Ισορροπίες

Εν ώρες ώρες που πραγματικά απηυδίζω με τον εαυτό μου. Έχω σοβαρότατο πρόβλημα με την υπομονή μου και σοβαρό ή ημι-σοβαρό (ακόμα να αποφανθώ) με την μνήμη μου. Το να μεν έχεις την υπομονή του γάρου ή την μνήμη ενός ελέφαντα ένεν αναγκαστικά κακό ή πρόβλημα. Μπορεί να αποδεικτεί και το αντίθετο μάλιστα. Μεν το αποκλείεις… 

Εν εκατάλαβες παλε α; Να σου εξηγήσω με λίγα και πάνω απ’ όλα απλά λόγια… Ε, θέλω να καταλάβεις, να επικοινωνούμε, να συνεννοούμαστε…

Με το να μεν έχεις αρκετά αποθέματα υπομονής στο σύστημα, στον εγκέφαλο, στο DNA ή στο whatever σου, αγαπητό μου Στρουμφ, μπορεί να αποδεικτεί και καλό στο τέλος της ημέρας. Πολλά καλό μάλιστα.

- Για παράδειγμα, της κοπέλλας σου αρέσκει της να βάφεται και να στρολιάζεται για να φκείτε έξω, right;
Εσένα σπάζουν τα νεύρα σου να περιμένεις, right;
Τί κάμνεις λοιπόν ως ανυπόμονος που είσαι; Ακυρώνεις την έξοδο για τιμωρία ή απλά φεύκεις και αφήνεις την ή ακόμα καλύτερα (για τζείνη που εννα φκει να ξεσκάσει και για σενα που εννα έβρεις την ησυχία σου ενόσω λείπει) αφήνεις την να παει μόνη της.
Τούτο έχει ως αποτέλεσμα να περιορίζει το βάψιμο της (στην καλύτερη) ή να γίνει πιο γρήγορη στην … όχι και τόσο καλύτερη! Υπάρχει και άλλη πιθανή κατάληξη, βεβαίως βεβαίως… Αν είναι αρκετά κομπλεξάρα (ΧΩΡΙΖΟΥΜΕΝ ΤΗΝ) θα ξεκινά να βάφεται που το χάραμα για να εν έτοιμη στην ώρα σας.

- Άλλη περίπτωση που η έλλειψη υπομονής αποδεικνύεται χρήσιμη είναι όταν είσαι στο supermarket. Ενώ εγώ τωρά έχω ένα τόνο βιβλία να διαβάσω και χίλιες εκθέσεις να τελειώσω (μα για ποιον με επεράσαν καλέ μου; Για την Επίτροπο Διοικήσεως;) έρκεται ξαφνικά η αναλαμπή να πάω supermarket επειδή έλειψε μου το χαβιάρι. Άκου μου τζι ο Κυπραίος… Άμαν είχα αρκετή υπομονή εννα επήαιννα και να έρκουμουν πίσω μετά που δέκα ώρες και αφότου έφαα κλοτσιά στον κώλο που τους securities. Το supermarket εν μεγάλο, τα πράματα φτηνά, έχεις πολλά να θκιαλέξεις… Ενώ κύριε μου εγω που είμαι ανυπόμονος, που έν μπορώ να περιμένω και να καθυστερώ θα μπώ και όπως θα μπώ θα φκώ. Θκιό ππαλλιές… Άρα εξοικονόμησα αρκετό πολίτιμο χρόνο για να διαβάσω, για να ανασυγκροτήσω τις δυνάμεις μου, για να ποκνιαστώ ξανά και ξανά και ξανά και πάει λέγοντας.

Είδες; Εκατάλαβες; Κάτι που μπορεί να φαίνεται μαύρο, πίσω του μπορεί αν είναι άσπρο, φτάνει να μπόρεις να το δεις.


Το ίδιο με την άσχημη μνήμη…

- Ποιος εν τούτος που λαλεί ότι εν πρόβλημα να ξεχάννω τους δρόμους; Γιατί κύριε μου, huh; Huh; Πόθεν ως τα πόθεν έφκαλες εσύ τούντο επιστημονικό το πόρ(τ)ισμα; Και γιατί κρίνεις το γεγονός ως τέθκοιο; Είσαι τίποτε κρίνος; Ξεχάννεις πόθεν πάεις σπίτι σου μάνα μου; Σημείωστην διεύθυνση και κατέβα σε ένα περίπτερο, σε ένα κατάστημα, σταμάτα ένα περαστικό και ρώτα τον… Κοινωνοικοποιήθου, γνώρισε κόσμο, κάμε νέους φίλους, δημόσιες σχέσεις, ασφαλιστικά συμβόλαια, καταθέσεις και αναλήψεις… Έτσι εν το κόλπο. Άτε να δω ά… 

