Deadline

Πρόσφατα είδα στο DVD μια ταινία θρίλερ που με επαραξένεψε πολλά. Κατά την διάρκεια της, ok, μπορώ να πω πως είχα την περιέργεια να δω την συνέχεια, πράμα που σπάνια παθαίνω με τις ταινίες.

Στην ταινία εν μια συγγραφέας η οποία μετακομίζει σε ένα παλιό σπίτι για να απομονωθεί τζιαι να εμπνευστεί, έτσι ώστε να ολοκληρώσει το βιβλίο της. Στο μεταξύ εν πολλά αναστατωμένη τζιαι ταλαιπωρημένη που τον πρώην της, ο οποίος εξαιτίας της βρίσκεται στην φυλακή.

Μετακομίζοντας στο σπίτι, σιγά σιγά ανακαλύπτει το παρελθόν του σπιτιού, το οποίο ξετυλίγεται μέσα από κινηματογραφικές κασέτες που βρίσκει η ίδια σε ένα από τα δωμάτια τζιαι βλέπει τες πάνω στο laptop της. Οι κασέτες περιέχουν βίντεος τραβημένα που την βιντεοκάμερα του άντρα που έμενε στο σπίτι με την σύζυγο του. Είχε μια εμμονή τούτος να τραβά κάθε στιγμή τους σε βίντεο. Το ίδιο περίπου εσυνέβαινε και στην ίδια. Ήταν και σκηνοθέτης αν θυμούμαι καλά τζιαι ήταν συνέχεια με μια κάμερα στο χέρι. Τέλοσπάντων, σιγά σιγά βλέπει ούλλες τες κασέτες. Προς το τέλος αντιλαμβάνεται ότι λείπει μια κασέτα, η οποία αποκαλύπτει το τέλος της τραγικής ιστορίας των ενοίκων του σπιτιού. Όταν την βρίσκει, ανακαλύπτει ότι ο άντρας έπνιξε την γυναίκα του στο μπάνιο τους τζιαι μετά έθαψεν την στον κήπο.

Σοκαρισμένη έψαξε για την νεκρή, στον κήπο του σπιτιού. Αργότερα, μπαίνοντας μέσα στο σπίτι, εμφανίζεται πίσω της ο άντρας του σπιτιού. Μετά την δολοφονία της γυναίκας του, πελλανίσκει τζιαι νομίζει ότι η κοπέλα που βλέπει μπροστά του εν η γυναίκα του την οποία και … πνίγει στο μπάνιο του σπιτιού. Δεν τα εκατάφερε τελικά. Αν και επροσπάθησε, ωστόσο εμφανίστηκε το πνεύμα της γυναίκας του και τον εσκότωσε. Την κοπέλα βρίσκει μισοπεθαμένη στην μπανιέρα η μάνα της, η οποία ανησύχησε που δεν απαντούσε το τηλέφωνο τζιαι επήε να την έβρει.

Η γυναίκα του σπιτιού ήθελε μάλλον, μέσω της συγγραφέα, να βρεθεί ο τρόπος που επέθανε, για αν αναπαυτεί η ψυχή της, γιατί οι Αρχές εβγάλαν λάθος συμπεράσματα λόγω ψευδομαρτυριών. Η όλη ταινία σχοινοβατεί ανάμεσα στην πραγματικότητα και την φαντασία γιατί η κοπέλα παίρνει ψυχοφάρμακα τα οποία κατά την διάρκεια της ταινίας ξεχνά να πιεί με αποτέλεσμα να μεν ξέρουμε εάν τούτα που βιώνει τζιαι βλέπουμε εμείς είναι προϊόν της φαντασίας της ή η πραγματικότητα.

Στο μεταξύ συμβαίνουν διάφορα μεταφυσικά γεγονότα… Κουνιούνται λάμπες, ακούουνται θόρυβοι, ψίθυροι, βρίσκει μηνύματα στο laptop της… Βέβαια τζιαι δαμέ εν κάπως συγχυσμένο γιατί μερικές φορές, αμέσως μετά βλέπουμε την να ξυπνά, άρα ήταν όνειρο όσα προηγηθήκαν… Το τέλος ήταν κάπως συγχυστικό γιατί ανακαλύπτουμε πως ότι έκαμε ο άντρας του σπιτιού με την κάμερα, έκαμνεν τα τζιαι η συγγραφέας με την μάνα της. Συγκεκριμένα, ο άντρας εβιντεοσκοπούσε την γυναίκα του σαν εκοιμάτουν τζιαι μόλις τούτη εξύπνησε είπεν της ότι κοιμάται πολλά γλυκά. Η ταινία τελειώνει με τον ίδιο τρόπο, μόνο που στην θέση του άντρα βρίσκεται η συγγραφέας τζιαι στη θέση της γυναίκας, η μάνα της.

Λόγω της περίεργης συσχέτισης και λόγω της περιγραφής της ταινίας στο cover, εμπήκα στο internet να ψάξω περισσότερο. Το μόνο δεδομένο που είχα ήταν το ότι:

Η Alice, μια νεαρή συγγραφέας, θα μετακομίσει σε ένα απομονωμένο βικτωριανό ανάκτορο για να ολοκληρώσει το σύγγραμμα της. Περίεργοι θόρυβοι και οράματα θα ξυπνήσουν την περιέργεια αλλά και τους χειρότερους φόβους της. Μια από τις τελευταίες ταινίες που ολοκλήρωση η Brittany Murphy λίγο πριν τον τραγικό θάνατο της.

. 

Η τελευταία πρόταση έκαμε με να θέλω να ψάξω για τον θάνατο της Murphy, η οποία ήταν η ηθοποιός που ενσάρκωνε την συγγραφέα. Τζιαι δαμέ ήταν το μεγάλο σοκ. Μέσω της Wikipedia ήβρα ότι η συγκεκριμένη ηθοποιός επέθανε μέσα στην μπανιέρα της, στο σπίτι που έμενε με τον σύντροφο της, ένα χρόνο περίπου μετά το γύρισμα του συγκεκριμένου έργου. Πέντε μήνες αργότερα επέθανε τζιαι ο σύντροφος της, με τα αίτια να παραμένουν ανεξιχνίαστα.

Η ίδια έπαιρνε ψυχοφάρμακα, όπως τζια στο έργο. Επέθανε επίσης σε μια μπανιέρα, πράμα που εκόντεψε να πάθει και στο έργο. Επίσης, στο cover της ταινίας απεικονίζεται μέσα σε μια μπανιέρα. Εκτός τούτου, στο έργο είχε μια άσχημη σχέση με τον σύντροφο της, πράμα που μπορεί να είχε τζιαι στην πραγματική της ζωή, μιας τζιαι ο θάνατος του συντρόφου της εσχετιζόταν πιθανότατα με τον δικό της (λόγω του σύντομου χρονικού διαστήματος που εμεσολάβησε). Μπορεί κάτι να της έκαμε και να αυτοκτόνησε που τύψεις…

Πάντως τούντα προφητικά και τις συμπτώσεις κάπως φοούμαι τα… Συγχύζουν σε τζιαι παράλληλα κάμνουν σε κάποτε να συσχετίζεις γεγονότα της ζωής σου με γεγονότα που το έργο που ομοιάζουν και μετά σκέφτεσαι πως μπορεί και στην δική σου περίπτωση να έχουν παρόμοια κατάληψη τζιαι ότι έζησες τα για να προφητέψουν το τέλος σου… Δείτε την να φοηθείτε τζιαι εσείς. Αν σας πιάσει μανία καταδίωξης, ενεν τίποτε. Τζιαι εμέναν κάποιος άλλος θα με εκόλλησε!

.

Το πλαφόν μου μέσα

Κάθουμαι στο pc (όη ακριβός ΣΤΟ pc… Στην καρέκλα βασικά), μιλώ στο MSN, ελέγχω αρχεία που θέλω να τυπώσω, περιπλανιέμαι στις φωτεινές λεωφόρους του facebook και βεβαιως ακούω και ειδήσεις… Ε μα άμαν είσαι της κουλτούρας πλάσμα και να το θέλεις δεν μπορείς να ξεκόψεις… ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ αγάπη μου!

Που λες… Είπε για τον Πρόεδρο, είπε για το Κυπριακό, είπε για την δίκη της Σκορδέλη (θέλω να γράψω θέμα για το εν λόγω… θέμα) και επήε στα πετρέλαια… Επεξεργάζεται νομοσχέδιο για να μπόρει ο Υπουργός Οικονομικών (νομίζω) να ασκεί ένα παφτό για ένα άλλο παφτό που το λαλούν “πλαφόν”… Άκουα το πολλές φορές τούντο '”παφτόν”… Παφτόν ποδά, παφτόν ποτζί… Ε ώς πόσον; Κάποτε πρέπει να μάθω και τι σημαίνει… Να μεν εμπλουτίζουμε το λεξιλόγιο μας μια φορά κάθε ημέρα ρε παιδί μου; Μια λεξούα την ημέρα σημαίνει 365 λέξεις τον χρόνο. Άμαν εν και δίσεκτος… Πππππεεεεεεεέ… Ολόκληρη έκθεση ιδεών πόξω τζιαι ανακατωτά!  

