Paranormal Mαλακίες

 

Να φανταστώ πως και εσύ αναγνωρίζεις την αφίσα στα αριστερά και πως άκουσες για την συγκεκριμένη ταινία… Και κατά 99% επήες και είδες την τζιόλας! Παρόλο που σίουρα το εμετάνιωσες, είχες κάθε λόγο. Ενεν και λλία που υπόσχεται η κατα τα γενική ομολογία κακοφτιαγμένη αφίσα της ταινίας. Κακοφτιαγμένη κακοφτιαγμένη, τον σκοπό της όμως σίουρα εξυπηρέτησεν τον μιας και εν χιλιάδες άλλοι εκτός από εμένα (και εσένα πιθανόν) που επήαν  να την δούν.

Είχα περίπου ένα χρόνο ακριβώς (Ok, το περίπου με το ακριβώς εν ταιρκάζουν μαζί) να

δω θρίλερ. Εβαρέθηκα τα. Σε μια φάση της ζωής μου έβλεπα μόνο και μόνο θρίλερς. Που τον Έξορκιστή, τον Εξορκισμό της Έμιλης Παφτής, το The Ring εντ σόου όν… Ήρτε η φάση που εψυχοπλακώθηκα. Ξεκινώντας να βλέπω αυτού του είδους τις ταινίες, όταν ήμουν… περίπου… 15 χρονών ακριβώς (!), επερίμενα να ανακαλύψω κάτι μέσα που τούτα, κάτι που εν ξέρουν οι πολλοί, κάτι ενδιαφέρον, προκλητικό (διευκρινίζω πως μιλώ για θρίλερ όη για πορνό)… Τελικά ήταν μόνο υποσχέσεις της αφίσας ή του cover του dvd.

Καλή ωρα και η εν λόγω ταινία - ο Θεός να την κάμει ταινία δηλαδή. Τα μόνα πλάνα που εβλέπαμε για 86 λεπτά ήταν ένα υπνοδωμάτιο και μιά φορά στα δέκα λεπτά το σαλόνι, την κουζίνα και κανένα δωμάτιο στον πάνω όροφο. Α και την αποθήκη και τον κήπο να μεν παραλείψουμε…

Κατά τα άλλα ήταν μια πολλά υποσχόμενη ταινία την οποία παρακαλώ δεν πρέπει να την δεί κανένας από εμάς μόνος του όπως έγραφε και η αφίσα. Τωρά εννα μου πείς, η αφίσα εγγυάτουν μας και εφιάλτες στον ύπνο μας αλλά… πράσινη μπανάνα*. Εγώ προσωπικά εκοιμήθηκα σαν το αγγελούι και κανέναν εφιάλτη δεν είδα. Το μόνο ''παράξενο" που μου εσυνέβηκε ήταν που το πρωί ήβρα την πόρτα του δωματίου μου ανοικτή ενώ πριν κοιμηθώ έκλεισα την, όμως σιγά…

Μπορεί ναν το στοισσιόν του τταβανιού, η κακή νεράιδα της φουντάνας, κανένας καλικάντζαρος ή ακόμα και το ξωτικό των Χριστουγέννων… Γιορτάρες μέρες έχουμε, να μεν μας κάμει έκπληξη η αλλόκοσμος;


Για να μην τα ισοπεδώνουμεν ούλλα όμως, εμένα προσωπικά η ταινία επροβλημάτισε με κάπως… Κατά την διάρκεια της εβλέπαμε ένα ζευγάρι να κοιμάται και μέσα στο σπίτι τους να ανοιγοκλείνουν μόνες τους οι πόρτες, να πετάσσουνται που μόνα τους τα πράματα χαμέ, να αναβοσβήνουν τα φώτα, να ακούγονται παράξενοι ήχοι που το πουθενά χωρίς ναν κανένας παρόν για να τα προκαλέσει τούτα ούλλα, είδαμε να αποτυπώνονται πατημασιές στο πάτωμα χωρίς να κυκλοφορεί κανένας, είδαμε έναν άνθρωπο να στοιχειώνεται και να σκοτώνει έναν άλλο άνθρωπο ΚΑΙ ΔΕΝ ''ΕΦΟΗΘΗΚΑΜΕ''. Τουλάχιστον να σηκωστεί λλίο Η ΤΡΙΧΑ ΜΑΣ.