Και για όσους εν πιο προχωρημένο το πρόβλημα τους…
- Είσαι φαλλαρισμένος και να ξεχάννεις το όνομα του αμόρε σου παιδί μου;  Και πάλι… Who cares; Who gives a fucking damn… Σκέφτου πόσο χιουμορίστικο θα είναι κάθε πρωί όταν θα ξυπνάς και να της λαλείς με γλυκό υφάκι χιλίων καρυδακίων (γλυκό καριδάκι τάχα)
- Καλημέρα Ευτερπάρα μου

και κάθε μέρα θα σου υπενθυμίζει το όνομα της (call me Λάμπια – που το Ευλαμπία, ξέρεις) αλλά εσύ πάλε θα ξεχάννεις… Εν θα καταλήξεις ποττέ προβλέψιμος και γραφικός και τούτο εν πολλά σημαντικό σε μια σχέση στην μοντερνοποιημένη κοινωνία του 2010, κατά την οποία κατά κοινή ομολογία-ΟΚ-εξέφυγα-ξέρω-το-πρέπει-να-σκάσω… Πάντα θα ανυπομονεί να ακούσει τι όνομα θα της πεις και εάν ποτέ θα θυμηθείς το δικό τις. Εκτός τούτου… Κάθε μέρα θα γίνεσαι τατάς. Έτσι, αυτόματα. Και πάνω απ’ όλα μούχτιν… Με το που ξυπνάς θα βαφτίζεις… Ευτέρπη, Καλλιόπη, Πόπη, Παναγιώτα, Μελανή… Ώσπου να σου τες άψει και να δεις την γλύκα. Άσε που και τούτο ενναν ένας γλυκός συζυγικός καβγάς. Άσε επίσης που θα το βρίσκει πολλά χαριτωμένο που ο φίλος της ένεν σαν τους άλλους και έχει αυτή την ιδιαιτερότητα…  


Με τα πάραπάνω είμαι πεπεισμένος, βέβαιος και certain ότι εμπεδώσαμε έτσι παρεούλλα ότι κάτι το οποίο ενώ από ένα πρώτο άκουσμα φαντάζει τραγικό (Ού μάνα μου ξιάννει που παν τα τέσσερα του… Ού κκιάορκαν εν μπορεί έναν αφκό να περιμένει να ψηθεί), άμαν προσπαθήσεις έστω και λλίο βλέπεις ότι μπορεί το καλό που σου κάμνει στο τέλος ναν πιο σημαντικό και μεγάλο παρά το κακό που προκαλεί την ίδια ώρα.

Εκτός τού… του… του… του… του… ΤΙ ΕΙΠΑ; ΕΙΠΑ ΑΦΚΟ;

Ναι, αφκό… Να καταλήξω τζιαμέ που έθελα… Δεν έχω καθόλου υπομονή που να πάρει και τούτο κάποτε ΟΝΤΩΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. Όσο και αν προσπαθώ να το δώ θετικά, ωραία, ντυμένο μέσα σε άσπρο συννεφάκι να τρέχει μέσα σε καταπράσινα λιβάδια και παρδαλές παραλίες…

Έβαλα το αφκό πάνω να βράσει και επήα στο δωμάτιο μου για ΜΙΣΟ ΛΕΠΤΟ. Θα επέστρεφα σε λλίο να το σβήσω. Παω λοιπόν στο δωμάτιο μου με το αφκό στον νου… Τί είπα πάλε; ΝΟΥ; Πουντον; Που που; Πιάστε τον να μεν φύει… Σε κανένα μισάωρο περίπου και αφότου εξέχασα τελείως το αφκό, άρκεψε να μου βρωμά κάτι… Τί βρωμά, τί βρωμά; Τέλοσπάντων, ότι και να ένει εννα ξεβρομίσει… Περνούν πέντε περνούν δέκα λεπτά… Τίποτε… Εν γίνεται, πρέπει ναν που κάτι δαμέσα που φκαίνει η μπόχα, σίουρα! Έχεσα πάνω μου; Έκαμα θκιό μαλάξεις του κώλου μου να δω αν όντως έχεσα πάνω μου αλλά όχι, ήμουν καθαρός. Εν τα παπούτσια μου; Πιάννω τα μυρίζουμε  τα αλλά και πάλε τίποτε… Εμυρίζαν σοκολάτες (εσηκώσαν μόδα τωρά τελευταία να μυρίζουν ωραία τα πόθκια μου). Τα ρουχα τα άπλυτα, ο κάλαθος του γραφείου, της τουαλέτας; Κανένα ξεχασμένο σώβρακο μέστο κρεβάτι, καμιά μουχλιασμένη κλάτσα μέστο κομοδίνο; Καμιά ψοφισμένη αλιζάβρα μέσ’ τα σεντόνια; ΤΙΠΟΤΕ ΤΙΠΟΤΕ…΄