Ανοίω το Google και γράφω “πλαφόν”… 131.000 αποτελέσματα… Άτε τωρά… Κάτσε εσύ τζιαι θκιάλεξε ποιο αποτέλεσμα θα επιλέξεις να ανοίξεις… Αν δεν εν κατατοπιστικό, τί γίνεται; Αν εν ελλιπές; Ποιος θα μου το πει; Εάν που την άλλη εν εξαιρετικά διαφωτιστικό και μόλις το ανοίξω πεταχτεί μια λάμψη που την οθόνη και χάσω το φως μου; Που θα το έβρω μετά;

Ακολουθώ την καθόλα βοηθητική μέθοδο του “ΑΝ-ΤΕ-ΠΑΜΠΛΟ” και καταλήγω στο πρώτο αποτέλεσμα το οποίο φέρει ως τίτλο “Ορισμοί για: πλαφόν – slang.gr”…!

Βλέπω τρεις παραγράφους μπροστά μου… WOW… Εππέσαμεν πάνω σε λεξικό καλό αλόπως… Αναλύει το θέμα… Έγκαιρα, έγκυρα, αναλυτικά, Γιαννάκης Καρεκλάς!

Και ξεκινούμε…

«Plafond»: γαλλική λέξη που σημαίνει «οροφή» και χρησιμοποιείται για το ανώτατο όριο που δεν μπορείς να ξεπεράσεις, κατά κανόνα.  

Σοβαραααά; ΕΚΤΑΚΤΑ… Πε μου τζι’ άλλα, πε μου τζι’ άλλα…
(να σου πω μάνα μου, γιατί να μεν σου πω; λαλεί μου)

Χρησιμοποιείται πολύ στις τραπεζικές συναλλαγές και στους αριθμούς των…

Ναι ναι;; Άτε τζιαι έσπασες με.. Πε μου… Και στους αριθμούς τωωωών…; ΠΟΙΩΝ;

των στύσεων και οργασμών κάποιου/ας, δηλ. πόσους πήδουλους μπορείς να κάνεις στη διάρκεια μιας τελετουργικής κατάστασης που λέγεται σεξ. 

???
! ! !
???
! ! !
?!?!?!?!?!?!?!?!?!?!?!?
ΜΑ ΤΑ ΧΙΛΙΑ ΑΡΧΙΔΙΑ… ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ?

Έλπίζω να είδες το σχόλιο πουκάτω του πανέξυπνου αναγνώστη…:

--> “και εδώ πάλι ειδοποιός η διαφορά: αυτός που βάφει το πλαφόν είναι μαλάκας αυτός που το περνάει άξιος!!! :-)) “

Ελπίζω επίσης να είδες και τα “περισσότερα λήμματα” στα αριστερά της σελίδας…

Τ έλοσπάντων…
ΚΑΛΑ ΠΛΑΦΟΝ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ
.

Ναρκωτικά στην Κολομβία

Το πρόβλημα των ναρκωτικών είναι ευρέως γνωστό. Ξέρουμε ότι πάνω κάτω όλοι στις οικογένειες μας έχουμε έστω και ένα συγγενή που να είναι χρήστης ή βαποράκι των μεγάλων. Μπορεί να μεν εν συγγενής πρώτου βαθμού, μπορεί ναν δεύτερου, μπορεί ναν τρίτου. Μπορεί ακόμα ναν ένας γείτονας μας, ένας παλιός συμμαθητής μας, ένας σειράς μας ή ένας παλιός μας που το στρατό. Ακόμα και διάσημοι αστέρες είτε της μουσικής είτε του κινηματογράφου εκατηγορηθήκαν για χρήση. Από που να ξεκινήσουμε;
Britney Spears, Amy Winehouse, Whitney Houston, George Michael, Boy George. Ακόμα και η Madonna… Στην τελευταία της βιογραφία, γραμμένη που τον αδερφό της, γράφει ότι έπαιρνε ναρκωτικά που τις αρχές της καριέρας της. Φανταστείτε τι κάνει σήμερα που βρίσκεται στο ζενίθ της…  

Σημασία βέβαια εν έχει ποιοι παίρνουν ναρκωτικά και πόσους ξέρουμε που το κάμνουν. Σημασία έχει το ότι ΟΛΟΙ ξέρουμε, πράμα που δείχνει ότι τα ποσοστά είναι αυξημένα.

Ξέρουμε επίσης ότι στην Κύπρο δεν υπάρχουν σωστοί τρόποι αντιμετώπισης του προβλήματος, ελάχιστοι ασχολούνται σοβαρά, ελάχιστα κέντρα απεξάρτησης υπάρχουν και ακόμα και μέσα σε αυτά υπάρχουν τα ναρκωτικά!!!

Τυχαίνει δυο-τρεις φορές το χρόνο να ακούσουμε στις ειδήσεις για θανάτους από τη χρήση βαρετών ναρκωτικών (φαντάζομαι δεκάδες άλλοι δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας), γίνονται ακόμα τόσες εκπομπές στην τηλεόραση, γράφεται κανένα άρθρο σε καμιά εφημερίδα απλά και μόνο για να γεμίσει τα φύλλα της, αλλά ως τζιαμέ. Νομίζω πως σαν κράτος δεν κάμνουμε τίποτε και δεν γίνεται τίποτε. Είναι που τες περιπτώσεις που αφήνουμε το θέμα στην τύχη, στον Θεό, στο Σύμπαν και όπου ο καθένας πιστεύκει ότι μπορεί να βοηθηθεί.

Επειδή όμως πιστεύκουμε συνήθως εμείς οι Κυπραίοι ότι δαμέ στον τόπο μας συμβαίνουν χίλια μύρια σκατά και ότι όλα δαμέ εν χάλι μαύρο σε αντίθεση με τον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο που ούλλα παν ρολόι, ας προχωρήσουμε στο ζουμί της ανάρτησης μας.

Τόσα και τόσα χρόνια στην Κύπρο κυκλοφορούν τα ναρκωτικά. Τόσες και τόσες οικογένειες υποφέρουν, τόσες και τόσες οικογένειες εθρηνήσαν οικεία τους πρόσωπα, τόσες και τόσες συλλήψεις εγίναν, τόσα και τόσα ακούσαμε. Καμιά όμως φορά δεν έτυχε να συγκλονιστώ όσο εσυγκλονίστηκα με μερικές φωτογραφίες που έπιασα στο email μου πριν από λλίες ημέρες.

Στο email λοιπόν τούτο, υπάρχουν φωτογραφίες που… αφηγούνται το πως καταλήγει ένας ο οποίος προδώνει τα καρτέλ των ναρκωτικών στην Κολομβία… Ναι ναι, στην Κολομβία… International τα θέματα μας…

Οι εικόνες που ακολουθούν σοκάρουν, δείχνουν ένα άνθρωπο να κατακρεουργείται και να κατασπαράζεται από αετούς, οπόταν εάν δεν μπορείς να το αντέξεις… Go away…

Η … ιστορία διαδραματίζεται λοιπόν σε μια περιοχή, λογικά απομακρυσμένη, στην οποία υπάρχουν αρκετοί αετοί. Αφού εσκοτώσαν το θύμα το εμεταφέραν στην συγκεκριμένη περιοχή. Εμπλέκονται τρεις ανθρώποι αρχικά.

Ακολούθως βλέπουμε στα αριστερά ακόμα περισσότερους, παραπάνω που οκτώ. Στα δεξιά, οι τρείς μεταβαίνουν στο σημείο στο οποίο θα ολοκληρώσουν την… τιμωρία τους προς το θύμα. Τωρά γιατί κουβαλούν την μοτόρα αντί να τους κουβαλά, εν άλλου παπά ευαγγέλιο.

Και ξεκινούμε. Αφού τοποθετούν το πτώμα ανάσκελα στο έδαφος, καρφώνουν ένα ξύλο, περνούν ένα ρούχο γυρώ που το λαιμό του και το δένουν πάνω στο ξύλο. Υπάρχει chance nα σηκωστεί να φύει το πρώμα δηλαδή; Εκτός και εαν είναι ζωντανός!

Αφού έλυσαν τα πόδια και τα χέρια του, αρχίζουν με ένα μαχαίρι να τον ξεσκίζουν. Μάλλον για να αντιληφθούν τα αρπακτικά την οσμή και να έρτουν.

 
Στο πρώτο τέταρτο της εικόνας βλέπουμε το θύμα ξεσκισμένο, ενώ στο δεύτερο τέταρτο είναι οι αετοί οι οποίοι εκατέφτασαν…
Στο τρίτο και τέταρτο μέρος της φωτογραφίας είναι το πτώμα το οποίο και έχουν κατασπαράξει. Αλλά ακόμα δεν είδατε τίποτε…




Συνεχίζουν μέχρι να μεν μείνει κα-θόλου σάρκα… Λες  τζιαι έχει που τον απελευ-θερωτικό αγώνα της Κολομβίας να φαν σάρκα… Όπως  μπορείτε να αντιληφθείτε, το μόνο που απέ-μεινε είναι ο σκε-λετός. Το κρανίο είναι ακόμα δεμέ-νο πάνω  στο ξύ-λο ενώ ο υπόλοι-πος σκελετός απ’ ότι φαίνεται εμεταφέρθηκε αλλού από τα αρπακτικά και ο ένας από τους εμπλεκόμενους στον φόνο τον μεταφέρει αλλού.