Ούτε καν στο τέλος που ακουγονταν τα βήματα κάποιου να ανεβαίνει πάνω στο δωμάτιο και να πετάσσεται ξαφνικά αναίσθητος ο πρωταγωνιστής δεν εταράχτηκα εγώ. Ακόμα και στο τέλος τέλια που εμούνταρε την κάμερα το στοισσιόν… η πρωταγωνίστρια εννοώ… δεν ένιωσα έστω και το παραμικρό ρίγος. Και να φανταστείτε πως το παρουσιάζουν σαν το πιο τρομακτικό θρίλερ που γυρίστηκε ποτέ.

Οk, μπορεί να μέν εν το πιο τρομαχτικό αλλά έστω και λίγο τρόμο έπρεπε να μας προκαλέσει νομίζω. Τί μας έκαμε τόσο απάνθρωπους και χωρίς καθόλου αισθήματα μπροστά στον πόνο, το παράλογο, το ανεξήγητο; Είδαμε μήπως τα πάντα στις οθόνες μας, μικρές και μεγάλες, και αποκτηνωθήκαμε εντελώς; Διερωτώμαι αν τούτη την ταινία έβλεπεν την κάποιος πριν 20 χρόνια αν θα την αντιμετώπιζε με την ίδια απάθεια που την αντιμετωπίζουμε εμείς…

Μήπως τελικά εκτός από την πρωταγωνίστρια, κάποιοι να μας έχουν στοιχειώσει εμάς τους ίδιους και να μεν το έχουμε καταλάβει ακόμα;

___________________________
* αγγούρι εννοώ

.

Λάθος συμπέρασμα;

ΚΑΘΕ ΠΟΣΟ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΜΠΛΟΓΚΣ;
Τούτη ήταν η ερώτηση μου στην πρώτη … μπλογκοσκόπηση που ανάρτησα στο μπλόγκ την προηγούμενη βδομάδα.

Τα αποτελέσματα δεν ήταν και τόσο αναμενόμενα…
Μέρος έλαβαν 8 άτομα (τα 7 από τα οποία και ευχαριστώ θερμά για τον χρόνο τους - ο άλλος ήμουν εγώ).

Οι επιλογές που έβαλα ως απαντήσεις ήταν τέσσερις:
- Κάθε μέρα
- Κάθε δύο μέρες
- Κάθε τρεις μέρες
- Πιο αραιά

Για να μην σας κουράζω, μεγάλος νικητής ήταν η πρώτη επιλογή αφού επιλέγηκε από το 87% των ερωτηθέντων (δηλαδή από τους 7). Την επόμενη ψήφο πήρε η τρίτη επιλογή (κάθε τρεις μέρες).

 

Γενικά θέλω άμα μαθαίνω κάτι να το μαθαίνω με λεπτομέρεια (όη όμως παντα), so εν μου άρεσκε πολλά η τέταρτη επιλογή που έβαλα. Τελικά εφάνικε αχρίαστη. Επερίμενα όμως έστω και ελάχιστα άτομα να μεν διαβάζουν μπλογκς πιο αραιά που το χρονικό πλαίσιο των 3 ημερών.

Έβαλα το συγκεκριμένο ερώτημα, όη για να απαντηθεί η συγκεκριμένη ερώτηση ακριβώς, αλλά για να δω-συμπεράνω και κάθε πόσο σερφάρουν στο δίκτυο οι bloggers γενικότερα. Βέβαια εν σημαίνει πως κάθε μέρα που σερφάρεις θα μπλοκάρεις τζιόλας αλλά έστω… Μια γενική εικόνα θα την έπερνα - αν και δεν μου αρέσουν οι γενικεύσεις, είπαμε...