Πιάννω λοιπόν τα πόθκια μου (ε, να μεν τα αφήκω μόνα τους μέστους ξένους τόπους) και παω στην κουζίνα. ΟΥΥΥΥΥΦΦΦΦΦ…. Πανικός… Η κουζίνα στην καλύτερη της στιγμή… Μέσα στο design και τα χρώματα. Το γκάζι γεμάτο με αφκότσουλλα (εν ηξέρω πως εσπάσαν και αππηδίσαν και πόξω), μια απίστευτη βρωμομυρωθκία, μια αναγούλα έναν κακό… Το top όμως έντζιε είπα σου το… Πάνω ακριβώς που το τραπέζι και μερικά μόνο εκατοστά κάτω που το smoke detector, ένα πλαδαρό, μακρόστενο και χαριτωμένο γκριζοπό συννεφάκι καπνού…

WHAT THE FUCK? 

BOOOOYM βούρος πάνω στο συρτάρι να πιάσω χαρτί να τυλίξω το detector να μεν συναχτούν οι πυροσβεστικές, τα Ηνωμένα Έθνη και η Διεθνής Αμνηστία κάτω που το φλάτ μου… Αλλά παρετώ… Αν εδούλευκε το detector και εν μας εδουλεύκαν κανονικά οι Εγγλέζοι, ως τωρά εννα επλυμήριζε το flat που το σύστημα απόσβεσης (έτσι το εβάφτισα, μεν ρωτάς)… Πολλής βρώμος λέμε… Άσε που ο κώλος του εμπρικκιού έγινε κυριολεκτικά ολόσκατος και εφύαν τα δάκτυλα μου που το τρίψε τρίψε ώσπου να καθαρίσει. Η μπόχα κρουσμένου αφκού έκαμε καμιά ώρα να φύει. Άσε που είχαμε ανοικτά και τα τρία παράθυρα για καμιά ώρα… Εψοφήσαμε τζιμέσα.

Τελικά δεν έφαα αφκό, όη… Ελπίζω τούτη τη φορά το πάθημα να μου γίνει μάθημα και να παλέψω με την υπομονή μου και να τα καταφέρω. Επάθαινα το και με το γάλα. Όσο ήμουν Κύπρο το γάλα μου έβραζα το στο γκάζι. Η ίδια κουβέντα. Πάω στο δωμάτιο μου και στρέφουμαι πίσω… Ώσπου να στραφώ ξέρεις τι… το γκάζι ολοπούρπουλλο… Τωρά εννοείται ότι βάλλω το στο microwave το γάλα… Μακάρι να ήταν τρόπος να έβαλλα και το αφκό και τα πάντα… WE LOVE MICROWAVE…

Τελικά το κάθετι όντως έχει και την μαύρη έχει και την άσπρη πλευρά του. Έχει και την όμορφη και την άσχημη… Την αρνητική και την θετική.

Το θέμα ένει πόσο ικανός είναι ο καθένας από μας να ισορροπήσει μεταξύ τούτων των μικρών ή μεγάλων, καθημερινών δυσκολιών, αδυναμιών ή προβλημάτων.

Και βεβαίως το πως τα αντιλαμβάνεσαι και αντιμετωπίζεις παίζει καταλυτικό ρόλο στο αν θα τα βλέπεις ώς τέτοια (τεράστια και αξεπέραστα προβλήματα) ή αν απλά θα τα σκέφτεσαι και θα χαμογελάς. Προσωπικά, στην πραγματικότητα δεν με απασχολεί σχεδόν καθόλου! Χαλαρά! That’s the living…Το ίδιο προτείνω και σε σας.
------------------------------------------------------------
Καμιά άλλη φορά να σας πω και καμιά ιστορία με την μνήμη μου, να έχετε να γελάτε. Στο μεταξύ μοιραστείτε με μας όοοολους (είμαστε και πολλοί μεστούντο blog μη χέσω) δικά σας αστεία προβλήματα και παθήματα. Να γελάσουμε, όη τίποτε άλλο…

Άνοιξη

Αποφάσισα το να φκω έξω που το σπίτι σήμερα και να πάω στην πόλη. Έπιασα τα κλειθκία μου, το πορτοφόλι (just in case), το ipod βεβαίως (έβαλα Mika πάνω) και εξεκίνησα… Το κινητό εν το έπιασα μαζί μου. Εν χρησιμοποιώ σχεδόν καθόλου το τηλέφωνο. Ειδικά στην Αγγλία που με έτσι τέλη, μόλις απαντήσει ο άλλος και πείς του ‘Αλόου’ (!), λαλείς του ‘Όρεβουάρ’ και κλείεις το γιατί απλά … δεν χέζεις λίρες.   