Τωρά, στις δύο εικόνες παρακάτω, βλέπουμε και εγώ δεν ξέρω ποιον, να παίζει… κρεατούθκια… Διασκεδαστικό παιχνίδι δεν λεω… Επιμορφωτικό και πέρα για πέρα εκπαιδευτικό. Τωρά γιατί το κάμνει τούτο το πράμα δεν μπορώ να καταλάβω και δεν έχω καμιά ιδέα. ΙΣΩΣ, λεω ίσως, να κάμνει διατριβή στο kasap-ing ο άνθρωπος… Καλή εκμάθηση να του ευχηθούμε αλλά μακριά από μας… Μακριά και αγαπημένοι…

 

 

Στο τρίτο τέταρτο της εικόνας είναι το μυαλό του ανθρώπου by the way… Τωρά εννα μου πεις… Αν είχε μυαλό εν θα επρόδωνε… Αλλά ΝΑ… ΕΧΕΙ ΜΥΑΛΟ…



Πέραν του χιούμορ τωρά… Λέμε λέμε για την Κύπρο αλλά τουλάχιστον εν έφτασε στους δέκτες και τα αφτιά μας μια τέθκοια αποτρόπαια είδηση. Όχι ακόμα τουλάχιστον… Αργά η γλήορα θα έρτει. Ας έλπίζουμε τούτο που είπαμε πάραπάνω… Μακριά από εμάς.



Μερικά ερωτήματα για προβληματισμό…

- Με τέθκοιους ανθρώπους πάνω στον πλανήτη μας, δίπλα μας, ανάμεσα μας, πόσο ασφαλής αισθάνεσαι;

      - Πόσες ευθύνες νιώθεις ότι έχεις για να κάνεις κάτι για να αλλάξει το κατεστημένο;

      - Τί μπορείς να κάμεις, αλήθκεια, για να αλλάξει κάτι;

- Πόσο βαθιά μπλεγμένος μπορεί ναν ένας άνθρωπος ώστε να συμπεριφερτεί με τούντον τρόπο σε έναν άλλον άνθρωπο… Και ας πούμε πως δεν ελυπήθηκε τον συνάνθρωπο του και την οικογένεια του; Πόσο πολλά αποκτηνωμένος εν ο ίδιος; Και… στο τέλος τέλος… Εν ανακάτσιασε να κάμει τούντο πράμα… Δαμε κοτόπουλο και δεν μπορώ να κόψω, πόσο μάλλον να…

- Τι να τους ονομάσεις τούντους ανθρώπους άμα ακόμα και η λέξη ‘‘ζώο’’ εν ακατάλληλη;

- Τι να ονομαστούμε εμείς άμα τούτοι οι ανθρώποι ονομάζονται ‘‘άνθρωποι’’ επίσης;



Άλλες πληροφορίες

Τα ίδια συμβαίνουν και στο Μεξικό, όπου διαδραματίζεται πόλεμος εναντίον των ναρκωτικών. Οι εικόνες στα ΜΜΕ αντί να αναφέρονται στον άλλοτε τουριστικό παράδεισο, αναφέρονται σε κουκουλοφόρους φονιάδες, σε στρατιώτες, αστυνομικούς, σε διαδηλωτές, εξοργισμένους κατοίκους, εκβιαστές και πτώματα πεταμένα στους δρόμους.

Πέρσι, σε διάστημα τριών ημερών, επτά άνθρωποι έπεσαν θύματα από πυροβολισμούς εξαιτίας των συγκρούσεων μεταξύ συμμοριών για την κοκαΐνη, ενώ το 2008 σημειώθηκαν 6.200 δολοφονίες. Μέσα σε έξι μήνες η τιμή ενός κιλού ναρκωτικών διπλασιάστηκε φτάνοντας στα 50.000 δολάρια. Βέβαια σύμφωνα με ανακοινώσεις των Αρχών, η στρατηγική για την μετωπική επίθεση κατά του οργανωμένου εγκλήματος καταγράφει επιτυχίες.

Οι πληροφοριοδότες στον στρατό του Μεξικού αμείβονται με 5.000 δολάρια τον μήνα.

Πέρσι σκοτώθηκε σε ανταλλαγή πυρών με την αστυνομία ο Μεξικανός βαρόνος των ναρκωτικών, Αρθούρο Μελτράν Λεήβα με ακόμα τέσσερα μέλη του καρτέλ του, στο κρησφύγετο τους. Ήταν επικηρυγμένος έναντι του ποσού των 2,1 εκατομμυρίων δολαρίων. Ζωή σε λόγου μας.

Θέλοντας να δείξει την συμπάθεια του στον αγώνα κατά των ναρκωτικών στο Μεξικό, ο πλανητάρχης Μπαράκ Ομπάμα παραχώρησε πέντε ελικόπτερα στις Αρχές. 

Πηγές:
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artid=259168&dt=13/03/2009#ixzz0oO6orNx8

http://www.i-live.gr/news-drug-cartels-mexico/

.

Ιστορίες με τρένα

.
Αρέσκουν μου τα τρένα… Αρέσκουν μου πάρα πολλά… Όταν αντιλήφθηκα ότι το Hall μου στην Αγγλία ήταν καρτζίν καρτζίν του σταθμού του τρένου, ουυυυύ, πολλύς ενθουσιασμός!

Πριν πάω Αγγλία είχα μπει ξανά σε τρένο και μετρό θκιο άλλων ευρωπαικών χωρών αλλά άλλο να το έχεις περιστασιακά και άλλο να το έχεις επί μονίμου βάσεως και να το καμαρώννεις.

Το παράθυρο του δωματίου μου έβλεπεν ολόισσια πάνω στον σταθμό. Ο σταθμός μπροστά και στα δεξιά και αριστερά του οι ράγες. Η θέα των ραγών ήταν περιορισμένη που τζιαμέ αλλά που την κουζίνα έβλεπες πολλύ σιδηρόδρομο να χάνεται στον ορίζοντα. Μαζί του και τα τρένα βέβαια.

Φυσικά, όσο όμορφο είναι να έχεις απέναντι σου τα τρένα να πηαίνουν και να έρκονται ασταμάτητα, άλλο τόσο σπαστικό μπορεί να καταντήσει το όλο πράμα με τον θόρυβο που υπάρχει. Ok, ένεν τοοοόσο εκνευριστικός αλλά άμαν εν τα φρένα του νάκκον για να 'ναι, μπορεί να γίνει ενοχλητικό. Αλλά από τους 4 μήνες που ήμουν στον συγκεκριμένο τόπο, μόνο 3 ή 4 ήταν οι φορές που με έπιασε το τάχτιριτι με τον θόρυβο και μάλλον ήταν γιατί ήμουν… αδιάθετος… Καταλαβαίνεις!

Είχε φορές που ένιωθα την ανάγκη να κατεβώ στον σταθμό, να μπώ μέσα και να πηαίννω να πηαίννω και να μεν κατεβαίνω. Έχει κάτι το μαγικό η ιδέα του ταξιδιού με τρένο. Και η ίδια η εμφάνιση τους επίσης!

Το να μπεις μέσα και να ξεκινήσει το ταξίδι για τον προορισμό σου εν κάπως… παράξενο. Δεν έχεις καθόλου έλεγχο της κατάστασης. Κάθεσαι μέσα σε ένα μακρόστενο βαγόνι, το οποίο είναι ενωμένο με πολλά άλλα, μαζί με άλλους, πολλούς άλλους ανθρώπους. Άγγλους, Ινδούς, Κινέζους, Ολλανδούς και κάθε λογής εθνικότητα, γέρους και νέους, χριστιανούς, βουδιστές, άγνωστος μεταξύ αγνώστων και παεις. Εν σαν να σταματά ο χρόνος την ώρα της διαδρομής. Έτσι το νιώθω. Μένεις μακριά που το κάθετι, μόνος σου μαζί με τις σκέψεις σου. Βοηθά με να ηρεμίσω το ταξίδι με το τρένο.


Αρέσκει μου να κάθομαι σε θέση με τραπεζάκι, δίπλα που το παράθυρο και ναν απόγευμα προς βράδι. Κατά προτίμηση να είναι Virgin και να έχει
αρκετά βαγόνια. 

