερώσω χρόνο στη θεραπευτική διαδικασία γι’ αυτό τον λόγο εν μπορώ να εκφέρω άποψη. Για το μόνο που θέλω να σας βεβαιώσω είναι πως ήταν ένα υπέροχο ταξίδι η ανάγνωση του συγκεκριμένου βιβλίου. Ένα ταξίδι μέσα που το οποίο είδα το παρελθόν μου, είδα εμένα σε διάφορες ηλικίες, φάσεις και στιγμές μου, εθυμήθηκα πως εσκέφτουμουν για διάφορα ζητήματα και ανθρώπους και εσυυνειδητοποίησα πόσο άλλαξα… 

Είδα επίσης πράματα τα οποία εν κρυμμένα μέσα μου, εν τα εσυνειδητοποιούσα η επροσπαθούσα να τα αγνοήσω ή να τα κρύψω αλλά ΗΤΑΝ ΤΖΙΑΜΈ… Ήταν σαν να ήταν ένας δαίμονας (εεεμ… Ιησούς Χριστός Νικά (-: ) μέσα στον χώρο και εψιθύριζε μου συνεχώς τα πάθη μου, τις αδυναμίες και τα προβλήματα μου.

Εννοείται πως εν κάτι το οποίο πληγώνει, να είσαστε σίουροι, αλλά όμως έχει την ανταμοιβή του… Γιατί μόλις εστεγνώσαν τα δάκρυα άρκεψα να γελώ με περηφάνια γιατί εσυνειδητοποίησα ότι στα δεκαοχτώ μου χρόνια επέρασα τόσες πολλές εμπειρίες οι οποίες αν και επέρασα τες ξεχωριστά, μαζί εσυνεισφέραν στο να πλαστεί τούτο το οποίο τόσο αγαπώ, τούτο το οποίο καταβάθος εκτιμώ αφάνταστα, καμαρώνω και τούτο το οποίο με κάμνει να νιώθω περήφανος… ΕΜΕΝΑ…

Ο τίτλος του βιβλίου είναι ΘΕΡΑΠΕΥΣΕ ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΒΡΕΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ. Έγραψεν το η Lise Bourdeau και στην ελληνική γλώσσα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα. Εάν αγαπάς τον εαυτό σου και είσαι άτομο το οποίο θέλει να εξελίσσεται παρά να μένει στάσιμο, εαν πιστεύεις στο νους υγιής εν σώματι υγιεί, εαν δεν φοβάσαι να δεις τα πάθη σου και το βλέπεις challenging to do so και εαν τέλοσπάντων είσαι φιλοσοφημένο άτομο (λέμε τώρα) προτείνω ανεπιφύλακτα να το διαβάσεις. Για το κλείσιμο, πιστεύω πως το καθετί συμβαίνει για ένα λόγο και πως τον κάθε άνθρωπο που συναντούμε στη ζωή μας, συναντούμεν τον για να μας μάθει και να μας δώσει κάτι.

Θέλω πολλά να ευχαριστήσω τον άνθρωπο ο οποίος έδανεισε μου τούτο το βιβλίο. Θέλω να του πω ότι ήταν εξαιρετικά διδακτικό, ότι εβοήθησε με, ότι έκαμε με να θυμηθώ στιγμές της ζωής μου που επεράσαν και πτυχές του χαρακτήρα μου που εξέχασα, καθώς επίσης να καταλάβω ακόμα πιο πολλά πόσο αγαπώ την Ψυχολογία.

Τελευταίο αλλά σημαντικότερο, θέλω να του ζητήσω συγνώμη τούτου του ανθρώπου που τον έφκαλα έξω που τη ζωή μου χωρίς εξήγηση, αλλά να ξέρει πως το εσκέφτηκα διπλά πριν το κάμω και πως δεν το μετανιώνω…