Νο κινητο = Νο ώρα 

> Νο ώρα = More freedom 

Αποδεδειγμένα... Άμα εν έχεις ένα ρολόι να το βλέπεις κάθε θκιό λεπτά είσαι πολλά πιο ανέμελος, πολλά πιο αφθόρμητος. Είσαι πιο πολλά ο εαυτός σου. Απολαμβάνεις τον περίπατο σου χωρίς το άγχος του τικ τοκ - τικ τοκ, εν σε νοιάζει πόση ώρα πρέπει να κάμεις δαμέ, πόση ποτζί, σε πόση ώρα πρέπει να ξεκινήσεις το θκιάβασμα. Απλά ζεις. Η μόνη σου έννοια ένει που θα παεις μετά που δαμέ και ακόμα και τούτο εν σχετικό. Απολαμβάνεις την κάθε στιγμή, την κάθε ανάσα, την κάθε εικόνα που βλεπεις, το κάθε blinking, τον ήλιο, το πράσινο, τo waiting στα φώτα, το tram που περνά, τα ζευκαρούθκια που φιλιούνται, τους πιγκουίνους και τις φώκιες που κάμνουν σκι, τους σκίουρους που κάμνουν παρτούζες (αμαρτωλά δημιουργήματα), τες μάγισσες που τες βουρούν πουπίσω οι παπάδες να τες… εκατάλαβες… 

Ουφ πάλε έβαλα παραπάνω δόση. Συγχωράτε με. 

Άρεσε μου σήμερα ο καιρός. Ήταν η πρώτη φορά που τότε που ήρτα Αγγλία που έβαλα κοντομάνικη για να φκω έξω που το σπίτι. Άδικα έφερα ολόκλήρο μπόγο με μακρομάνικα πίσω. Πως τα πέρνεις Κύπρο τούτα; 

Οι Εγγλέζοι είδαν ήλιο και επελλάναν. Στο γρασίδι απέναντι που τον δρόμο και δίπλα που το κανάλι εκάθουνταν πολλοί, εγελούσαν, εφκάλλαν φωτογραφίες, οι βάρκες εξεκινήσαν τις διαδρομές τους, ένα ζευγαράκι εγαμ, εφιλιέτουν μπροστά στο κανάλι, ανθίσαν λουλούδια, κελαηδούν πουλλάκια… Τόπος χλοερός, τόπος αναπτύξεως λαλώ σου… Αμήν. 

Ένας εκυκλοφορούσε χωρίς μπλουζα μαζί με την φίλη του. Ζηλεύκω τούτες τες ασπρουλλιάρικες τες άτριχες τες πλάτες τους γαμώτο. Με τριχούα, με χνούδι… Σσιόνι…Ήντα, το ζινιχούι… Nut, όπως λαλούν δαμε!  Undouptedly ένα που τα καλά του να μέν είσαι μεσογειακός. 

(Αν είσαι αισθητικός με πολλή αντρική πελατεία, συγγνώμη, αλλά ΕΠΙΜΕΝΩ)! 

Εμπήκε που λέτε η άνοιξη για τα καλά και στην Όμορφη Χώρα. No more clouds, no more rain… Αν και την βροχή επεθύμησα την οφείλω να ομολογήσω. Κάθε εποχή έχει τα ωραία της. Μακάρι να μεν εκαταστρέφαμε την φύση. Ήταν να ήταν ακόμα πιο ωραία και ισορροπημένα τα πράματα. Πιο θετικά. Η άνοιξη εννα ήταν ΠΙΟ άνοιξη, το ίδιο και το καλοκαίρι, το φθινόπωρο, ο χειμώνας…

.