Εσυνήθιζα άμαν εβαρκούμουν να σηκώνομαι και να περνώ που ούλλα τα βαγόνια. ΕΙΔΙΚΑ ΣΤΑ ΒΑΓΟΝΙΑ ΠΡΩΤΗΣ ΤΑΞΕΩΣ. Σε τζίνα οι πλούσιοι ξιππασμένοι (τούτοι που προτιμούν να πληρώσουν 50 και 70 λίρες παραπάνω απλά και μόνο για να έχουν ένα τραπεζάκι και κανένα ψωροποτό ή φαΐ) αφήνναν κουθκιά ανάνοικτα με τσιπς, ή με ποτά ή μπισκόττα. Όποτε έβρισκα κάτι ανάνοικτο εσίναα το, απλά για να το συνάξω. Πάντως έχουν άλλο αέρα τα βαγόνια της Α΄ τάξης…




Η διαδρομή εν πανέμορφη, χαλαρωτική … ειρηνική. Κατά την διάρκεια του ταξιδιού περνάς δίπλα που

μιτσιά χωρκούθκια…

 




…γέφυρες






κανάλια…





…εγκαταλελειμμένα κτήρια



 


και χιονισμένους κάμπους…




Και οι ίδιοι οι σταθμοί εν υπέροχοι… Ο καθένας έχει την δική του ομορφιά. Ξεχωριστή στον καθένα, αλλά υπάρχει! Νιώθεις ότι κάτι γίνεται δαμέ, κάτι αλλάσσει…



 

Και τα τρένα της Virgin επίσης : )



.

Πολλαπλή νοημοσύνη

Πολλοί που μας συνηθίζουμε να φκάλλουμε εύκολα συμπεράσματα και αποφάνσεις. Ανάμεσα στα πολλά άλλα, συνηθίζουμε να αναφερόμαστε εντελώς γενικευμένα για την εξυπνάδα / νοημοσύνη άλλων. Πιστεύκω πως ούτε να ξεχωρίζουμε τις συγκεκριμένες λέξεις και το νόημα τους ξέρουμε.

Σύμφωνα με το λεξικό που έγραψα τότε που ήμουν έμβρυο  και εβαρκούμουν την πλήξη της μήτρας και εν είχα τίποτε να κάμνω (κλώτσα-κλώτσα τον πλακούντα … ππούνιαρε-ππούνιαρε τον ομφάλιο λώρο … Ως πόσων;  Κανεί…),

εξυπνάδα είναι 
       - η μεγάλη πνευματική ικανότητα και ιδίως της αντίληψης, νόησης, κρίσης, επινοητικότητας (πρβ. ευφυΐα)

ενώ

νοημοσύνη είναι

-        το σύνολο των γνωστικών ικανοτήτων του ανθρώπου
(η αντίληψη, η μνήμη, ο συνειρμός, η φαντασία, η προσοχή και η διανόηση, και ειδικότερα η ικανότητα προσαρμογής σε νέες καταστάσεις και η ικανότητα να αντιλαμβάνεται ομοιότητες, διαφορές και σχέσεις), οι οποίες μας καθιστούν ευφυείς.

Αν και εν κάπως συγκεχυμένα, ωστόσο αγαπητέ πλην αδαή αναγνώστη, θα μιλήσουμε για τα διαφορετικά είδη ευφυΐας, για να πάρουμε θάρρος (ε, εν γίνεται, όλο και κάποιο είδος θα έχουμε) και να γίνουμε πιο σοφοί.

Πριν τούτο όμως, για να διευρύνω τη γνώση σας αλλά κυρίως για να σπάσω τα νεύρα σας (νικητής όποιος θκιεβάσει ως το τέλος) θα παραθέσω κάποια άλλα, σχετικά στοιχεία…

Αρχικά, γύρω στο 1920 οι ψυχολόγοι επιστεύκαν ότι ο καθένας μας γεννιέται με νοημοσύνη ενός συγκεκριμένου επιπέδου (Intelligence Quotient – IQ). Ανεξαρτήτου του περιβάλλοντος και των επιδράσεων του και των ευκαιριών μας, ο κάθε άνθρωπος γεννιέται και πεθαίνει με την ίδια νοημοσύνη. Κάποιοι έχουν την πολλή και κάποιοι λλίη. Με το συμπάθκειον, πάντοντε! Φυσικά αυτοί οι ψυχολόγοι αποδειχτήκαν λανθασμένοι! Shame on you… Παιθκιά του πέους…

Πρόσφατα, ψυχολόγοι υποστήριξαν ότι η γενετική επιρροή παίζει ελάχιστο ρόλο στην νοητική εξέλιξη μας - Περίπου 20% Αυτό που παίζει κύριο ρόλο είναι το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουμε, η ηλικία, η γλώσσα, ο πολιτισμός του τόπου που ζούμε, τα πρότυπα μας, η μουσική που ακούμε, τα βιβλία που διαβάζουμε… 

Ο Thurstone υποστήριξε το 1930 ότι δεν υπάρχει μια γενική μορφή νοημοσύνης. Κάτι ανάλογο και ο Gardner. Η ευφυΐα, είπε (1993), αποτελείται από πολλά, ξεχωριστά και ανεξάρτητα συστήματα, το καθένα από τα οποία έχουν την ικανότητα να λύσουν προβλήματα ή να παράξουν ενέργειες που σχετίζονται με το περιβάλλον και την κουλτούρα του καθενός από εμάς. Καλό καλό… Μάλιστα κατηγοριοποίησε την νοημοσύνη σε εφτά… τι άλλο; ΚΑΤΗΓΙΟΡΙΕΣ… Ήντα καλά…

Ο ίδιος για να υποστηρίξει την πίστη του ότι η νοημοσύνη είναι πολλαπλή παρά γενική, δίνει ως παράδειγμα τις περιπτώσεις ανθρώπων που μπορεί από τη μια να έχουν φοβερή αδυναμία σε συγκεκριμένες ενέργειες ή λειτουργίες (π.χ. να αναγνωρίζουν πρόσωπα, να θυμούνται τοποθεσίες ή ονόματα) αλλά από την άλλη έχουν μια εξαιρετική έως και σπάνια ικανότητα σε κάτι άλλο (π.χ. εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, ζωγραφική … λαφαζανιές, χιούμορ κ.α.)!

Οι περισσότερες από τις ευφυΐες μπορούν να αναπτυχθούν. Γι΄ αυτό ο λαφαζάνης όπως και ο μουσικός ασπούμε, έχει ένα τεράστιο ρεπερτόριο μαλακιών να εκστομίσει ή κομματιών να παίξει (αντίστοιχα). Τούτο μπορεί να γίνει με ειδικά μαθήματα, παρακολούθηση σεμιναρίων και διαλέξεων, μέσω της συμβουλευτικής, του διαλογισμού, της προσευχής (Κύριε και Δέσποτα ημών, ελέησον με τον αμαρτωλό και ανάξιο blogger. ΑΜΗΝ)… Ok, για την περίπτωση του λαφαζάνη έν νομίζω να προσφέρονται λαφαζανο-ιδιαίτερα μαθήματα, αλλά… Εν έμφυτο.

Επίσης, άμα μια … επιδεξιότητα καλλιεργηθεί στην παιδική ηλικία ενός… παιδιού (!) παρά όταν ενηλικιωθεί, είναι πολύ πιο εύκολο και πιθανό, το αποτέλεσμα και η κατάρτιση να είναι αρκετά καλύτερη. Πάρτε για παράδειγμα τα μωρά που οι γονείς τους μιλούν διαφορετική γλώσσα και τα ίδια μαθαίνουν τες φαρσίν τζιαι τες θκυό που την κούνια τους. Ακόμα, πάρτε για παράδειγμα δύο οργανοπαίχτες (δική σου επιλογή το όργανο. Ευχαριστώ) που ο ένας εξεκίνησε να το παίζε στα 3 του και ο άλλος στα 30. Λογικά ο ένας ενναν πιο … οργανικός που τον άλλο!

Η νοημοσύνη βασίζεται και στα life opportunities λαλεί το βιβλίο που έχω μπροστά μου και ρίχνω κλεφτές ματιές για να σας διαφωτίσω… Έχεις παιδί μου βιβλιοθήκη στο χωρκό σου; Έχεις πόσταν (post office), θέατρο, τηλεόραση, καπαρέ, τρένα, αεροπλάνα, λιμάνια, London Undergrounds; Τούτα ούλλα αννοίουν τα μάθκια σου. Κάμνουν σε πιο open-minded ακούεις…

Η νοημοσύνη βασίζεται και στο τι έχουμε ανάγκη και στο τι σχετίζεται με την κουλτούρα μας. Η νοημοσύνη δηλαδή είναι και τα εργαλεία και οι εξοπλισμοί που μας παρέχει το περιβάλλον μας.

Το να προσεγγίσεις ένα άλλο είδος νοημοσύνης, το οποίο εσύ δεν κατέχεις σε μεγάλο βαθμό, ένεν καθόλου δύσκολο. Εν σαν να βάλλεις πάνω το Blu-Ray και να βλέπεις το ‘Kyriakou Pelagia live in Skatochori’ και να αρκέφκεις και εσύ τα τσιαττιστά … Μπορεί να μεν ελίσσεσαι σαν γοργόνα από λέξη σε λέξη όπως η καλλιτέχνης Κυριακού, αλλά τουλάχιστον μπόρεις, προσπαθείς… Κάτι κάμνεις… Το ίδιο και με τα διάφορα είδη ευφυΐας! Εν ευκολοπροσέγγιστα!