Μήπως εκτός απο αγάπη για το μπλογκάρειν είναι και λίγο εθισμός με το διαδίκτυο; Τι εννοώ…Ανοίουμε που ανοίουμε το pc, μπαίνουμε που μπαίνουμε στο internet, ε, δεν διούμε και κανένα γυρό που τα μπλογκς;

Στην δική μου την περίπτωση, αρέσκει μου πραγματικά να γράφω και αυτός είναι και ο κύριος λόγος που το κάμνω. Όμως ισχύει και το ότι ξοδεύω αρκετό χρόνο επειδή δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω στο internet. Η αλήθεια εν ότι βαρκούμαι να ψάχνω για τούτο το καλύτερο. Εν χαόδης τόπος…  


Υ.Γ.: Συμβαίνει το εξής… Την τρίτη επιλογή στο ερώτημα του γκάλοπ εγώ την επέλεξα. Εγώ που την τελευταία βδομάδα επισκέπτομαι και διαβάζω καθημερινά τις νέες αναρτήσεις στα μπλογκς που παρακολουθώ. Άρα άκυρα τα αποτελέσματα έτσι όπως τα εδημοσίευσα. Αν τζιε το γράφημα εφάνηκε σας να μεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, ωστόσο εν δικό σας το λάθος που εβιαστήκατε να βγάλετε συμπέρασμα : )

.

Όταν αυτά που αγαπάς σε προδόνουν

Επαρακολούθησα συγκινημένος σήμερα την εκπομπή ''Με την Ελίτα''. Αν και η γνώμη μου για την εκπομπή, την παρουσιάστρια, τα θέματα και τον τρόπο με τον οποίο αυτά προβάλλονται ενεν και τόσο θετική, ωστόσο αντλώ πολλά μηνύματα!

Για όσους δεν είναι κατατοπισμένοι… Σήμερα στην εκπομπή ήταν φιλοξενούμενη η κ. Ανδρονίκη. Μια μεσήλικη γυναίκα που ήταν μετανάστης στην Αυστραλία μέχρι πριν 4 χρόνια. Στην Αυστραλία εγέννησε, εμεγάλωσε και εσπούδασε τα παιδιά της, μαζί και τον Θανάση που σήμερα θα ήταν ένας 30χρονος αρχιτέκτονας ΑΝ ΖΟΥΣΕ…

Όνειρο του τότε 26χρονου απόφοιτου αρχιτεκτονικής σχολής ήταν να επιστρέψει στα πάτρια εδάφη. Στην Κύπρο που αγαπούσε.
- Γιε μου, αν φύουμε και πάμε στην Κύπρο εννα πρέπει να εκτίσεις 6μηνη στρατιωτική θητεία, του έλεγε η τραγική μάνα.
- Να πάμε στην Κύπρο mum (έτσι την εφώναζε) και ας κάμω και 50 χρόνια στρατό!

Αγαπούσε την Κύπρο. Ήθελε να έρθει εδώ και μετά θα έσχιζε και το διαβατήριο για να μην ξαναφύγει.

Ήσυχο παιδί, μορφωμένο, καλλιεργημένο, που να ήξερε τι θα αντιμετώπιζε στο στρατό… Έκανε την αρχική εκπαίδευση στο ΚΕΝ και έφυγε από εκεί με καλές εντυπώσεις και αρκετά ικανοποιημένος. Η πρώτη του μετάθεση ήταν σε γειτονικό χωριό.

Εν συντομία, όντας γνώστης όχι και τόσο καλών ελληνικών, με καλούς τρόπους, ώριμος και σοβαρός ήταν εκ διαμέτρου αντίθετος με την μεγάλη μερίδα των κύπριων συνομηλίκων του. Δεν ήταν δηλαδή ούτε ττόππουζος, ούτε ζόππος, ούτε κκιλίντζιρος και βεβαίως ούτε και βαποράκι. Αυτή του η αντίθεση ήταν προκλητική στα μάτια μερίδας των ''άλλων''.