Επιστροφή

Είχα το απωθημένο που το προηγούμενο ταξίδι μου να γράψω μια ανάρτηση σαν πετώ. Here I am λοιπόν, κάπου στα μισά της διαδρομής Λάρνακα – Μπέρμιγκχαμ. Ήδη επεράσαν οι πρώτες τρεις ώρες. Αφού έφαα τα τσίπς μου με γεύση μπάρμπεκιου και τα μίνι κρουασάν σοκολάτας μου, αφού ήπια το σπάρκλιν γουότερ μου και την πορτοκαλάδα μου, εθκιάβασα και λλίο το βιβλίο μου (όη ένεν εγώ που το έγραψα) άνοιξα το laptop μου (ΜΟΥΛΕΣ… ΠΟΛΛΗ ΟΙΚΕΙΟΠΟΙΗΣΗ ΕΠΠΕΣΕ ΜΕΣΤΟΥΝΤΟ ΜΠΛΟΚ) και εδιάβασα τες αναρτήσεις της Cake που έγραψε που τον Μάιο ώς τον Δεκέμβρη του 2009 – πηγαίνοντας ανάποδα, από τον Δεκέμβρη στην Μάιο. Φοβερό χιούμορ μπορώ να πω! *

Το κακό γαμώτο εν ότι επόνησα την τζοιλιά μου που το ρούφα ρούφα… Αφού εν φορεί άλλοσπως το laptop δαμέσα δα. Έστω και ένα τετραγωνικό εκατοστόμετρο χώρου βοηθά με να γράφω καλύτερα. Είμαι ευσυνείδητος blogger, λαλώ σου το! Άμαν γράφω άνετα γράφω καλύτερα, με ποιότητα, στυλ και φινέτσα. Εν εσένα που σκέφτουμαι που με θκιεβάζεις, έντζιεν εμένα που δυσπυρκώ δαμέσα δα… Ούφφφφ ΑΕΡΑ…

Ευτυχώς κάθουμαι παράθυρο και το μεσαίο κάθισμα εν free. Άνοιξα το παφτό, πως το λαλείς, το τραπεζάκι που εν πάνω στην καρέκλα του μπροστινού… τζίνο, έκατσα πάνω το laptop και γράφω, ενώ ακούω ξεκάθαρα την πλάτη μου να μου τραγουδά σε σοπράνο κλίμακα “Παραλύω, νιώθω τα κόκκαλα στο κάτω μέρος μου να χάννονται, σάννα εκοστόθηκα και λλίο…”! Έτσι για να σου δώκω μια πλήρη και ρεαλιστική εικόνα δηλαδή…

Θέλω να συνεχίσω που ένα σημείο της προηγούμενης ανάρτησης μου που έγραφα κάτι για στόχους, προσδοκίες και μικρούς πρίγκιπες (όπως λέμε πράσινα άλογα) που μας έρχονται κάθε φορά που ταξιδεύουμε…

Τωρά που ξέρω ότι βρίσκομαι μέσα σε μια πλαστικο-μεταλλική σωλήνα η οποία κινείται με ιλιγγιώδη ταχύτητα, τόσες χιλιάδες πόδια πάνω στον ουρανό (μεν με ρωτήσεις πόσα, εν εμπόρεσα να καταλάβω τον αριθμό που ανακοινώθηκε στα μεγάφωνα… Οι Εγγλέζοι κάμνουν οικονομία στα γράμματα που προφέρουν σε μια λέξη, έτσι πολλά συχνά εν πιάννω εύκολα ότι λαλούν) και πετώ, νιώθω κάπως… like a hero…

Οk, εν έκαμα κάτι για να δικαιολογώ τούτο το feeling… Απλά αγόρασα ένα εισιτήριο και εμπήκα μέσα σε ένα αεροπλάνο. Ούτε ο κατασκευαστής του είμαι, ούτε ο πιλότος του. Όμως εν πολλά exciting να ξέρεις ότι ΠΕΤΑΣ ρε παιδί μου. Π Ε Τ Α Σ. Ας εν και με τα φτερά του αεροπλάνου και όη με τα δικά σου. Άμα αναλογιστείς πόσο μαγικό εν τούτο το πράμα που συμβαίνει με τα αεροπλάνα, τις μεταφορές και γενικά με το technology (Αγγλία σπουδάζουμε, αγγλικούρα δεν θα ρίξουμε;) νομίζω βοηθά σε να πλάσεις δικά σου φτερά και να πετάξεις.

Τούτα τα φτερά βεβαίως εν οι στόχοι και οι πόθοι μας μας μαζί με την εσωτερική μας δύναμη που διά η επιθυμία για να τους κάνουμε πραγματικότητα.

Για το άμεσα άμεσο μέλλον έν έχω κάποιο συγκεκριμένο στόχο να πω την αλήθκεια. Ξέρω απλά ότι από Δευτέρα ξεκινούν πάλε τα μαθήματα και σε 3 εβδομάδες περίπου θα έχω εξετάσεις. Τις εξετάσεις δεν τις χρειάζομαι καθόλου γιατί είμαι ξεφτ… εεε, γιατί… γιατί ΕΤΣΙ. Ο μόνος λόγος που ήρτα ποδά τούντο διάστημα εν απλά για να ζήσω το english dream. Που τον Οκτώβρη πάω σε άλλο πανεπιστήμιο και ξεκινώ πτυχίο.