Και επειδή τελικά εβαρέθηκα εγώ αντί εσύ, παραθέτω δίπλα τα εφτά βασικά είδη νοημοσύνης. Παρεμπιπτόντως, κάποιοι κάνουν λόγο για εφτά, που αργότερα εγίναν οκτώ, αλλά έν με κόφτει, άτε. Έσμιξα την κιναισθησιακή με την σωματική και έβαλα μέσα στοιχεία της …φυσικοκρατικής! Σιγά να μένεν και αριστοκρατική… Παραξενιάν τούτοι οι ερευνητές ολάν…

To conclude with, because I am dog-bored, I’d like to point out that there is no reason anymore (after you have came out through my over-interesting research) to discriminate people and stigmatize them if you cannot see your kinds of intelligence in their faces. It is ignorance and malakinsis. In the end of the day, they may be much more skilful and clever than you. They may be lovely and kavl-y as well.. What about you? Thank you!

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Παρακαλώ όπως μην ξεχνάμε την σεξουαλική νοημοσύνη, στην οποία κάποιοι είναι παραπροικισμένοι…

.

Self alone

Έχει περίπου ένα μήνα που το έχω φυλαγμένο στα Drafts του Writer. Νομίζω να το μοιραστώ να φεύγει… Έτσι εννα αναγκαστώ να γράψω κάτι νέο σιγά σιγά!

Το ρολόι δείχνει 2:15 το πρωι. Κάθομαι στο πάνω κρεβάτι μέσα σε ένα δωμάτιο με άλλα τέσσερα πάνω-κάτω (εν έτσι που εν βαφτισμένα;) κρεβάτια. Εν μπορώ να ανάψω το φως. Ευτυχώς το φεγγάρι εν απέναντι που το οβάλ παράθυρο (εν σάν να είμαι μέσα σε καμπίνα πλοίου) και φέγγει κάπως, έτσι βλέπω τι πληκτρολογώ πάνω στο laptop.  

Έν έχει πολλή ώρα που εξάπλωσα. Μπορεί μόνο δύο ώρες. Ωστόσο έφυε σε μεγάλο βαθμό η κούραση που πάνω μου. Τωρά ποια κούραση, διερωτούμαι και εγώ. Ούτε χτίστης είμαι, ούτε καλουπσσιής, ούτε ετσάππιζα…Απλά αρέσκει μας να κάμνουμε τους all-day-busy νομίζω!

Εν κατασκηνωτικός χώρος δαμέ, μόνο που καμιά 20αρκά πλάσματα είμαστε και είμαστε για διήμερο. Εν η πρώτη φορά που πάω σε “κατασκήνωση”! Έν ηξέρω γιατί. Ίσως γιατί πάντα απέφευγα την συναναστροφή με άτομα τα οποία έν ήξερα, αν και καταβάθος νομίζω πως θα επροτιμούσα να ένιωθα πιό ελεύθερος να το κάμω.

Που τα 20 (περίπου) άτομα, οι μισοί εν εικοσικάτι χρονών ενώ οι άλλοι μισοί εν 16-17. Εν ωραίος συνδιασμός ηλικιών… Μπορούμε να συνεννοηθούμε νομίζω και οι μεν με τους δε και το αντίθετο. Αρέσκει μου που οι μιτσιοί (σκασμός, τωρά μιλούν όι μεγάλοι) θωρούν μας κάπως σαν τους παντογνώστες και περιμένουν πολλά που μας. Μια μιτσιά το πρωί επαράγγειλε μου θκιό ζεστές σοκολάτες… Και μεν της δώκεις τον πάτσο να την φείρεις!

Λαλούν ότι άμα κοιμάσαι στο βουνό ξεκουράζεσαι! Όπως είπα και πριν, μόνο δύο ώρες εκοιμήθηκα και νιώθω ξεκούραστος. Το ίδιο είπαν και τα παιθκιά που κοιμούνται δαμέ.

Τέλοσπάντων… Πιστεύκω ότι παντού υπάρχει ένας άνθρωπος με τον οποίο μπορείς να συνεννοηθείς και να περάσεις καλά, όπου και να είσαι, με όποιους και να είσαι. Ακόμα και αν δεν νιώθεις ok με την πλειοψηφία του κόσμου γυρώ σου. Ένιωσα το έντονα σε τούντην κατασκήνωση. Αντιλήφθηκα το και στον στρατό τούτο το πράμα.

Παρόλα αυτά, τις πρώτες ώρες της γνωριμίας μου με κάποιο, εν είμαι ο εαυτός μου. Έν είμαι ο ελεύθερος, ο χαρούμενος, ο εξωστρεφής και ο διασκεδαστικός Βελερεφώντης (ουυυπς, απεκάλυψα το εξωτικό μου όνομα ) που είμαι κανονικά. Τούτο κάμνει με να είμαι σιωπηλός, να κρατώ το laptop ή το κινητό και να προσκολιούμαι παρά να συναναστρέφουμαι και να μιλώ με τον κόσμο. Εν ένα excuss βασικά το laptop και το κινητό για να απομακρυνθώ. Δικαιολογία και για τον εαυτό μου, για να μεν μου πω κατάματα ότι έχω την συγκεκριμένη δυσκολία και δικαιολογία ή κάλυψη για τους άλλους, για να μεν με καταλάβουν και να νομίσουν πως απλά είμαι busy και εν μιλώ.

Για κάποιους το να είσαι free, happy etc εν πανεύκολο, για κάποιους άλλους εν λλίο πιο δύσκολο και απαιτεί μια διαδικασία … προσαρμογής (να το πω;) με τον κόσμο γυρώ τους. Ε, εγώ ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. Θέλω ναν μια μεταβατική φάση η οποία εννα περάσει ανεπιστρεπτή μια μέρα. Και ελπίζω τούτη η μέρα να εν καθοδόν και να πλησιάζει. Βασικά ένει, νιώθω το. 

Όμως οι μοναχικοί άνθρωποι εν λλίο πιο φιλοσοφημένοι νομίζω… Άμαν αφιερώννεις χρόνο να μεινήσκεις μόνος σου με τον εαυτό σου εν άλλοσπως… Αφήννεις τον νου σου να περιπλανηθεί σε τόπους που εν θα επήεννε άμαν ήσουν με παρέα. Γιατί μέσα σε μια παρέα πετάσσεις γενικές κουβέντες, λόγια του αέρα και κάμνεις κούβέντα απλά για να την κάμεις, για να γεμώσεις τον χρόνο που είσαι με τούντην παρέα, για να μεν γίνει η κατάσταση πληκτική. Ένεν απαραίτητα λάθος τούτο άμαν το κάμνεις κάποτε. Αλλά όη όμως όποτε φκένεις έξω να το κάμνεις. Καταντά σπαστικό και useless, έννε;

Εν πολλά λλίες οι φορές που εφκήκα έξω με μεγάλη παρέα.   Αν και πάντα ήμουν εγώ τζίνος που εκανόνιζε τα out μας με το συμμαθητολόι (με τα χίλια ζόρκα να πείσεις τα υπόλοιπα κοπελλούθκια να φκουν έξω ΚΑΙ με τες συμμαθήτριες τους, με την τάξη τους), ωστόσο εν με εξέφραζε και ιδιαίτερα το event. Ίσως έκαμνα το απλά για να έχουμε να λαλούμε ότι η τάξη μας εφκήκε έξω μαζί. Πέρα που τους συμμαθητές μου, ως παρέα έτυχε να φκώ και με παρέα ούλλο κοπελλούθκια, μαζί με συμμαθητές μου και με τους παρέες τους, τους οποίους εγνώρισα κάπως…

Ποττέ όμως εν ένιωσα μέρος μιας παρέας. Ίσως να το επεδίωξα και να μεν εκατάφερα να ενταχθώ κάπου, ίσως και να μεν το επροσπάθησα αρκετά. Δύσκολα βρίσκω ανθρώπους που να μου κάμνουν… (Μr XXL)…

Χαίρομαι κατά κάποιο τρόπο που τζιαμέ που οι πιο πολλοί λαλούν “Έτην παρέα μου” ή “Πόψε εννα φκώ με τους παρέες”, εγώ έν εχω καμιά παρέα στην οποία να αναφέρομαι… Ξέρεις τι εν τούτο που με κάμνει να τραβώ πίσω; Οι μεγάλες παρέες νομίζω απαρτίζονται από άτομα που ψάχνουν απλά άλλους για να ακούσουν και να ακουστούν και οι ίδιοι. Άλλους απλά για ναν με άλλους, για να σκοτώσουν τον χρόνο τους. Εγώ έν ψαχνω για τους οποιουσδήποτε άλλους… Ψάχνω για το κάτι μοναδικό. Για το κάτι που εν πλασμένο για μένα… Και άλλα πολλά.  Λαλώ σου άλλη φορά.

Νομίζω ότι το τελευταίο διάστημα τα πράματα αλλασσουν λλίο μέσα μου. Καλλυτερέφκουν. Νιώθω ότι το καλοκαίρι που έρκεται ενναν ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ. Εύχομαι το δηλαδή. Εύχομαι να περιμένω με ανυπομονησία κάθε χειμώνα το καλοκαίρι να έρτει.