Πριν βρεθεί σκοτωμένος κάτω από μια γέφυρα 35 μέτρων κοντά στο στρατόπεδο, είχε αναφέρει στην οικογένεια του τις ανησυχίες του σχετικά με τα όσα αντιμετώπιζε στο στρατό. Τα πειράγματα, το καψόνι, το σπάσιμο νεύρων… Τελευταίο (;) περιστατικό που τον έκανε να πάει κλαμένος σε αξιωματικό του στρατοπέδου ήταν που του έριξαν συνάδελφοι του (οι ττόππουζοι, ζόπποι και κκιλίντζιροι που ελέαμε) κόλλες στα μούτρα…

Ο Θανάσης είδε πράματα που έν έπρεπε να δει (σύμφωνα με τις δηλώσεις της μάνας) και εθέσαν τη ζωή του σε κίνδυνο. ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ…

Χωρίς να τα πολυλογώ, το πρωί που θα επέστρεφε ο Θανάσης στο στρατόπεδο, κάποιοι τον επιάσαν, τον εσκοτώσαν και τον εγκατέλειψαν νεκρό κάτω από τη γέφυρα. Δεν επρόλαβε να παρουσιαστεί στο στρατόπεδο και ο Διοικητής ετηλεφώνησε στην μάνα του για να ρωτήσει για τον γιο της. Ακολούθησαν πολλά μέχρι που η μάνα μη έχοντας άλλη λύση κατέφυγε στην Αστυνομία. Κάποια άλλα γεγονότα την οδήγησαν στον χώρο όπου κειτόταν ο γιος της νεκρός.

Το πρώτο πόρισμα του ιατροδικαστή ανέφερε αυτοκτονία αλλά η ζωή και ο χαρακτήρας του φίλου μας δεν επέτρεπαν σε κανένα οικείο του να πιστέψει. Δεύτερο πόρισμα αναφέρει πτώση (από την γέφυρα 35 μέτρων). Στο στόμα του πτώματος βρέθηκε άμμος ενώ καμία εξωτερική κάκωση δεν υπήρχε. Είναι ολοφάνερο πως τα πορίσματα είναι ύποπτα. Κάτι κρύβουν.

Με τα όσα είπε η κ. Ανδρονίκη στην εκπομπή, άφησε να νοηθεί πως και αξιωματικοί φέρονται να είναι ύποπτοι ή τουλάχιστον να έχουν σχέση με τον τραγικό θάνατο του Θανάση.

Τέσσερα χρόνια μετά, το έγκλημα συγκαλύπτεται και η τραγική φιγούρα της μάνας προσπαθεί ακόμα να βρει δικαιοσύνη. Αν και συγκινημένος, δεν κατάφερα να μην μορφάσω όταν το άκουσα από το στόμα της.

Ζούμε στην Κύπρο του μέσου και του κουμπαριλλικκιού κυρία Ανδρονίκη. Στην Κύπρο που αν δεν είσαι ''ΚΑΠΟΙΟΣ'' δεν έχεις φωνή. Στην Κύπρο που απο τα περίπτερα μέχρι τα δικαστήρια είναι διαβρωμένα. Στην Κύπρο που ποτέ δεν βρίσκεις το δίκιο σου. Στην Κύπρο που ενώ προσπαθεί να διώξει τον εχθρό, γίνεται η ίδια εχθρός του εαυτού της.

Σήμερα η κυρία Ανδρονίκη προσπαθεί εκτός από το να βρει δικαιοσύνη, να ξεπεράσει τον καρκίνο της. Ο καρκίνος δεν προκλήθηκε χωρίς αιτία. Τον καρκίνο εν τούτη η Κύπρος που της τον έδωκε σαν δώρο, σαν ευχαριστώ για την αγάπη της και τους αγώνες που έκαμε για τούντον άχρηστο τον τόπο. Η κυρία Ανδρονίκη θα μείνει στην Κύπρο μέχρι να πεθάνει γιατί στα χώματα της Κύπρου είναι θαμμένος ο γιός της. Ο γιός που η Κύπρος της τον εσκότωσε και δεν της λέει συγνώμη. Ο γιός που πριν 4 χρόνια της είπε "Mum, θέλω να πάμε στην Κύπρο και θα σχίσω το διαβατήριο για να μεν ξαναγυρίσω πίσω. Και ας κάμω και 50 χρόνια στρατό".