Παρόλα αυτά πιστεύκω πως πρέπει να θέσω σαν ένα από τους στόχους μου, με αφορμή το ταξίδι μου τούτο, την επιτυχία και τα όσο το δυνατόν καλύτερα αποτελέσματα στο τέλος του semester. Ασχέτως αν δεν θα μου χρειαστούν. Πιστεύκω ότι εννα τα πάω αρκετά καλά. Besides, εν fοundation που κάμνω τα γέριμα, έντζιεν διατριβή στην πυρινική ιατρική. Besides #2 πάντα επήαιννα τα καλά στον ακαδημαικό τομέα. Τέλοσπάντων!
Eeeehm, μεινήσκει μου ακόμα ένας μήνας στο UK πριν την επιστροφή μου για τις καλοκαιρινές διακοπές. Τρεισήμισι περίπου μήνες μακριά που την Όμορφη Χώρα, ελπίζω να το αντέξει ο οργανισμός μου. Τούτο το μικρό διάστημα λοιπόν που έχω να ζήσω στην Αγγλία θα προσπαθήσω να καλλυτερέψω κιάλλο την σχέση μου με τον συγκάτοικο μου τον ένα, ο οποίος θα φύει τέλος του μήνα και φοούμαι ότι με το που θα μας χωρίσουν οι συγκυρίες, δηλαδή το Πανεπιστήμιο και έρτουμε Κύπρο, θα χαθούμε. Συνήθως έτσι παθαίνω με τους ανθρώπους γύρω μου, έθιξα το και στο προηγούμενο post. Αλλά ας μεν προκαταλαμβάνω τα πράματα. Εγώ απλά θα προσπαθήσω να περνώ χρόνο μαζί του, να αστιευκούμαστε, να τρώμε ούλλοι μαζί (εν είμαστε μόνο οι θκιό) και να κάμνουμε την κουζίνα μετά το φαί, ΠΡΑΜΑ ΠΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΣΥΓΧΑΙΝΟΜΑΙ ΤΑ ΜΑΛΑ.

Στόχος τρίτος… Θα τελειώσω την κουβέντα που άρκεψα με τον φίλο μου που σου είπα στην προηγούμενη ανάρτηση. Επειδή θα επήαιννε τζιαι τζίνος ταξίδι και επειδή ήταν άγρια μεσάνυχτα και λλίες ώρες πριν πετάσει, είπαμε να διακόψουμε την κουβέντα και μόλις έρτει πίσω με το καλό να συνεχίσουμε τη συζήτηση μας. Θέλω να πιστέψω ότι και τζίνου έδωκεν του κάτι.

Το laptop θέλει να φάει ρεύμα, λείφκει η μπαταρία. Τριών μηνών laptop (να μας ζήσει) και εγάμησα του την μπαταρία του… Αλλά εν η αγαμία που φταίει έντζιεν κανένας άλλος. Άμαν εν έχεις μια σχέση, ένα αμόρε, ένα φλέρτ, ένα κάτι, γαμάς μπαταρίες του laptop, εκατάλαβες; Εκατάλαβα να λαλείς!

Λοιπόν, κλείω την ανάρτηση κάπου δαμέ. Σε λιγότερο που μια ώρα εννα προσγειωθούμε. Θα πιάσω το τρενούι μου, θα πάω σπίτι, θα βάλω την κυπριακή κουλτούρα (φλαούνες, χαλλούμια, σιεφταλιές) στο ψυγείο, θα βάλω το laptop στην πρίζα, θα πάω supermarket να αγοράσω τα προιτζιά μου και μόλις τελειώσω θα κάμω publish την ανάρτηση. Ε και μετά μάλλον θα πάω να σβήσω γιατί νυστάζω απεγνωσμένα και ανελέητα. Η Cake φταίει που γράφει μαλακίες και έμεινα με τα σπίρτα πάνω στα μάτια ούλλη νύχτα για να την θκιαβάσω. Βεβαίως θα επιτρέψω στους συγκατοίκους μου να με χαρούν λλίο. Επεράσαν ανάμιση εφιαλτική εβδομάδα μακριά μου, δικαιούνται το. Ειδικά αν κάμουν και καμιά καλοφαήα (σόρρυ, εν ηξέρω να βάλλω διαλυτικά)… Μάνα μου… ΗΝΤΑ ΚΑΛΑ…

____________________

* Άνοιξα σε ξεχωριστά παράθυρα του chrome τις αναρτήσεις που ήμουν σπίτι και έβαλα το laptop στο hibernate. Μα τί ενόμισες, ότι εννα ταξιδεύκω πέντε ώρες και να με αφήκω χωρίς ψυχαγωγία; ΠΟΤΕ.