Ισορροπίες

Εν ώρες ώρες που πραγματικά απηυδίζω με τον εαυτό μου. Έχω σοβαρότατο πρόβλημα με την υπομονή μου και σοβαρό ή ημι-σοβαρό (ακόμα να αποφανθώ) με την μνήμη μου. Το να μεν έχεις την υπομονή του γάρου ή την μνήμη ενός ελέφαντα ένεν αναγκαστικά κακό ή πρόβλημα. Μπορεί να αποδεικτεί και το αντίθετο μάλιστα. Μεν το αποκλείεις… 

Εν εκατάλαβες παλε α; Να σου εξηγήσω με λίγα και πάνω απ’ όλα απλά λόγια… Ε, θέλω να καταλάβεις, να επικοινωνούμε, να συνεννοούμαστε…

Με το να μεν έχεις αρκετά αποθέματα υπομονής στο σύστημα, στον εγκέφαλο, στο DNA ή στο whatever σου, αγαπητό μου Στρουμφ, μπορεί να αποδεικτεί και καλό στο τέλος της ημέρας. Πολλά καλό μάλιστα.

- Για παράδειγμα, της κοπέλλας σου αρέσκει της να βάφεται και να στρολιάζεται για να φκείτε έξω, right;
Εσένα σπάζουν τα νεύρα σου να περιμένεις, right;
Τί κάμνεις λοιπόν ως ανυπόμονος που είσαι; Ακυρώνεις την έξοδο για τιμωρία ή απλά φεύκεις και αφήνεις την ή ακόμα καλύτερα (για τζείνη που εννα φκει να ξεσκάσει και για σενα που εννα έβρεις την ησυχία σου ενόσω λείπει) αφήνεις την να παει μόνη της.
Τούτο έχει ως αποτέλεσμα να περιορίζει το βάψιμο της (στην καλύτερη) ή να γίνει πιο γρήγορη στην … όχι και τόσο καλύτερη! Υπάρχει και άλλη πιθανή κατάληξη, βεβαίως βεβαίως… Αν είναι αρκετά κομπλεξάρα (ΧΩΡΙΖΟΥΜΕΝ ΤΗΝ) θα ξεκινά να βάφεται που το χάραμα για να εν έτοιμη στην ώρα σας.

- Άλλη περίπτωση που η έλλειψη υπομονής αποδεικνύεται χρήσιμη είναι όταν είσαι στο supermarket. Ενώ εγώ τωρά έχω ένα τόνο βιβλία να διαβάσω και χίλιες εκθέσεις να τελειώσω (μα για ποιον με επεράσαν καλέ μου; Για την Επίτροπο Διοικήσεως;) έρκεται ξαφνικά η αναλαμπή να πάω supermarket επειδή έλειψε μου το χαβιάρι. Άκου μου τζι ο Κυπραίος… Άμαν είχα αρκετή υπομονή εννα επήαιννα και να έρκουμουν πίσω μετά που δέκα ώρες και αφότου έφαα κλοτσιά στον κώλο που τους securities. Το supermarket εν μεγάλο, τα πράματα φτηνά, έχεις πολλά να θκιαλέξεις… Ενώ κύριε μου εγω που είμαι ανυπόμονος, που έν μπορώ να περιμένω και να καθυστερώ θα μπώ και όπως θα μπώ θα φκώ. Θκιό ππαλλιές… Άρα εξοικονόμησα αρκετό πολίτιμο χρόνο για να διαβάσω, για να ανασυγκροτήσω τις δυνάμεις μου, για να ποκνιαστώ ξανά και ξανά και ξανά και πάει λέγοντας.

Είδες; Εκατάλαβες; Κάτι που μπορεί να φαίνεται μαύρο, πίσω του μπορεί αν είναι άσπρο, φτάνει να μπόρεις να το δεις.


Το ίδιο με την άσχημη μνήμη…

- Ποιος εν τούτος που λαλεί ότι εν πρόβλημα να ξεχάννω τους δρόμους; Γιατί κύριε μου, huh; Huh; Πόθεν ως τα πόθεν έφκαλες εσύ τούντο επιστημονικό το πόρ(τ)ισμα; Και γιατί κρίνεις το γεγονός ως τέθκοιο; Είσαι τίποτε κρίνος; Ξεχάννεις πόθεν πάεις σπίτι σου μάνα μου; Σημείωστην διεύθυνση και κατέβα σε ένα περίπτερο, σε ένα κατάστημα, σταμάτα ένα περαστικό και ρώτα τον… Κοινωνοικοποιήθου, γνώρισε κόσμο, κάμε νέους φίλους, δημόσιες σχέσεις, ασφαλιστικά συμβόλαια, καταθέσεις και αναλήψεις… Έτσι εν το κόλπο. Άτε να δω ά… 

Και για όσους εν πιο προχωρημένο το πρόβλημα τους…
- Είσαι φαλλαρισμένος και να ξεχάννεις το όνομα του αμόρε σου παιδί μου;  Και πάλι… Who cares; Who gives a fucking damn… Σκέφτου πόσο χιουμορίστικο θα είναι κάθε πρωί όταν θα ξυπνάς και να της λαλείς με γλυκό υφάκι χιλίων καρυδακίων (γλυκό καριδάκι τάχα)
- Καλημέρα Ευτερπάρα μου

και κάθε μέρα θα σου υπενθυμίζει το όνομα της (call me Λάμπια – που το Ευλαμπία, ξέρεις) αλλά εσύ πάλε θα ξεχάννεις… Εν θα καταλήξεις ποττέ προβλέψιμος και γραφικός και τούτο εν πολλά σημαντικό σε μια σχέση στην μοντερνοποιημένη κοινωνία του 2010, κατά την οποία κατά κοινή ομολογία-ΟΚ-εξέφυγα-ξέρω-το-πρέπει-να-σκάσω… Πάντα θα ανυπομονεί να ακούσει τι όνομα θα της πεις και εάν ποτέ θα θυμηθείς το δικό τις. Εκτός τούτου… Κάθε μέρα θα γίνεσαι τατάς. Έτσι, αυτόματα. Και πάνω απ’ όλα μούχτιν… Με το που ξυπνάς θα βαφτίζεις… Ευτέρπη, Καλλιόπη, Πόπη, Παναγιώτα, Μελανή… Ώσπου να σου τες άψει και να δεις την γλύκα. Άσε που και τούτο ενναν ένας γλυκός συζυγικός καβγάς. Άσε επίσης που θα το βρίσκει πολλά χαριτωμένο που ο φίλος της ένεν σαν τους άλλους και έχει αυτή την ιδιαιτερότητα…  


Με τα πάραπάνω είμαι πεπεισμένος, βέβαιος και certain ότι εμπεδώσαμε έτσι παρεούλλα ότι κάτι το οποίο ενώ από ένα πρώτο άκουσμα φαντάζει τραγικό (Ού μάνα μου ξιάννει που παν τα τέσσερα του… Ού κκιάορκαν εν μπορεί έναν αφκό να περιμένει να ψηθεί), άμαν προσπαθήσεις έστω και λλίο βλέπεις ότι μπορεί το καλό που σου κάμνει στο τέλος ναν πιο σημαντικό και μεγάλο παρά το κακό που προκαλεί την ίδια ώρα.

Εκτός τού… του… του… του… του… ΤΙ ΕΙΠΑ; ΕΙΠΑ ΑΦΚΟ;

Ναι, αφκό… Να καταλήξω τζιαμέ που έθελα… Δεν έχω καθόλου υπομονή που να πάρει και τούτο κάποτε ΟΝΤΩΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. Όσο και αν προσπαθώ να το δώ θετικά, ωραία, ντυμένο μέσα σε άσπρο συννεφάκι να τρέχει μέσα σε καταπράσινα λιβάδια και παρδαλές παραλίες…

Έβαλα το αφκό πάνω να βράσει και επήα στο δωμάτιο μου για ΜΙΣΟ ΛΕΠΤΟ. Θα επέστρεφα σε λλίο να το σβήσω. Παω λοιπόν στο δωμάτιο μου με το αφκό στον νου… Τί είπα πάλε; ΝΟΥ; Πουντον; Που που; Πιάστε τον να μεν φύει… Σε κανένα μισάωρο περίπου και αφότου εξέχασα τελείως το αφκό, άρκεψε να μου βρωμά κάτι… Τί βρωμά, τί βρωμά; Τέλοσπάντων, ότι και να ένει εννα ξεβρομίσει… Περνούν πέντε περνούν δέκα λεπτά… Τίποτε… Εν γίνεται, πρέπει ναν που κάτι δαμέσα που φκαίνει η μπόχα, σίουρα! Έχεσα πάνω μου; Έκαμα θκιό μαλάξεις του κώλου μου να δω αν όντως έχεσα πάνω μου αλλά όχι, ήμουν καθαρός. Εν τα παπούτσια μου; Πιάννω τα μυρίζουμε  τα αλλά και πάλε τίποτε… Εμυρίζαν σοκολάτες (εσηκώσαν μόδα τωρά τελευταία να μυρίζουν ωραία τα πόθκια μου). Τα ρουχα τα άπλυτα, ο κάλαθος του γραφείου, της τουαλέτας; Κανένα ξεχασμένο σώβρακο μέστο κρεβάτι, καμιά μουχλιασμένη κλάτσα μέστο κομοδίνο; Καμιά ψοφισμένη αλιζάβρα μέσ’ τα σεντόνια; ΤΙΠΟΤΕ ΤΙΠΟΤΕ…΄

Πιάννω λοιπόν τα πόθκια μου (ε, να μεν τα αφήκω μόνα τους μέστους ξένους τόπους) και παω στην κουζίνα. ΟΥΥΥΥΥΦΦΦΦΦ…. Πανικός… Η κουζίνα στην καλύτερη της στιγμή… Μέσα στο design και τα χρώματα. Το γκάζι γεμάτο με αφκότσουλλα (εν ηξέρω πως εσπάσαν και αππηδίσαν και πόξω), μια απίστευτη βρωμομυρωθκία, μια αναγούλα έναν κακό… Το top όμως έντζιε είπα σου το… Πάνω ακριβώς που το τραπέζι και μερικά μόνο εκατοστά κάτω που το smoke detector, ένα πλαδαρό, μακρόστενο και χαριτωμένο γκριζοπό συννεφάκι καπνού…

WHAT THE FUCK? 