Εύχομαι η κ. Ανδρονίκη να βρει τη δύναμη να νικήσει τον καρκίνο και μετά την αντοχή να πείσει τον εαυτό της ότι δεν θα δικαιωθεί ποτέ. Ούτε εκείνη, ούτε το μωρό της που της το εσκοτώσαν, ούτε τα παιδιά, τα αδέρφια και οι γονείς της που την βλέπουν να βασανίζεται κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό…


Με απέραντη αγάπη σε όλες τις ''Mum'' που πονούν. Και σε όλους εμάς που τούτο το Σάηπρους έκαμε μας να πούμε ένα μεγάλο "Γιατί".

Mum, εγώ θέλω να φυω…

.

Ζητείται φιλία

Για τον Μικρό Πρίγκιπα, η λέξη φίλος είναι κάτι σαν ιερή. Το να έχεις φίλους - πραγματικούς φίλους - για αυτόν ενεν κάτι απλό, καθημερινό. Εστερήθηκε τους φίλους, για πολλούς μήνες... Για χρόνια. Και τούτο συνειδητά. Εν αννοίετουν εύκολα, έν επέτρεπε στον εαυτό του να χρίσει τόσο εύκολα κάποιον ως ''φίλο'' και αν και τούτο το πράμα εγύριζε εναντίον του, ωστόσο εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να είναι έτσι.

Ίσως να φαίνεται λλίο υπερόπτης αλλά ενεν έτσι. Δεν το κάμνει τούτο επειδή έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του ή επειδή νομίζει πως πρέπει ο άλλος ναν ΚΑΠΟΙΟΣ για να γινεί φίλος του...

Ο Μικρός Πρίγκιπας βλέπει παντού τούτες τες παρέες, τα φιλούθκια, τους κολλητούς... Ακούει ανθρώπους να αλληλοχρίζονται ως φίλοι και πάντα προβληματίζεται... ''Μα γιατί εγώ εν ειμαι μέρος καμιάς τέθκιας παρέας''; ''Γιατί εγώ εν έχω έναν άνθρωπο που να τον αποκαλέσω ''παρέα'' μου'';

Προσπαθόντας να απαντήσει στα ερωτήματα, δυσκολεύκεται...
- Άραγε να ψάχνω την τέλεια φιλία; Μα τί εν το τέλειο; Υπάρχει;
- Άραγε να πάσχω που κανένα που τούτα τα μοντέρνα τα... σύνδρομα της Ψυχολογίας και να μεν το εκατάλαβα;
- Άραγε να μεν είμαι πλασμένος για να έχω φίλους;

Που το κακό στο χειρότερο δηλαδή...

Γενικότερα είναι άνθρωπος που ψάχνεται και εν θεωρεί τα πάντα δεδομένα. Ειδικά στον τομέα των σχέσεων και της φιλίας. Ναι, όντως ψάχνει πάντα κάτι καλό αλλά όχι και σε τόσο βαθμό που ολόκληρα χρόνια να μεν μπορεί να έβρει ένα πλάσμα να μοιράσει τις σκέψεις του, τους προβληματισμούς του, τα ενδιαφέροντα του... τη ζωή του.

Ζώντας όμως μέσα στο κοινωνικό σύνολο, πάντα έβλεπε γύρω του ''ψευτο-σχέσεις'', ''ψευτο-φίλους''... Έβλεπε ανθρώπους συμφεροντολόγους, ανθρώπους εύκολους. Ανθρώπους που για τζίνους η φιλία ήταν κάτι τόσο απλό όπως το ''Έκαμες με add;''. Τόσο εύκολα εκάμναν φίλους...