.

Αν σου στερεί κάτι η ζωή σήμερα είναι γιατί σου επιφυλάσσει κάτι καλύτερο για το αύριο

Βασικά… Εν ξέρω γιατί ενώ η ώρα εν 3:00 το πρωι, αντί να κοιμούμαι και να ξεκουράζω την κορμάρα μου, κάθουμαι στο hall με το laptop πάστα πόθκια και γράφω δαμέ. Αγαπώ το blogging οφείλω να ομολογήσω… 

Έφερα μαζί μου κάτι κωλοφυλλάδια του κωλοπανεπιστημίου για να κάμω κάτι κωλοασκήσεις, αλλά ποιος τις κωλοχέζει… ΝΑΙ, ΕΧΩ ΜΙΑ ΚΩΛΟΑΔYΝΑΜΙΑ ΜΕ ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΑΜΕΙ ΜΕ ΤΟ FOUNDATION ΠΟΥ ΚΑΜΝΩ ΦΕΤΟΣ…

Σε μερικές ώρες παω αεροδρόμιο, πιάννω το αεροπλανάκι μου και πάω πίσω στη μελαγχολική μου Αγγλία που τόσο αγαπώ. Ακόμα η βαλίτσα εν τζιαμέ που την έσυρα μόλις ήρτα σπίτι πριν καναθκιό εφτομάδες αλλά και πάλε… ΕΝ ΜΕ ΚΟΦΤΕΙ.

Έβαλα στο youtube το τραγούδι που εννα μας εκπροσωπίσει στην eurovision. Εν το εξανάκουσα ολόκληρο και ας έχει και τόσο καιρό που εφκήκε. Έτσι για να το παίξω και καλά Άση Μπίλιου (πως λαλούν την αστρολόγο που ήταν στην Μενεγάκη και τωρά νομίζω εν κάπου αλλού;), πιστεύκω ενναν μια αξιοπρεπέστατη, γλυκιά παρουσίαση η οποία αν και δεν θα μας εξασφαλίσει και το τέλειο αποτέλεσμα, θα κλέψει εντυπώσεις… ΑΤΣ, ΕΧΕΙ CHANCE NA MEN EΠΙΒΕΒΑΙΩΘΟΥΝ ΟΙ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ ΜΟΥ;

Λοιπόν.. Είμαι καλά. Έτσι νιώθω. Μπορεί σε λλίο να μεν είμαι αλλά ας ελπίσουμε ότι η ψυχολογία μου εννα μείνει ως έχει. Τούτες τες λλίες μέρες που ήρτα Κύπρο, ok εν μπορώ να πω ότι έκαμα πολλααααά πράματα.
Έκαμα όμως κάτι που δεν εξανάκαμα, πρώτον, ανακάλυψα ότι εκαλλυττέρεψα σε τεράστιο βαθμό ένα μου πρόβλημα (ψυχολογικής φύσεως), δεύτερον, όχι μόνο επήα εκκλησία αλλά εμπήκα και στο Ιερό (βεβαίως, βεβαίως), τρίτον και τέταρτον έκαμα μια κουβέντα με ένα φίλο μου η οποία έδωκε μου πολλή χαρά, πολλή συγκίνηση και επίσης έκαμε με να δακρίσω, πράμα που εμένα προσωπικά λυτρώνει με. Μήπως έκαμα πολλααααά πράματα τελικά;

Τούτες οι μικρές αλλαγές που έρκουνται στη ζωή μας ή που εμείς προκαλούμε, π.χ. ένα ταξίδι άρα και αλλαγή χώρας ή περιβάλλοντος, αλλαγή σε κάτι στην καθημερινότητα μας, μια νέα αγορά, μια νέα χρονιά, γενέθλια, γιορτές, ότιδήποτε, πάντα βρίσκουν με με νέες ελπίδες, νέους στόχους και προσδοκίες… Εκτός τούτου, παρατηρώ ότι όποτε έρκουνται τούτες οι αλλαγές στη ζωή μου, όπως καλή ώρα τούτο το ταξίδι μου στην Κύπρο τωρά που εν οι διακοπές του Πάσχα, πάντα σημαδεύονται που κάτι… Κάτι το οποίο κάμνει με να καταλαβαίνω ότι ρε παιδί μου… είμαι συναισθηματικό άτομο, πως να το κάμουμε… Που τα τέσσερα πράματα που αρίθμησα πιο πάνω, το τελευταίο ήταν το πιο σημαντικό για μένα.