BOOOOYM βούρος πάνω στο συρτάρι να πιάσω χαρτί να τυλίξω το detector να μεν συναχτούν οι πυροσβεστικές, τα Ηνωμένα Έθνη και η Διεθνής Αμνηστία κάτω που το φλάτ μου… Αλλά παρετώ… Αν εδούλευκε το detector και εν μας εδουλεύκαν κανονικά οι Εγγλέζοι, ως τωρά εννα επλυμήριζε το flat που το σύστημα απόσβεσης (έτσι το εβάφτισα, μεν ρωτάς)… Πολλής βρώμος λέμε… Άσε που ο κώλος του εμπρικκιού έγινε κυριολεκτικά ολόσκατος και εφύαν τα δάκτυλα μου που το τρίψε τρίψε ώσπου να καθαρίσει. Η μπόχα κρουσμένου αφκού έκαμε καμιά ώρα να φύει. Άσε που είχαμε ανοικτά και τα τρία παράθυρα για καμιά ώρα… Εψοφήσαμε τζιμέσα.

Τελικά δεν έφαα αφκό, όη… Ελπίζω τούτη τη φορά το πάθημα να μου γίνει μάθημα και να παλέψω με την υπομονή μου και να τα καταφέρω. Επάθαινα το και με το γάλα. Όσο ήμουν Κύπρο το γάλα μου έβραζα το στο γκάζι. Η ίδια κουβέντα. Πάω στο δωμάτιο μου και στρέφουμαι πίσω… Ώσπου να στραφώ ξέρεις τι… το γκάζι ολοπούρπουλλο… Τωρά εννοείται ότι βάλλω το στο microwave το γάλα… Μακάρι να ήταν τρόπος να έβαλλα και το αφκό και τα πάντα… WE LOVE MICROWAVE…

Τελικά το κάθετι όντως έχει και την μαύρη έχει και την άσπρη πλευρά του. Έχει και την όμορφη και την άσχημη… Την αρνητική και την θετική.

Το θέμα ένει πόσο ικανός είναι ο καθένας από μας να ισορροπήσει μεταξύ τούτων των μικρών ή μεγάλων, καθημερινών δυσκολιών, αδυναμιών ή προβλημάτων.

Και βεβαίως το πως τα αντιλαμβάνεσαι και αντιμετωπίζεις παίζει καταλυτικό ρόλο στο αν θα τα βλέπεις ώς τέτοια (τεράστια και αξεπέραστα προβλήματα) ή αν απλά θα τα σκέφτεσαι και θα χαμογελάς. Προσωπικά, στην πραγματικότητα δεν με απασχολεί σχεδόν καθόλου! Χαλαρά! That’s the living…Το ίδιο προτείνω και σε σας.
------------------------------------------------------------
Καμιά άλλη φορά να σας πω και καμιά ιστορία με την μνήμη μου, να έχετε να γελάτε. Στο μεταξύ μοιραστείτε με μας όοοολους (είμαστε και πολλοί μεστούντο blog μη χέσω) δικά σας αστεία προβλήματα και παθήματα. Να γελάσουμε, όη τίποτε άλλο…

Άνοιξη

Αποφάσισα το να φκω έξω που το σπίτι σήμερα και να πάω στην πόλη. Έπιασα τα κλειθκία μου, το πορτοφόλι (just in case), το ipod βεβαίως (έβαλα Mika πάνω) και εξεκίνησα… Το κινητό εν το έπιασα μαζί μου. Εν χρησιμοποιώ σχεδόν καθόλου το τηλέφωνο. Ειδικά στην Αγγλία που με έτσι τέλη, μόλις απαντήσει ο άλλος και πείς του ‘Αλόου’ (!), λαλείς του ‘Όρεβουάρ’ και κλείεις το γιατί απλά … δεν χέζεις λίρες.   

Νο κινητο = Νο ώρα 

> Νο ώρα = More freedom 

Αποδεδειγμένα... Άμα εν έχεις ένα ρολόι να το βλέπεις κάθε θκιό λεπτά είσαι πολλά πιο ανέμελος, πολλά πιο αφθόρμητος. Είσαι πιο πολλά ο εαυτός σου. Απολαμβάνεις τον περίπατο σου χωρίς το άγχος του τικ τοκ - τικ τοκ, εν σε νοιάζει πόση ώρα πρέπει να κάμεις δαμέ, πόση ποτζί, σε πόση ώρα πρέπει να ξεκινήσεις το θκιάβασμα. Απλά ζεις. Η μόνη σου έννοια ένει που θα παεις μετά που δαμέ και ακόμα και τούτο εν σχετικό. Απολαμβάνεις την κάθε στιγμή, την κάθε ανάσα, την κάθε εικόνα που βλεπεις, το κάθε blinking, τον ήλιο, το πράσινο, τo waiting στα φώτα, το tram που περνά, τα ζευκαρούθκια που φιλιούνται, τους πιγκουίνους και τις φώκιες που κάμνουν σκι, τους σκίουρους που κάμνουν παρτούζες (αμαρτωλά δημιουργήματα), τες μάγισσες που τες βουρούν πουπίσω οι παπάδες να τες… εκατάλαβες… 

Ουφ πάλε έβαλα παραπάνω δόση. Συγχωράτε με. 

Άρεσε μου σήμερα ο καιρός. Ήταν η πρώτη φορά που τότε που ήρτα Αγγλία που έβαλα κοντομάνικη για να φκω έξω που το σπίτι. Άδικα έφερα ολόκλήρο μπόγο με μακρομάνικα πίσω. Πως τα πέρνεις Κύπρο τούτα; 

Οι Εγγλέζοι είδαν ήλιο και επελλάναν. Στο γρασίδι απέναντι που τον δρόμο και δίπλα που το κανάλι εκάθουνταν πολλοί, εγελούσαν, εφκάλλαν φωτογραφίες, οι βάρκες εξεκινήσαν τις διαδρομές τους, ένα ζευγαράκι εγαμ, εφιλιέτουν μπροστά στο κανάλι, ανθίσαν λουλούδια, κελαηδούν πουλλάκια… Τόπος χλοερός, τόπος αναπτύξεως λαλώ σου… Αμήν. 

Ένας εκυκλοφορούσε χωρίς μπλουζα μαζί με την φίλη του. Ζηλεύκω τούτες τες ασπρουλλιάρικες τες άτριχες τες πλάτες τους γαμώτο. Με τριχούα, με χνούδι… Σσιόνι…Ήντα, το ζινιχούι… Nut, όπως λαλούν δαμε!  Undouptedly ένα που τα καλά του να μέν είσαι μεσογειακός. 

(Αν είσαι αισθητικός με πολλή αντρική πελατεία, συγγνώμη, αλλά ΕΠΙΜΕΝΩ)! 

Εμπήκε που λέτε η άνοιξη για τα καλά και στην Όμορφη Χώρα. No more clouds, no more rain… Αν και την βροχή επεθύμησα την οφείλω να ομολογήσω. Κάθε εποχή έχει τα ωραία της. Μακάρι να μεν εκαταστρέφαμε την φύση. Ήταν να ήταν ακόμα πιο ωραία και ισορροπημένα τα πράματα. Πιο θετικά. Η άνοιξη εννα ήταν ΠΙΟ άνοιξη, το ίδιο και το καλοκαίρι, το φθινόπωρο, ο χειμώνας…

.