Πολλοί που τούτους εκατάλαβε πως θάφκουν τον άλλο πίσω που την ράχη του και μπροστά του εν αρφούθκια. Άλλοι παίζουν το φίλοι αλλά την ώρα της ανάγκης ένεν τζιαμέ... Άλλοι, χρόνια ''φιλίας'' καταστρέφουν τα για το γκομενάκι ή ακόμα χειρότερα για μια παρεξήγηση...

Τούτα ουλλα εκάμαν τον να μεν ανοίουεται εύκολα, να λαλεί ''παρά με τούτους τους ψεύτικους ανθρώπους γύρο μου, καλύτερα μόνος μου. Και κάπου εννα βρεθεί τούτο το ΚΑΤΙ...''.
Ο ΚΑΠΟΙΟΣ που ελέαμε...  Μάλλον τελικά ψάχνει για τον ΚΑΠΟΙΟ.

Κάμνει όμως καλό του εαυτού του στην τελική ή μήπως βλάφτει τον; Το να μεν έχεις εναν άνθρωπο κοντινό (εκτός που την οικογένεια σου, εννοείται) και να είσαι στα ζενίθ της εφηβείας σου και τούτο επειδή εγνώρισες ψεύτικους ανθρώπους και απλά δεν τους καταδέχεσαι, στο τέλος της ημέρας οφελεί σε ή βλάπτει σε;

Τελικα πόσο εύκολο ένει να έβρεις τούτο τον κάποιο στην Κύπρο του 2009;
Μικρέ Πρίγκιπα;

.

Αισθήσεις. . .

Πολλά εν τα πράματα που κάμνουμε εμείς οι ανθρώποι τζιε στο τέλος μετανιώνουμεν τα. Βέβαια το καθετί δια σου έναν μάθημα, έναν δίδαγμα τζιε τούτον εν πολλά θετικό. Πως νιώθεις όμως τζιε πως αντιδράς όταν τούτο το λάθος που έκαμες μια φορά, έκαμες το αλλη μια τζιε αλλη μια τζιε παει λέγοντας;

Με άλλα λόγια, πως νιώθεις όταν τούτο το κάτι που έκαμες τότε τζιε εκατάλαβες πως εν σε ωφέλεσε σε τίποτε, πως ήταν μια χαρά της στιγμής, παρόλο που είπες ότι εν θα το ξανακάμεις, εντούτις κάμνεις το επαναλαμβανόμενα, δηλώνοντας κάθε φορά στον εαυτό σου ότι τούτη ήταν η τελευταία φορά, αλλά φυσικά ποττέ δεν έρκεται τούτη η μαυρογέριμη η τελευταία η φορά;

Το να μοιράζεσαι τον εαυτό σου - σώμα και ψυχή και πνεύμα και αστρικό πλάνο και πράσινα άλογα - με έναν άλλο άνθρωπο για να νιώσεις την ηδονή ενεν παράξενο. Κάμνουν το πολλοί ανθρώποι. Σχεδόν ούλλοι δηλαδή. Κάποιοι μέσω της σαρκικής επαφής, κάποιοι μέσω του αυνανισμού, κάποιοι μέσω της ηλεκτρονικής επαφής και ξέρω γω πως αλλιώς μπορεί κανείς να νιώσει ηδονή. Και φυσικά ενεν κατακριταίο. Εν ανάγκη και τις ανάγκες μας πρέπει να τις ικανοποιούμε. Φτάνει πάντα να έχουμε μέτρο στο καθετί που κάμνουμε.

Περνούμε όμως ξανά στην ερώτηση που έθιξα πάραπανω... Πως νιώθεις όταν οι αισθήσεις σου σε εθίζουν και θέλεις να τις δοκιμάσεις ξανά και ξανά; Να νιώθεις καλά όση ώρα τις δοκιμάζεις - και δοκιμάζεσαι και εσύ μαζί τους - αλλά άμα τούτο ούλλο τελειώσει, να μινήσκεις με τζίνο το κενό μέσα στο στομάχι και με την απορία ''Μα τί έκαμα τωρά'';

.