Ήταν με το ζόρι που ήρτα Κύπρο. Έν έχει πολλή καιρό που επήα Αγγλία, άρεσε μου πάρα πολλά, ήβρα και καλούς συγκατοίκους, εγλυκάθηκα και έτσι εσκέφτουμουν σοβαρά να μείνω ποτζί. 

Ο συγκεκριμένος φίλος μου με τον οποίο έκαμα την κουβέντα που είπαμε, ήταν ένας που τους σημαντικούς παράγοντες που με έκαμαν να έρτω. Ήθελα να βρεθούμε, να μιλήσουμε, να αστιευτούμε… Έν ήθελα να χάσουμε επαφή, να μας χωρίσει η απόσταση. Και επειδή έχω το το αήπι να χάννουμαι με τους ανθρώπους άμαν μας χωρίζει η απόσταση ή κάποια άλλη συγκυρία, έν ήθελα να αφήσω να συμβεί τούντο πράμα με το συγκεκριμένο άτομο. Ένεν ότι είμαστε κολλητοί - κολλητό ποττέ δεν είχα που το Γυμνάσιο και μετά, ούτε φίλους καλούς, γιατί ήμουν πολλά απομονωμένο άτομο - αλλά τον συγκεκριμένο άνθρωπο εξεχώρησα τον. Καμαρώννω τον και αγαπώ τον πολλά γιατί εν πολλά ιδιαίτερο άτομο και θυμίζει μου τον εαυτό μου. Και αν εν κάτι που θέλω πολλά, ένει να έρτουμε πιο κοντά.

Ούλλοι έχουμε ανάγκη που την πραγματική φιλία και πολλοί που μας εδιαπιστώσαμε και δηλώνουμε ότι δεν υπάρχει. Εκουράστηκα να περνώ που κόσσινο τους ανθρώπους. Ελπίζω ο συγκεκριμένος να εν ο τύπος του ανθρώπου που θα άξιζε να ονόμαζα με περηφάνια “φίλο”! Εν ιερή λέξη και πραγματικά είμαι πολλά επιφυλακτικός. Επάτησα την πολλές φορές και εννα πληγωθώ πάρα πολλά εαν ανακαλύψω πως “ότι λάμπει δεν είναι χρυσός” once again.

Να επιστρέψουμε πίσω στην λαχανί παράγραφο για να κλείσουμε…Εάν δεν έρκουμουν Κύπρο εννα εμείνησκα πίσω στη γλύκα της Αγγλίας, του δικού μου διαμερίσματος με το ήσυχο περιβάλλον, τον μελαγχολικό καιρό που μου αρέσκει, το παραδεισένιο πάρκο, το ατελείωτο πράσινο και τις χαμηλές τιμές… Θα έχαννα όμως την επίγνωση του πως είναι να είσαι σε κατασκήνωση (το πράμα που είπα πως δεν εξανάκαμα), δεν θα εσυνειδητοποιούσα ότι εξεπέρασα σχεδόν ολοκληρωτικά το πρόβλημα που με βασάνιζε χρόνια, δεν θα είχα επίγνωση του ότι εξακολουθώ να βρίσκω ανούσια την υπερβολική πίστη στα της Εκκλησίας αλλά προτιμώ να πιστεύκω πως ο Θεός βρίσκεται μέσα μας ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΩΣ δεν θα είχα την ευλογία των δακρύων που ετρέξαν που τα μάθκια μου άμα εκατάλαβα ακόμα πιο καλά τον συγκεκριμένο μου φίλο και άμα εκατάλαβα πως άξιζε τελικά που τόσα χρόνια εστερήθηκα συνειδητά τους φίλους γιατί “αν σου στερεί κάτι η ζωή σήμερα είναι γιατί σου επιφυλάσσει κάτι καλύτερο για το αύριο”.


Το ταξίδι μου πίσω στην Κύπρο ήταν ευλογημένο. Σε 10 ώρες μπαίνω στο αεροπλάνο με αποσκευές εκτός που τα ρούχα και τα βιβλία, τούτες τις μικρές, απλές αλλά πανέμορφες εμπειρίες, στιγμές και αναμνήσεις… Και χαίρομαι που η ζωή μου έχει τούντην μορφή που έχει. Εν κάποιες φορές που νιώθω ότι εν καθοδηγημένη που έναν φύλακα, ένα οδηγό, έναν άγγελο, ή όπως ο καθένας προτιμά να ονομάζει τούντην αόρατη δύναμη που μπορεί να είναι και μέσα μας και να μην την συνειδητοποιούμε.

.