Επιστροφή

Είχα το απωθημένο που το προηγούμενο ταξίδι μου να γράψω μια ανάρτηση σαν πετώ. Here I am λοιπόν, κάπου στα μισά της διαδρομής Λάρνακα – Μπέρμιγκχαμ. Ήδη επεράσαν οι πρώτες τρεις ώρες. Αφού έφαα τα τσίπς μου με γεύση μπάρμπεκιου και τα μίνι κρουασάν σοκολάτας μου, αφού ήπια το σπάρκλιν γουότερ μου και την πορτοκαλάδα μου, εθκιάβασα και λλίο το βιβλίο μου (όη ένεν εγώ που το έγραψα) άνοιξα το laptop μου (ΜΟΥΛΕΣ… ΠΟΛΛΗ ΟΙΚΕΙΟΠΟΙΗΣΗ ΕΠΠΕΣΕ ΜΕΣΤΟΥΝΤΟ ΜΠΛΟΚ) και εδιάβασα τες αναρτήσεις της Cake που έγραψε που τον Μάιο ώς τον Δεκέμβρη του 2009 – πηγαίνοντας ανάποδα, από τον Δεκέμβρη στην Μάιο. Φοβερό χιούμορ μπορώ να πω! *

Το κακό γαμώτο εν ότι επόνησα την τζοιλιά μου που το ρούφα ρούφα… Αφού εν φορεί άλλοσπως το laptop δαμέσα δα. Έστω και ένα τετραγωνικό εκατοστόμετρο χώρου βοηθά με να γράφω καλύτερα. Είμαι ευσυνείδητος blogger, λαλώ σου το! Άμαν γράφω άνετα γράφω καλύτερα, με ποιότητα, στυλ και φινέτσα. Εν εσένα που σκέφτουμαι που με θκιεβάζεις, έντζιεν εμένα που δυσπυρκώ δαμέσα δα… Ούφφφφ ΑΕΡΑ…

Ευτυχώς κάθουμαι παράθυρο και το μεσαίο κάθισμα εν free. Άνοιξα το παφτό, πως το λαλείς, το τραπεζάκι που εν πάνω στην καρέκλα του μπροστινού… τζίνο, έκατσα πάνω το laptop και γράφω, ενώ ακούω ξεκάθαρα την πλάτη μου να μου τραγουδά σε σοπράνο κλίμακα “Παραλύω, νιώθω τα κόκκαλα στο κάτω μέρος μου να χάννονται, σάννα εκοστόθηκα και λλίο…”! Έτσι για να σου δώκω μια πλήρη και ρεαλιστική εικόνα δηλαδή…

Θέλω να συνεχίσω που ένα σημείο της προηγούμενης ανάρτησης μου που έγραφα κάτι για στόχους, προσδοκίες και μικρούς πρίγκιπες (όπως λέμε πράσινα άλογα) που μας έρχονται κάθε φορά που ταξιδεύουμε…

Τωρά που ξέρω ότι βρίσκομαι μέσα σε μια πλαστικο-μεταλλική σωλήνα η οποία κινείται με ιλιγγιώδη ταχύτητα, τόσες χιλιάδες πόδια πάνω στον ουρανό (μεν με ρωτήσεις πόσα, εν εμπόρεσα να καταλάβω τον αριθμό που ανακοινώθηκε στα μεγάφωνα… Οι Εγγλέζοι κάμνουν οικονομία στα γράμματα που προφέρουν σε μια λέξη, έτσι πολλά συχνά εν πιάννω εύκολα ότι λαλούν) και πετώ, νιώθω κάπως… like a hero…

Οk, εν έκαμα κάτι για να δικαιολογώ τούτο το feeling… Απλά αγόρασα ένα εισιτήριο και εμπήκα μέσα σε ένα αεροπλάνο. Ούτε ο κατασκευαστής του είμαι, ούτε ο πιλότος του. Όμως εν πολλά exciting να ξέρεις ότι ΠΕΤΑΣ ρε παιδί μου. Π Ε Τ Α Σ. Ας εν και με τα φτερά του αεροπλάνου και όη με τα δικά σου. Άμα αναλογιστείς πόσο μαγικό εν τούτο το πράμα που συμβαίνει με τα αεροπλάνα, τις μεταφορές και γενικά με το technology (Αγγλία σπουδάζουμε, αγγλικούρα δεν θα ρίξουμε;) νομίζω βοηθά σε να πλάσεις δικά σου φτερά και να πετάξεις.

Τούτα τα φτερά βεβαίως εν οι στόχοι και οι πόθοι μας μας μαζί με την εσωτερική μας δύναμη που διά η επιθυμία για να τους κάνουμε πραγματικότητα.

Για το άμεσα άμεσο μέλλον έν έχω κάποιο συγκεκριμένο στόχο να πω την αλήθκεια. Ξέρω απλά ότι από Δευτέρα ξεκινούν πάλε τα μαθήματα και σε 3 εβδομάδες περίπου θα έχω εξετάσεις. Τις εξετάσεις δεν τις χρειάζομαι καθόλου γιατί είμαι ξεφτ… εεε, γιατί… γιατί ΕΤΣΙ. Ο μόνος λόγος που ήρτα ποδά τούντο διάστημα εν απλά για να ζήσω το english dream. Που τον Οκτώβρη πάω σε άλλο πανεπιστήμιο και ξεκινώ πτυχίο.

Παρόλα αυτά πιστεύκω πως πρέπει να θέσω σαν ένα από τους στόχους μου, με αφορμή το ταξίδι μου τούτο, την επιτυχία και τα όσο το δυνατόν καλύτερα αποτελέσματα στο τέλος του semester. Ασχέτως αν δεν θα μου χρειαστούν. Πιστεύκω ότι εννα τα πάω αρκετά καλά. Besides, εν fοundation που κάμνω τα γέριμα, έντζιεν διατριβή στην πυρινική ιατρική. Besides #2 πάντα επήαιννα τα καλά στον ακαδημαικό τομέα. Τέλοσπάντων!
Eeeehm, μεινήσκει μου ακόμα ένας μήνας στο UK πριν την επιστροφή μου για τις καλοκαιρινές διακοπές. Τρεισήμισι περίπου μήνες μακριά που την Όμορφη Χώρα, ελπίζω να το αντέξει ο οργανισμός μου. Τούτο το μικρό διάστημα λοιπόν που έχω να ζήσω στην Αγγλία θα προσπαθήσω να καλλυτερέψω κιάλλο την σχέση μου με τον συγκάτοικο μου τον ένα, ο οποίος θα φύει τέλος του μήνα και φοούμαι ότι με το που θα μας χωρίσουν οι συγκυρίες, δηλαδή το Πανεπιστήμιο και έρτουμε Κύπρο, θα χαθούμε. Συνήθως έτσι παθαίνω με τους ανθρώπους γύρω μου, έθιξα το και στο προηγούμενο post. Αλλά ας μεν προκαταλαμβάνω τα πράματα. Εγώ απλά θα προσπαθήσω να περνώ χρόνο μαζί του, να αστιευκούμαστε, να τρώμε ούλλοι μαζί (εν είμαστε μόνο οι θκιό) και να κάμνουμε την κουζίνα μετά το φαί, ΠΡΑΜΑ ΠΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΣΥΓΧΑΙΝΟΜΑΙ ΤΑ ΜΑΛΑ.

Στόχος τρίτος… Θα τελειώσω την κουβέντα που άρκεψα με τον φίλο μου που σου είπα στην προηγούμενη ανάρτηση. Επειδή θα επήαιννε τζιαι τζίνος ταξίδι και επειδή ήταν άγρια μεσάνυχτα και λλίες ώρες πριν πετάσει, είπαμε να διακόψουμε την κουβέντα και μόλις έρτει πίσω με το καλό να συνεχίσουμε τη συζήτηση μας. Θέλω να πιστέψω ότι και τζίνου έδωκεν του κάτι.

Το laptop θέλει να φάει ρεύμα, λείφκει η μπαταρία. Τριών μηνών laptop (να μας ζήσει) και εγάμησα του την μπαταρία του… Αλλά εν η αγαμία που φταίει έντζιεν κανένας άλλος. Άμαν εν έχεις μια σχέση, ένα αμόρε, ένα φλέρτ, ένα κάτι, γαμάς μπαταρίες του laptop, εκατάλαβες; Εκατάλαβα να λαλείς!

Λοιπόν, κλείω την ανάρτηση κάπου δαμέ. Σε λιγότερο που μια ώρα εννα προσγειωθούμε. Θα πιάσω το τρενούι μου, θα πάω σπίτι, θα βάλω την κυπριακή κουλτούρα (φλαούνες, χαλλούμια, σιεφταλιές) στο ψυγείο, θα βάλω το laptop στην πρίζα, θα πάω supermarket να αγοράσω τα προιτζιά μου και μόλις τελειώσω θα κάμω publish την ανάρτηση. Ε και μετά μάλλον θα πάω να σβήσω γιατί νυστάζω απεγνωσμένα και ανελέητα. Η Cake φταίει που γράφει μαλακίες και έμεινα με τα σπίρτα πάνω στα μάτια ούλλη νύχτα για να την θκιαβάσω. Βεβαίως θα επιτρέψω στους συγκατοίκους μου να με χαρούν λλίο. Επεράσαν ανάμιση εφιαλτική εβδομάδα μακριά μου, δικαιούνται το. Ειδικά αν κάμουν και καμιά καλοφαήα (σόρρυ, εν ηξέρω να βάλλω διαλυτικά)… Μάνα μου… ΗΝΤΑ ΚΑΛΑ…

____________________

* Άνοιξα σε ξεχωριστά παράθυρα του chrome τις αναρτήσεις που ήμουν σπίτι και έβαλα το laptop στο hibernate. Μα τί ενόμισες, ότι εννα ταξιδεύκω πέντε ώρες και να με αφήκω χωρίς ψυχαγωγία; ΠΟΤΕ.

.